กลับมาต่อกัน เดือนละครั้ง
กับสปอยล์ แพนโคร่า ฮาร์ท แบบงงๆ

เปิดฉากมาที่ ข้างในจิตใจของสไวย์
เสียงสะอึกสะอื้นดังแผ่วออกมาจากร่างที่คู้ตัวอยู่เบื้องหน้า

เอคโค่งยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียงนั้น

เอคโค่นึกสงสัยว่า..ทำไมสไวย์ถึงร้องไห้แบบนั้น
ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนที่ทำให้คนรอบตัวเดือดร้อนกันไปหมดแท้ๆ

แต่แล้วเอคโค่ก็เกิดความเข้าใจขึ้นมา
ว่าที่จริงแล้วสไวย์เองก็กำลังกลัวอยู่
หวาดกลัวที่ต้องอยู่คนเดียว หวาดกลัวตัวเองที่บิดเบี้ยวไม่เหมือนคนอื่น

เอคโค่จึงพยายามเข้าไปหา
แต่ว่าร่างของเอคโค่ที่ถูกผูกมัดอยู่กับสไวย์ กลับไม่สามารถขยับเขยี้อนร่างได้ดั่งใจคิด
"..ยังไงซะ เสียงสะท้อนครั้งนี้ใกล้จะดับสูญแล้ว"
คำพูดของสไวย์ย้อนกลับเข้ามาในหัวของเอคโค่ ทำให้เธอเบิกตาโพลงด้วยความหวาดหวั่น
เพราะดูเหมือนว่าเวลาของเธอจะใกล้หมดลงแล้ว...



ที่โถงพิพากษา
ร่างของสไวย์ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพวกล็อตตี้และเรม
เธอถามซ้ำๆอยู่อย่างเดียวว่า วินเซนต์อยู่ที่ไหน
พอไม่ได้คำตอบที่ถูกใจ เธอก็ใช้ด้ายของดอลดัมตรงเข้าเล่นงานทันที

เรมที่มีปืนอยู่ใกล้มือก็ซวยไป โดนด้ายบังคับเอาปืนจ่อหัวตัวเอง
แต่โชคดีที่ล็อตตี้ช่วยเอาไว้ทัน

ส่วนลิลลี่ก็สั่งให้ แบนเดอร์ สแนช ช่วยตัดด้ายที่ชักใยเรมอยู่
ล็อตตี้พยายามบอกให้สไวย์ใจเย็นๆ
แต่ดูเหมือนว่าเสียงของใครก็ตามนั้นจะส่งไปไม่ถึงเธอเสียแล้ว


ทั้งห้องโถงเริ่มพังพินาศ

สไวย์ตัดสินใจตามวินเซนต์เข้าไปในประตู
และในตอนนั้นเอง ที่ล็อตตี้ก็สังเกตุเห็นความผิดปกติที่ต้นคอสไวย์

เป็นไปได้ไหม ว่าที่สไวย์ร้อนรนขนาดนี้ เป็นเพราะเธอเองก็เหลือเวลาอีกไม่มากนักแล้ว


ล็อตตี้หันกลับมา สั่งให้ลิลลี่ช่วยดูแลเรมกับชารอนอยู่ที่นี่
ชารอนขอร้องให้ล็อตตี้พาเธอไปด้วย
แต่ก็ถูกปฏิเสธ โดยล็อตตี้บอกให้เธออยู่ข้างๆเบรคเอาไว้

แล้วล็อตตี้กับดั๊กก็ไล่ตามสไวย์เข้าไปในประตู
ชารอนส่งเอเควส เข้าไปในเงาของล็อตตี้ได้ทันเวลา พอดีกับที่โถงพิพากษาพังครืนลงมา

ทั้งหมดที่เหลือ จึงถูกผลักกลับมาที่หน้าหอนาฬิกาสีดำ

(ชารอนกอดศพเบรคเอาไว้ทุกช่องเลย..นี่อ.ยังไม่สาแก่ใจใช่ไหมคะ..)


ภาพตัดไปที่พวกออซที่กำลังไล่ตามเกลนกับวินเซนต์เข้าไปในประตู
แต่จู่ๆทางเดินข้างหน้าก็ถูกบิดลง ทั้งหมดจึงตกลงไปในหลุมสีดำ
..นึกถึง Alice in Wonderland  ตอนเปิดเรื่องที่ไล่ตามกระต่ายลงหลุมกันไหมทุกท่าน
นี่ก็ตามกระต่ายออซกันไป
แต่เสียใจด้วยที่คราวนี้ไม่ได้ไปแดนมหัศจรรย์ แต่ตีตั๋วไปทัวร์นรกที่ซาบริเอร์แทน



ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้านั้นทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง
เพราะทุกภาพที่เห็นคือความทรงจำของโลกใบนี้ และมันก็คืออดีตของพวกเขาทุกคน

