แก้ไข
สวัสดีค่ะฉันอายุ 19 นะคะ
ชิวิตของฉันเริ่มจากความผิดพลาดแต่ฉันสู้กับทุกปัญหามาตลอด
ทุกสิ่งฉันไม่เคยโทษว่าเป็นเพราะใครแต่ฉันโทษตัวเองอยุ่เสมอ
เรามีลูก1คนค่ะ ตอนนี้อายุ 2 ขวบกว่า
เราท้องตอนเรียนอยุ่ ม.4 ที่บ้านอยากให้เราเรียนต่อในตอนแรกอยากให้เราเอาเค้าออก
แต่ในตอนนั้นเราทำไม่ได้จริงๆค่ะเพราะเรารักเค้าไปแล้ว
ช่วงที่เราท้องเราหาเงินมาใช้จ่ายเกี่ยวกับตัวเองและลูกทั้งหมด
แฟนเราช่วยบ้างไม่ช่วยบ้างเพราะต้องดูแลพ่อที่ป่วย
เราลำบากหรือเดือดร้อนไม่เคยบอกให้ที่บ้านรับรู้เลยเพราะไม่อยากให้เค้าห่วง
เราใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวที่บ้านเราเองค่ะแต่เราก็ทำทุกอย่างให้เหมือนปกติตั้งแต่ตั้งท้องจนคลอด
ช่วงระยะ 1 ปีที่ผ่านมา
ครอบครัวของเรามีปัญหาเรื่องธุรกิจที่บ้านประสบปัญหาขาดทุน
จนมีหนี้สินทั้งในและนอกระบบและบัตรเครดิต
ช่วงหลังเราทำขนมขายเกี่ยวกับเบเกอรี่เราพอช่วยที่บ้านได้บ้างเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้าน
ค่าไฟหรือค่าบ้านอื่นๆที่เราพอช่วยได้เราช่วยหมดและก็เลี้ยงดูลูกคนเดียว
เราทำงานตั้งแต่ตี 4-เที่ยงคืนในการทำขนมและใช้ชีวิตในแต่ละวัน
ทุกวันนี้เราเหนื่อยมากทำไปเรื่อยๆมันยิ่งเหนื่อยบางวันเราไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท
เคยแย่แม้กระทั่งแคะกระปุกซื้อนมให้ลูก. เราคิดเสมอที่ทำทุกๆวันเพื่อลูกเราตะอดเท่าไหร่เรายอมได้เพียงแค่ลูกได้กินอิ่มก็พอ
พ่อกับแม่ของเราแยกกันอยุ่แต่ไม่ได้เลิกกันนะคะจะไปหากันทุกอาทิตย์เราไม่ค่อยสนิทกับแม่เท่าไหร่เพราะแม่ไม่ได้เลี้ยงมาแต่เด็ก
แต่เราจะสนิทกับอาเพราะเค้าเลี้ยงดูเราจนโตเค้าดีกับเราเหมือนแม่คนหนึ่ง ช่วยเหลือและให้เราทุกอย่างเหมือนแม่
จนกระทั่งวันนี้
เราทะเลาะกับอาหนักและรุนแรงมากเรารุ้สึกเหมือนหมดเลยค่ะทั้งชีวิตที่มี
เราไม่เคยทำแบบนี้หรือเป็นขนาดนี้มาก่อนแต่เรารุ้สึกเหมือนว่าปัญหาที่เข้ามามันมากมาย
จนเรารับไม่ไหวบางครั้งเราสู้ไม่เคยถอยแต่มันกลับไม่มีอะไรดีขึ้น
เวลาเราทำงานหลายๆคนจะชอบบอกว่าไม่เห็นจะทำอะไรเลยทำแค่นี้ไม่หนักไม่เหนื่อยหรอก
แต่เราดูแลทำงานทุกอย่างในบ้านทั้งหมด ไหนจะเลี้ยงลูกอีกภาระเราก็มี
บางครั้งไม่มีใครเข้าใจเลยจะคุยกับใครก็ไม่ได้เราไม่มีเพื่อนที่สนิทเลยค่ะตั้งแต่เรียนมา
ทุกคนต่างมีหน้าที่ของตัวเองเราจะเอาปัญหาไปเล่าให้เค้าฟังเราก็เกรงใจ
ส่วนแฟนเราชอบซ้ำเติมเราค่ะเหมือนแบบอะไรก็เราผิดตลอดทุกวันนี้อยุ่กับตัวเอง
มีปัญหาก็แก้เอง ผ่านมันไปคนเดียวมาตลอด. จนวันนี้เรารุ้สึกอยากตายมากเลยค่ะ
อยากไปให้พ้นจากปัญหาทุกๆอย่าง อยากจบมันไว้คนเดียว เราไม่มีใครไม่เหลือใครเลยจริงๆค่ะ
เราสู้จนหมดแรงหมดปัญญาเราเหมือนหาทางออกไม่ได้และยิ่งกว่านั้นคือไม่มีคนเข้าใจ
แบกทุกอย่างเอาไว้คนเดียวมันเหนื่อยนะคะเราสู้เพื่อลูกแต่วันนี้เราสู้ไม่ไหวแล้วค่ะ
เราอ่อนแอเกินไป. เราเป็นแม่ที่แย่มากเลยใช่มั้ย
