มาแล้วว
มาเริ่มกันเลย กับแพนโดร่าตอนที่ 95
ตอนนี้ถูกใจจขกท.มาก




"สีแดง"

สีแดงของเลือดที่เจิ่งนองไปทั่วพื้น
สีแดงของเปลวไฟที่กำลังแผดเผาทุกสิ่ง
เด็กน้อยกำลังร้องไห้
จ้องมองเปลวไฟกับเลือดสีแดงฉาน
สีแดง
กระตุ้นให้เด็กคนนั้นระลึกถึงความผิดปกติของตัวเอง



พวกออซที่ได้ยินเสียงกระพรวนของแมวเชสเชียร์
ตัดสินใจไล่ตามเสียงนั้นไป โดยทิ้งเอด้าเอาไว้เบื้องหลัง

ย้อนอดีตตอนที่คุยกัน
ออซไม่อยากทิ้งเอด้าเอาไว้เพียงลำพัง
แต่กิลอธิบายว่า ตามปกติแล้วผู้คนที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งในอดีต
ย่อมไม่สามารถเปลี่ยนแปลง หรือมีอิทธิพลกับโลกใบนี้ได้
จะมีข้อยกเว้น ก็คือพวกบาสเคอร์วิลหรือเชนอย่างออซเท่านั้น
ที่การกระทำอาจจะส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้
ดังนั้นหากทิ้งเอด้าให้อยู่ตรงนี้น่าจะดีกว่า การลากเธอไปเจอกับเกลน

ออซได้ฟังเหตุผลของกิล ก็เข้าใจ
แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็รู้สึกเป็นห่วงน้องสาวของตัวเองอยู่ดี
ออซจึงมองเอด้าด้วยสีหน้าลำบากใจและรู้สึกผิด

แต่เอด้ากลับบอกกับออซอย่างนุ่มนวลว่า
ให้พวกเขาไปกันเถอะ
ตาสีเขียวสองคู่สบกัน แล้วเอด้าก็ส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน
พร้อมกับบอกว่า
ไม่ต้องเป็นห่วงเธอ เธอจะไม่เป็นอะไร


หลังจากที่แยกกันแล้ว เอด้านั่งสงบสติอารมณ์อยู่เงียบๆที่มุมหนึ่งของโถงยาว
ทว่ามีเด็กคนหนึ่งวิ่งร้องไห้มาทางเธอ



ตัดมาทางเกลนกับวินเซนต์

เกลนเรียกจาบ้าว็อคออกมา

เชนปีกดำที่กำลังคลั่ง
เริ่มอาละวาดตามบัญชาของผู้เป็นนายทันที
พร้อมกับเกลนที่พุ่งคมดาบเข้าใส่แมวเชสเชียร์อย่างรวดเร็ว

เขาตะคอกใส่เจ้าแมวด้วยความฉุนเฉียวว่า
เขาไม่สนใจหรอกว่ามันจะเป็นหรือตาย
แต่ไอ้หน้าไหนก็ตามที่กล้าขวางทางเขา มันจะต้องถูกทำลาย
ดาบถูกฟาดฟันเข้าใส่มันอย่างไม่ยั้ง
จนแม้แต่แมวเชสเชียร์ที่มีความว่องไว ก็ยังหลบไม่พ้น
ถูกคมดาบเสียบเข้าตรงกลางหน้า

แต่แทนที่จะหายไปทันที เจ้าแมวกลับกลายเป็นหมอกควันสีดำทึบ
พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะดังไม่หยุด
เชสเชียร์ตะโกนโต้กลับว่า
มันก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ มันไม่ได้สนใจเขาหรอก
แต่มันไม่อาจปล่อยให้เขาเปลี่ยนอดีตได้ เพราะนั่นมันหมายความว่า"จะฆ่าอลิซ"
มันไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม
จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นกับอลิซเด็ดขาด!


