ภูผาอาถรรพ์ ตอนที่ ๑๑ ผู้มาเยือนยามวิกาล
http://ppantip.com/topic/32040649
สายแพรพิงกายอยู่กับต้นไม้ใหญ่ บนห้างไม้ที่อยู่สูงจากพื้นดินเกือบสิบเมตร ลำคอที่แห้งผากทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นด้วยความกระหายน้ำ วันนี้เป็นคืนวันเพ็ญ พระจันทร์ขึ้นสิบห้าค่ำพอดี ทั่วบริเวณจึงสว่างด้วยแสงจันทร์ พอมองเห็นได้แม้ไม่มีแสงไฟเลย
หญิงสาวพลิกกายลุกนั่งตัวตรงด้วยอาการสลึมสลือ ก่อนที่หูจะแว่วได้ยินเสียงคนเรียกเบาๆ ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัดกลางป่าลึก
“คุณแพร... สายแพร...” เสียงนั้นฟังดูเย็นยะเยือก เหมือนกับบรรยากาศในตอนนี้ สายแพรพยายามหรี่ตามองไปยังพื้นดินเบื้องล่าง ใต้ร่มเงาของต้นไม้น้อยใหญ่ ปรากฏเห็นเป็นเงาสีดำตะคุ่มยืนอยู่ด้านล่างของต้นไม้ที่เธออยู่
สายแพรขยี้ตา ขณะที่อีกฝ่ายค่อยๆ เคลื่อนกายเข้ามาใกล้โคนต้นไม้และแหงนหน้าขึ้นมอง
“ฉันหิวน้ำน่ะค่ะ คุณไปกินน้ำที่ลำธารเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” พอเห็นหน้าก็รู้ว่าเป็นฝนทิพย์ หญิงสาวที่กำลังกระหายน้ำอยู่พอดีจึงยิ้มรับด้วยความยินดี สายแพรขยับกายออกจากที่ ตรงไปที่ปลายไม้กระดานที่ใช้นั่ง ก่อนจะหย่อนเท้าหมายจะเหยียบหลักไม้ที่ใช้ทำเป็นขั้นบันไดไต่ลงจากห้าง
“คุณแพรจะไปไหนคะ...” เสียงที่ดังขึ้นทำให้สายแพรชะงักงัน ปลายเท้าที่แตะลงยังท่อนไม้ค้างอยู่อย่างนั้น ไอเย็นห่อหุ้มรอบกายจนหญิงสาวจนสั่นสะท้าน ดวงตาที่เบิกค้างยังคงมองไปยังพื้นดินเบื้องล่าง... หากแต่ว่าบัดนี้มันกลับว่างเปล่า
ฝนทิพย์ถอดเอาเสื้อแขนยาวที่ใช้คลุมร่างออก กระเถิบกายเข้ามาหาและจับท่อนแขนอันเย็นเฉียบของอีกฝ่ายไว้
“ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าอย่าลงจากห้างตอนกลางคืนถ้าไม่จำเป็น” สายแพรใจเต้นระรัว หากเจ้าของมือที่แตะแขนเธออยู่คือฝนทิพย์ แล้วผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ข้างล่างเมื่อกี้นี้เล่า ?
“มีอะไรรึเปล่า...” ฝนทิพย์ถามเบาๆ อีกฝ่ายนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ พยายามตั้งสติ
“ไม่มีอะไรค่ะ... สงสัยฉันแค่ตาฝาดไป” สายแพรหันกลับมาหา จ้องมองใบหน้าฝนทิพย์ตรงๆ ผู้หญิงตรงหน้านี้คือฝนทิพย์สหายของเธอไม่ผิดแน่ใช่ไหม... ป่านี้ไม่ได้เล่นตลกกับเธอใช่มั้ย ?