คนที่ไม่ใช่บาสเคอร์วิล
เมื่อสัมผัสเข้ากับความทรงจำของโลก ย่อมไม่อาจต้านทานได้
กิลจึงตะโกนให้ทุกคนมาจับตัวเขาเอาไว้ เพื่อที่จะว่ายออกไปจากกระแสวังวนแห่งห้วงเวลานี้

แต่ในช่วงเวลาแห่งความสับสนนั้น
ได้มีเสียงหนึ่งร้องเรียกชื่อของ อลิซ


อลิซขาวนั่นเอง!
อลิซจึงเอื้อมมือออกไป คว้ามือสีขาวที่ยื่นออกมาเอาไว้
ส่งผลให้ทุกคนถูกนำทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง


"โศกนาฐกรรมแห่งซาบริเอร์"



อลิซเห็นเอด้า เกิดอาการเข่าอ่อน เลยถามออซว่า "ทำไมถึงพาเธอมาด้วย"
ออซก็ตอบไปว่า เขาทิ้งเธอเอาไว้ไม่ได้ เพราะไม่มีที่ไหนให้เธอไปซ่อน
ถ้าพามาด้วย อย่างน้อยก็ยังปกป้องได้มากกว่าปล่อยเอาไว้ตรงนั้น
( ไม่ต้องสงสัยหรอกอลิซ..นั่นมันเหตุผลปลอม ถ้าไม่มีประโยชน์ อ.คงไม่ใส่เอด้ามาร่วมขบวนหรอก
เตรียมดูเอด้าล้มวินเซนต์ด้วยมือเปล่าได้เลย..//เอ๊ะ )

อลิซบอกว่า อลิซขาวเป็นคนนำทางตนมาที่นี่
ดังนั้นก็หมายความว่า บางทีเกลนก็คงอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน!

ตัดมาที่เกลน
เขาหันกลับไปมองวินเซนต์ พร้อมกับถามว่า ตามมาทำไม
หรือว่า วินเซนต์คิดว่าเขาจะไม่รักษาสัญญาที่ให้เอาไว้


วินเซนต์ที่ยืนสับสนอยู่ตรงนั้น ตอบเกลนกลับว่า "ผมไม่รู้..ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรอีกแล้ว"
เกลนจึงเอ่ยว่า "งั้นก็ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องทำอะไร"
เขาขยับดาบที่อยู่ในมือ
"แค่ปิดตาลง แล้วก็หลับซะ"

แต่โดยที่ไม่มีใครคาดคิด
วินเซนต์กลับยกปืนขึ้นจ่อหน้าเกลน พร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า

แม้จะใช้เวลาเนิ่นนานกว่าจะรู้สึกตัว แต่ในที่สุดวินเซนต์ก็รู้แล้ว
ว่าการเปลี่ยนอดีตไม่ได้เป็นการสัญญาว่าสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นจะเป็นเรื่องดีเสมอไป
และถึงเปลี่ยนแปลงไปก็ไม่มีอนาคตที่ดีรอเขาอยู่ที่นั่น สิ่งเลวร้ายต่างๆที่เขาทำลงไปแล้วย่อมไม่อาจแก้ไขได้

ชายหนุ่มร้องเรียกมาสเตอร์ของตน
แม้ตัวเขาเองนั้นไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ สิ่งที่ตัวเองต้องการคืออะไร
แต่สิ่งที่เขาสาบานเอาไว้กับลีโอนั้นไม่ใช่เรื่องโกหก
ดังนั้นอย่างน้อย
เขาก็อยากจะทำให้ความปรารถนาของลีโอนั้นเป็นจริง


แต่ยังไม่ทันได้ตอบกลับ เกลนก็หันคมดาบเข้าใส่วินเซนต์

แต่ตอนนั้นเอง
ก็มีเสียงกระะพรวนดังขึ้นจากที่ใกล้ๆ
เกลนจึงหันกลับไปฟัน แต่ก็ไม่เฉียดโดนร่างนั้นแม้แต่นิดเดียว

เกลนที่กำลังหัวเสีย ตะโกนใส่ว่า เขาคิดเอาไว้แล้วว่าต้องเป็นเมัน
เพราะเขาตั้งใจจะย้อนกลับไปยังอดีตก่อนที่เลซี่จะมาเจอกับแก่นของอาบิส
แต่กลับถูกดึงมาที่นี่แทน

สายตาของเกลนจับจ้องไปที่ร่างนั้นเขม็ง
มันคือ แมวเชสเชียร์!


"จบตอน"


ปล.โอ้โห ไม่ได้เจอหน้ากันมากี่เล่มแล้วเนี่ย ใครมันจะไปคิดว่าน้องแมวจะมีบทอีก..
ปล.2 ได้เห็นพัฒนาการของวินเซนต์แล้วรู้สึกดีใจ..ทำได้ดีทีเดียว
ปล.3 ขออภัยสำหรับชื่อหัวกระทู้..คาดว่าชื่อตอนจะโดนตั้งชื่อไทยแบบมึนๆให้จนจบ ฮ่าฮ่า