ในตอนนั้นเอง
มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น
ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังขวัญเสียวิ่งเข้ามาร้องขอความช่วยเหลือ
วินเซนต์ที่กำลังยืนทื่อ หันไปมองภาพนั้น
มือของเขายื่นไปหาผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่รู้ตัว
ราวกับว่าเขาต้องการจะช่วยเหลือเธอ


แต่ภาพในอดีตก็ฉายไปตามเรื่องราวของมัน

ผู้หญิงคนนั้นถูกพวกชุดแดงฆ่าทิ้งในดาบเดียว
เลือดสีแดงสาดลงพื้น ร่างที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ล้มลงแน่นิ่ง


พวกชุดแดงไล่ตามเหยื่ออีกคนไปยังห้องอื่น

วินเซนต์ยืนนิ่งอยู่ซักพัก
ชายหนุ่มผมทอง ก้มตัวลงเอาสองมือกุมหัว
ราวกับว่าต้องการที่จะป้องกันไม่ให้นึกถึง สิ่งที่ตัวเองไม่อยากจะจดจำได้


ภาพตัดมาทางเอด้ากับเด็กน้อยผมทอง
เด็กชายยืนนิ่งมองมาทางเธอ พร้อมกับเอ่ยถามว่า "คุณยังมีชีวิตอยู่เหรอ?"
เธอเบิกตามองด้วยความตกใจ
ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้มองเห็นเธอกัน!?


ราวกับว่าได้เจอความหวัง
เด็กชายจึงร้องไห้ออกมาด้วยความโล่งใจ
ที่ยังมีใครซักคนมีชีวิตรอดเหลืออยู่จากความผิดที่เขาทำลงไป
เขากางแขนแล้วโผเข้าหาเธอ เอด้าเองก็อ้าแขนรับ
ทว่าร่างของทั้งสองกลับทะลุผ่านกันไป
มันเป็นกฏบางอย่างของโลกและมิติเวลา ที่ทำให้พวกเขาไม่อาจแตะต้องตัวกันได้


เด็กน้อยล้มลงกับพื้น
ร่างเล็กๆที่สิ้นหวังเริ่มกระตุกและกรีดร้องออกมา

เขาไม่เข้าใจเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมโลกนี้ถึงได้ผิดเพี้ยนไปหมด
น้ำตาของเด็กชายไหลพรากพร้อมกับเสียงตะโกน
"ผมก็แค่อยากจะช่วยกิลเท่านั้นเอง!"

เอด้ายื่นมือเข้าไปหา
แต่ร่างนั้นกลับปัดป้องบอกให้เธอถอยออกไป อย่ามายุ่งกับเขา
ท่าทางและใบหน้าที่คุ้นตา
ทำให้เธอนึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาได้


ตัดมาทางเกลน
ในที่สุดวินเซนต์ก็โดนความรู้สึกผิดของตัวเองกัดกิน
ชายหนุ่มคู้ตัวอยู่ตรงหน้าศพของหญิงสาวที่ไม่รู้จักชื่อ พร้อมกับร้องไห้ออกมา
เสียงของเขา เรียกเกลนให้หันกลับมามองดูอย่างสมเพช

เกลนกำดาบในมือแน่น แล้วก้าวเข้าไปหาวินเซนต์
พร้อมกับบอกว่า เขาจะช่วยให้วินเซนต์พ้นทุกข์เดี๋ยวนี้

ในร่างของเกลนที่ขัดแย้งกันเอง
ลีโอพยายามร้องห้าม ไม่ให้ออสวาลด์ฆ่าวินเซนต์
แต่ก็ถูกปฎิเสธด้วยการสะบัดดาบเข้าใส่เพียงแค่ครั้งเดียว

ออสวาลด์จ้องมองลีโอนิ่งพร้อมกับพูดว่า
แล้วยังไง?
ถึงแกจะหยุดฉันได้ แต่แกมีอะไรจะเสนอให้เขางั้นหรือ?
ไอ้คนที่แม้แต่ความปรารถนา หรือเป้าหมายของตัวเองก็ยังไม่มีอย่างแก
มีสิทธิ์ถือดีอะไรที่จะมาหยุดฉันได้?


