ได้เห็นรูปใบหนึ่งจาก ข้อความ facebook จากเธอ
ที่เป็นอดีต นานแล้ว...  ทำให้หวลนึกถึงความหลัง การเปลี่ยนแปลง และสิ่งที่เรียกว่า "พรหมลิขิต" จากมุมมองของคนที่ผิดหวัง

เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้ว ผมกับเธอเราคบกัน มันเริ่มจาก เธอพึ่งผิดหวังกับความรัก
ผมไม่มีใคร เรามาเจอกัน คบกัน ทุกอย่างไปได้สวย
เราทำงานที่เดียวกัน อยู่แผนกเดียวกัน ตอนนั้นทุกอย่างมันดีมาก สีชมพูคืออะไรก็รู้ตอนนั้นเอง
เราอยู่อพาร์ทเม้นเดียวกัน (แต่คนละห้อง) ราบรื่นทั้งงานทั้งความรัก
มันเป็นช่วงหนึ่งในชีวิตที่รู้สึกแฮปปี้มากๆ

แต่แล้วมรสุมก็มา เธอไปเที่ยวต่างจังหวัด ได้เจอกับเค้า
ทุกอย่างก็เปลี่ยน ใจจริงตอนนั้นผมเข้าใจว่าเค้าซึ่งแม้จะไม่ได้มีดีกว่าผมในเรื่องการงาน ฐานะ
แต่เรื่องรูปร่างหน้าตาแล้ว ผมเทียบเค้าไม่ได้เลย ซึ่งมันทำให้เธอหวั่นไหว
และสุดท้ายก็จากผมไป โดยสร้างรอยบาดแผลให้ผมพอสมควร เป็นการลาจากที่เจ็บปวด
ผมต้องทนทรมานอยู่หลายปี หลังจากนั้น มันเหมือนเป็นความรู้สึกแพ้ โดนแย่งของรัก
และสูญเสียในสิ่งที่เรียกว่าความหวังไป...

หลังจากนั้นไม่นานผมก็ย้ายออกจากอพาร์ทเม้น และออกจากงาน ผมจมอยู่กับความเศร้าเป็นปีปี จนได้งานทำที่ใหม่
ได้เจอคนใหม่ ชีวิตที่ไม่มีเค้ามันก็ไม่ได้แย่อะไร

มาถึงวันนี้การ์ดแต่งงานที่เห็นตรงหน้า(แม้ผมจะไม่ได้รับเชิญ โดยตรง และถึงผมได้รับเชิญมันก็คงรู้สึกแปลกที่จะไป)
มันทำให้ผมประหลาดใจ และเข้าใจในคราวเดียวกัน  "พรหมลิขิต" มันคงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง อย่างน้อยก็กับผมคนนึง
ซึ่งแม้ไม่ใช่เรื่องของผม แต่ก็มีส่วนเกี่ยวข้อง

การที่เธอและเค้าได้เจอกัน และคบกันมายาวนานก่อนที่จะตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกัน
โดยมีผมเป็นส่วนหนึ่งของการที่ทั้งคู้ได้เจอ "รักแท้"
ผมรู้สึกยินดี และเห็นด้วยในการตัดสินใจในครั้งนั้นจริงๆ

บางครั้งชีวิตก็ให้เราได้เรียนรู้กับความสมหวัง และความผิดหวัง
คนหนึ่งเสียใจ ก่อให้เกิดความสุขใจกับอีกคนหนึ่ง
เรื่องที่ไม่ดีมันอาจจะเป็นเรื่องตลกในข้างหน้า
ขอบคุณที่วันนั้นทำให้มีผมในวันนี้ ขอบคุณจริงๆ และยินดีด้วยครับ...

              อย่าได้คิดซักนิดว่าฉันต้องการจะขอ
         ขอร้องให้เธอกลับมา มาทวงสัญญาอะไรจากเธอ
         ที่มาวันนี้เพราะฉันคิดถึงก็เพียงเท่านั้น
         ก็เพราะว่าเป็นเพื่อนกัน มันเลยต้องมาเยี่ยมเยียนพบเจอ

         ใครก็รู้สายน้ำทุกสายไม่เคยไหลทวนไม่คืนกลับมา
         อยากให้รู้ว่าฉันไม่คิดจะเดินย้อนวันเวลา
         แค่อยากเห็นสายน้ำในครั้งก่อน ที่ฉันได้เคยว่ายเวียน
         เคยยิ้มและมีน้ำตา ยังสวยยังงามดังเดิมรึเปล่า

         อยากมาหามาถามได้รู้เรื่องราวชีวิต ไม่พบไม่เจอตั้งนาน
         วันวานนั้นเป็นสุดดีหรือไร
         ส่วนตัวฉันฉันนั้นก็เหงาก็ตามประสา
         เมื่อครั้งที่เธอจากมา มันคงไม่เคยได้ลองคบใคร

         ใครก็รู้สายน้ำทุกสายไม่เคยไหลทวนไม่คืนกลับมา
         อยากให้รู้ว่าฉันไม่คิดจะเดินย้อนวันเวลา
         แค่อยากเห็นสายน้ำในครั้งก่อน
         ที่ฉันได้เคยว่ายเวียน เคยยิ้มและมีน้ำตา
         ยังสวยยังงามดังเดิมรึเปล่า

         แค่ได้เห็นสายน้ำไม่แห้งเหือด
         เท่านั้นก็เพียงพอใจ
         แค่ได้เห็นเพื่อนรักยังเหมือนเก่า
         เท่านั้นก็คงบอกลากันไป

         แค่อยากเห็นสายน้ำในครั้งก่อน
         ที่ฉันได้เคยว่ายเวียน เคยรักและห่วงหนักหนา
         ยังสวยยังงามดังเดิมรึเปล่า ฉันยังรักเธอ
  
         แม้ว่ามันไม่ใช่แบบเดิม...