เวิ้งฟ้ากว้างกลางนํ้าเรือลําน้อยล่องไป
ลอยล่องไป ล่องไป ถอยไป ถอยห่างดิน
ดินแผ่นดินถิ่นฐานตัวเอง
โดนละเลงสงครามเสียจนสิ้นแผ่นดิน

เวิ้งฟ้ากว้างทางฝันชีวันนั้นมืดมน
ทนทุกข์ ทนทุกข์ ทนสู้ทนสู้ต่อไป
ไกลห่างไกลสุดสายตา
ลอยล่องในนาวาถึงคราไร้แผ่นดิน

ดินถิ่นเดิมลุกร้อนดั่งไฟแผดเผา
ฟืนสุมเตาเจ้าคงเจ้าเคยยัดใส่เตา

คราวผู้คนบนพื้นดินเดิม...ปากหมอง
ไยไม่มองไม่เคยเหลียวแลเห็นแก่ตัว
กิน...มีเหลือเผื่อแผ่กันวันนั้น
วันนี้คงไม่ต้องล่องเรือ

เกลือจิ้มเกลือเหลือเพียงเรือล่องมา
มาเข้ามาเข้ามาเรฟูจี

เวิ้งฟ้ากว้างกลางนํ้าเรือลําน้อยล่องมา
มาล่องมาเข้ามาเข้ามาหาแผ่นดิน
ดิน...ถิ่นนี้มีนํ้าตา
มีเหลือวันเวลาถ้ามาเพื่อดับไฟ แผดเผา
ฟืนสุมเตาเจ้าคงเจ้าเคยยัดใส่เตา

คราวผู้คนบนพื้นดินเดิม...ปากหมอง
ไยไม่มองไม่เคยเหลียวแลเห็นแก่ตัว
กิน...มีเหลือเผื่อแผ่กันวันนั้น
วันนี้คงไม่ต้องล่องเรือ
..