...เรามีแฟนที่คบกันมาแล้ว 6 ปีนี้นั้น เวลาเราทะเลาะกัน เราทำตัวแบบนี้ใส่เขาตลอด เวลาเรางอล น้อยใจ เรามักจะไม่พูด หรืออธิบายให้เขาฟังว่าเรางอล น้อยใจเรื่องอะไร หรือเวลาเราโมโห เรามักจะชอบขึ้นเสียงใส่ พูดข้ออ้าง โทษทุกอย่างที่ควรจะคุยกันด้วยเหตุผล แต่เรากับโยนทุกอย่างให้เขามาตลอดที่คบกัน หรือตอนขอโทษ เอาจริงไปเรามักจะขอโทษทุกครั้งหลังจากเราบอกเหตุผลที่เรางี่เง่าใส่เขา แต่ยิ่งเราคิดย้อนไปตั้งแต่ต้นมากเท่าไร เราก็ยิ่งเเต่ เห็นตัวเราที่เห็นแก่ตัว แถทุกเรื่องที่เราบอกว่าเรามีเหตุผลกับเขา แต่จริงๆแล้วเหมือนเราแถเขาเลย เราแถ+ โทษเขา +ขอโทษ +จบด้วยการคืนดีกัน แฟนเราให้อภัยเราเสมอมา 

ช่วง 3-6 ปีมานี้แฟนเราไม่เคยที่จะหยุดตามง้อเราเลย  ไม่ว่าเขาจะเป็นฝ่ายถูกหรือผิด เขาก็ไม่หยุดง้อเรา มีแต่เราที่หนีเขาตลอด ไม่คุย เอาแต่เดินหนีเขา  แล้วอยู่มาวันนี้ แฟนเราเหมือนทนไม่ไหว บอกเลิกเรา เขาพูดว่า “จบกันไหม แต่ละคำที่พูด หรือทำมา เหมือนเบื่อกันแล้ว”

“ ถ้าคิดว่าไปต่อไม่ไหวกันแล้ว ก็พอกันไหม ”  ซึ่งเราตอบ ตกลงแล้วเราก็เดินหนีเขา ทันที เราบอกไม่ถูกว่าตอนนั้นรู้สึกยังไง เพราะครส.เรามันจุกมากๆ เราเห็นดวงตาเขาที่มองมาที่เรา แววตาเขามันช่างว่างเปล่า เหมือนเขาก็สุดจะทนกับเราแล้วเหมือนกัน เขาตามเราตลอด ตามเราจนเขาเหนื่อยแล้ว เขาบอกเรามาแบบนัน ซึ่งเราก็พอรู้ตัวว่าเราทำตัวน่าสมเพศแค่ไหน เรามันเห็นแก่ตัวที่ทำตัวแบบนั้นใส่แฟน

ตามจริงเราไม่ค่อยได้กลับบ้านกับแฟน ปล่อยให้แฟนขึ้นรถไปคนเดียว ทั้งๆที่เรานัดแฟนมากลับด้วยกัน แต่พอเราเห็นเพื่อนเรา เราก็ไม่กล้บกับแฟนทันที แต่ปล่อยให้แฟนนั่งรถผ่านเราไป ซึ่งบอกเลยว่าเราทำแบบนี้หลายครั้งมาก จนครั้งนี้ที่แฟนเราทนไม่ไหว อย่างที่บอกไปข้างบน จากประโยคที่เเฟนเราพูดข้างบนนั้น คือประโยคที่เราเห็นแววตาเขามันว่างเปล่าจริงๆ ตอนเขาพูดมันออกมา เรารับรู้เลยว่ามันว่างเปล่าแต่เราก็ไม่เข้าใจแฟนเราอยู่ดี ทั้งๆที่เราทำตัวแย่อย่างยิ่ง แต่เขาก็ยังอย่กคบกับเราต่อ เราควรจะทำยังไงต่อดีคะ ขอเป็นแนวทางหน่อย