เลวี่ที่มองอยู่หัวเราะแล้วก้มตัวลงถามลีโอ
ว่าแล้วเขาจะตอบคำถามนั้นยังไง
ลีโอเงยหน้ามองเลวี่อย่างไม่เข้าใจ
ทำไม?
ทำไมชายคนนี้ถึงได้สนุกกับเรื่องอะไรแบบนี้?


เลวี่กระชากคอลีโอขึ้นมา บังคับให้จ้องหน้าของตน
พร้อมกับยิ้มเหี้ยม
"อย่ามาตอบคำถาม ด้วยคำถามสิ"
"ทำไมฉันถึงหัวเราะได้งั้นหรือ? ง่ายจะตาย ก็เพราะฉันกำลังสนุกอยู่ไงล่ะ"
สำหรับอดีตเจ้าบ้านบาสเคอร์วิลแล้ว อะไรที่ทำให้หายเบื่อได้ มันก็ใช้ได้ทั้งนั้น

ไม่มีใครหยุดสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้
เกลนเดินเข้าหาวินเซนต์ที่ขาดสติจนไม่สามารถควบคุมเชนได้

เดมีออส ราชินีนักล่าหัว
ส่งเสียงน่าขนลุกดังก้องไปทั่ว


เกลนเบิกตากว้างมองเชนนั้น พร้อมกับพูดสิ่งที่วินเซนต์ไม่คาดฝัน
"แกคือ..มิแรนด้า บาร์ม่า!"

ย้อนอดีต
หลังจากที่แจ็คเอาชนะออสวาลด์ได้
เขาเปิดทางให้มิแรนด้า เข้ามาเอาหัวของออสวาลด์ตามที่ตกลงกัน

แต่หล่อนนั้นไม่ทันระวัง
ออสวาลด์จึงทำร้ายหล่อน แต่ถึงอย่างนั้นหล่อนก็ยังไม่ตาย
และถูกลากลงอาบิสไปพร้อมกับซาบริเอร์

ในที่สุด ร่างของมิแรนด้า บาร์ม่า จึงกลายเป็นเชน



วินเซนต์สับสน จับต้นชนปลายไม่ถูก
ปากก็ตะกุกตะกัก พูดได้เพียงแต่ว่า "ผมแค่อยากจะช่วยกิล" อยู่ตรงนั้น
จนลืมที่จะป้องกันตนเอง


เกลนอาศัยช่วงเวลานั้น
แทงดาบเข้าตรงกลางอกของวินเซนต์
พร้อมกับคำพูดเชือดเฉือนว่า
"ไอ้เด็กบาปหนาอย่างแกน่ะ ไม่มีวันที่จะช่วยใครได้หรอก"


พวกออซมาถึงพอดีกับฉากนั้น
กิลตะโกนเรียกน้องชายจนสุดเสียง
ขณะที่ออซกระโดดลงมาจากระเบียงด้านบน พุ่งเข้าใส่เกลน

เกลนดึงดาบออก ปล่อยให้ร่างของวินเซนต์ตกลงกระแทกพื้น
แล้วตั้งรับเคียวของออซ

ทั้งคู่โต้เถียงกัน
และในที่สุดก็ตัดสินใจเข้าต่อสู้กัน


อีกทางหนึ่ง
ร่างของเด็กสาวนั่งหอบทรุด จ้องภาพการฆ่าฟันที่โหดเหี้ยมเบื้องหน้า
ปากก็พร่ำเรียกหาวินเซนต์
พร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างคนเสียสติ
ขณะที่อีกร่างหนึ่งในกาย ได้แต่จมดิ่งลงสู่ความมืดมิดอย่างช้าๆ


"จบตอน"

ปล.วินเซนต์ เอ็งเป็นบาสเคอร์วิล..โดนแค่นั้น อย่ามาสำออยตายเชียวนะ ขอล่ะ
แต่แม่หนูสไวย์-เอคโค่..เดธ แฟลก มาเต็มๆ

อย่าได้ไหมมม