ท้อกับปัญหาชีวิตจนอยากฆ่าตัวตาย
สวัสดีค่ะฉันอายุ 19 นะคะ
ชิวิตของฉันเริ่มจากความผิดพลาดแต่ฉันสู้กับทุกปัญหามาตลอด
ทุกสิ่งฉันไม่เคยโทษว่าเป็นเพราะใครแต่ฉันโทษตัวเองอยุ่เสมอ
เรามีลูก1คนค่ะ ตอนนี้อายุ 2 ขวบกว่า
เราท้องตอนเรียนอยุ่ ม.4 ที่บ้านอยากให้เราเรียนต่อในตอนแรกอยากให้เราเอาเค้าออก
แต่ในตอนนั้นเราทำไม่ได้จริงๆค่ะเพราะเรารักเค้าไปแล้ว
ช่วงที่เราท้องเราหาเงินมาใช้จ่ายเกี่ยวกับตัวเองและลูกทั้งหมด
แฟนเราช่วยบ้างไม่ช่วยบ้างเพราะต้องดูแลพ่อที่ป่วย
เราลำบากหรือเดือดร้อนไม่เคยบอกให้ที่บ้านรับรู้เลยเพราะไม่อยากให้เค้าห่วง
เราใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวที่บ้านเราเองค่ะแต่เราก็ทำทุกอย่างให้เหมือนปกติตั้งแต่ตั้งท้องจนคลอด
ช่วงระยะ 1 ปีที่ผ่านมา
ครอบครัวของเรามีปัญหาเรื่องธุรกิจที่บ้านประสบปัญหาขาดทุน
จนมีหนี้สินทั้งในและนอกระบบและบัตรเครดิต
ช่วงหลังเราทำขนมขายเกี่ยวกับเบเกอรี่เราพอช่วยที่บ้านได้บ้างเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้าน
ค่าไฟหรือค่าบ้านอื่นๆที่เราพอช่วยได้เราช่วยหมดและก็เลี้ยงดูลูกคนเดียว
เราทำงานตั้งแต่ตี 4-เที่ยงคืนในการทำขนมและใช้ชีวิตในแต่ละวัน
ทุกวันนี้เราเหนื่อยมากทำไปเรื่อยๆมันยิ่งเหนื่อยบางวันเราไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท
เคยแย่แม้กระทั่งแคะกระปุกซื้อนมให้ลูก. เราคิดเสมอที่ทำทุกๆวันเพื่อลูกเราตะอดเท่าไหร่เรายอมได้เพียงแค่ลูกได้กินอิ่มก็พอ
พ่อกับแม่ของเราแยกกันอยุ่แต่ไม่ได้เลิกกันนะคะจะไปหากันทุกอาทิตย์เราไม่ค่อยสนิทกับแม่เท่าไหร่เพราะแม่ไม่ได้เลี้ยงมาแต่เด็ก
แต่เราจะสนิทกับอาเพราะเค้าเลี้ยงดูเราจนโตเค้าดีกับเราเหมือนแม่คนหนึ่ง ช่วยเหลือและให้เราทุกอย่างเหมือนแม่
จนกระทั่งวันนี้
เราทะเลาะกับอาหนักและรุนแรงมากเรารุ้สึกเหมือนหมดเลยค่ะทั้งชีวิตที่มี
เราไม่เคยทำแบบนี้หรือเป็นขนาดนี้มาก่อนแต่เรารุ้สึกเหมือนว่าปัญหาที่เข้ามามันมากมาย
จนเรารับไม่ไหวบางครั้งเราสู้ไม่เคยถอยแต่มันกลับไม่มีอะไรดีขึ้น
เวลาเราทำงานหลายๆคนจะชอบบอกว่าไม่เห็นจะทำอะไรเลยทำแค่นี้ไม่หนักไม่เหนื่อยหรอก
แต่เราดูแลทำงานทุกอย่างในบ้านทั้งหมด ไหนจะเลี้ยงลูกอีกภาระเราก็มี
บางครั้งไม่มีใครเข้าใจเลยจะคุยกับใครก็ไม่ได้เราไม่มีเพื่อนที่สนิทเลยค่ะตั้งแต่เรียนมา
ทุกคนต่างมีหน้าที่ของตัวเองเราจะเอาปัญหาไปเล่าให้เค้าฟังเราก็เกรงใจ
ส่วนแฟนเราชอบซ้ำเติมเราค่ะเหมือนแบบอะไรก็เราผิดตลอดทุกวันนี้อยุ่กับตัวเอง
มีปัญหาก็แก้เอง ผ่านมันไปคนเดียวมาตลอด. จนวันนี้เรารุ้สึกอยากตายมากเลยค่ะ
อยากไปให้พ้นจากปัญหาทุกๆอย่าง อยากจบมันไว้คนเดียว เราไม่มีใครไม่เหลือใครเลยจริงๆค่ะ
เราสู้จนหมดแรงหมดปัญญาเราเหมือนหาทางออกไม่ได้และยิ่งกว่านั้นคือไม่มีคนเข้าใจ
แบกทุกอย่างเอาไว้คนเดียวมันเหนื่อยนะคะเราสู้เพื่อลูกแต่วันนี้เราสู้ไม่ไหวแล้วค่ะ
เราอ่อนแอเกินไป. เราเป็นแม่ที่แย่มากเลยใช่มั้ย