“อย่าใจลอยสิคะ จำคำพูดฉันได้รึเปล่า” ฝนทิพย์ว่าน้ำเสียงหนักแน่น สายแพรหรุบตาลงต่ำ กัดริมฝีปากตัวเอง
“เมื่อกี้... มีคนเรียกฉันให้ลงไป เธอหน้าตาเหมือนคุณ น้ำเสียงก็เหมือนกับคุณ” จบประโยคนั้น ไม่เพียงสายแพรที่รู้สึกขนลุกขึ้นมาอีกรอบ หากแต่ฝนทิพย์เองก็เช่นเดียวกัน แต่เธอจะกลัวไม่ได้ ยิ่งเธอกลัว จิตใจเธอก็จะยิ่งอ่อนแอ และอาจหลงกลอาถรรพ์ของป่านี้ได้ง่ายๆ
“อย่าคิดมากเลยค่ะ ฉันอยู่ตรงนี้ จำไว้นะคะว่าเราจะไม่ลงจากห้างจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น” ฝนทิพย์กำชับ ก่อนที่สายแพรจะพยักหน้ารับด้วยสีหน้าจริงจัง
ภูผาอาถรรพ์ ตอนที่ ๑๒ เงาพราง
http://ppantip.com/topic/32040649
สายแพรพิงกายอยู่กับต้นไม้ใหญ่ บนห้างไม้ที่อยู่สูงจากพื้นดินเกือบสิบเมตร ลำคอที่แห้งผากทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นด้วยความกระหายน้ำ วันนี้เป็นคืนวันเพ็ญ พระจันทร์ขึ้นสิบห้าค่ำพอดี ทั่วบริเวณจึงสว่างด้วยแสงจันทร์ พอมองเห็นได้แม้ไม่มีแสงไฟเลย
หญิงสาวพลิกกายลุกนั่งตัวตรงด้วยอาการสลึมสลือ ก่อนที่หูจะแว่วได้ยินเสียงคนเรียกเบาๆ ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัดกลางป่าลึก
“คุณแพร... สายแพร...” เสียงนั้นฟังดูเย็นยะเยือก เหมือนกับบรรยากาศในตอนนี้ สายแพรพยายามหรี่ตามองไปยังพื้นดินเบื้องล่าง ใต้ร่มเงาของต้นไม้น้อยใหญ่ ปรากฏเห็นเป็นเงาสีดำตะคุ่มยืนอยู่ด้านล่างของต้นไม้ที่เธออยู่
สายแพรขยี้ตา ขณะที่อีกฝ่ายค่อยๆ เคลื่อนกายเข้ามาใกล้โคนต้นไม้และแหงนหน้าขึ้นมอง
“ฉันหิวน้ำน่ะค่ะ คุณไปกินน้ำที่ลำธารเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” พอเห็นหน้าก็รู้ว่าเป็นฝนทิพย์ หญิงสาวที่กำลังกระหายน้ำอยู่พอดีจึงยิ้มรับด้วยความยินดี สายแพรขยับกายออกจากที่ ตรงไปที่ปลายไม้กระดานที่ใช้นั่ง ก่อนจะหย่อนเท้าหมายจะเหยียบหลักไม้ที่ใช้ทำเป็นขั้นบันไดไต่ลงจากห้าง
“คุณแพรจะไปไหนคะ...” เสียงที่ดังขึ้นทำให้สายแพรชะงักงัน ปลายเท้าที่แตะลงยังท่อนไม้ค้างอยู่อย่างนั้น ไอเย็นห่อหุ้มรอบกายจนหญิงสาวจนสั่นสะท้าน ดวงตาที่เบิกค้างยังคงมองไปยังพื้นดินเบื้องล่าง... หากแต่ว่าบัดนี้มันกลับว่างเปล่า
ฝนทิพย์ถอดเอาเสื้อแขนยาวที่ใช้คลุมร่างออก กระเถิบกายเข้ามาหาและจับท่อนแขนอันเย็นเฉียบของอีกฝ่ายไว้
“ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าอย่าลงจากห้างตอนกลางคืนถ้าไม่จำเป็น” สายแพรใจเต้นระรัว หากเจ้าของมือที่แตะแขนเธออยู่คือฝนทิพย์ แล้วผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ข้างล่างเมื่อกี้นี้เล่า ?
“มีอะไรรึเปล่า...” ฝนทิพย์ถามเบาๆ อีกฝ่ายนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ พยายามตั้งสติ
“ไม่มีอะไรค่ะ... สงสัยฉันแค่ตาฝาดไป” สายแพรหันกลับมาหา จ้องมองใบหน้าฝนทิพย์ตรงๆ ผู้หญิงตรงหน้านี้คือฝนทิพย์สหายของเธอไม่ผิดแน่ใช่ไหม... ป่านี้ไม่ได้เล่นตลกกับเธอใช่มั้ย ?
“อย่าใจลอยสิคะ จำคำพูดฉันได้รึเปล่า” ฝนทิพย์ว่าน้ำเสียงหนักแน่น สายแพรหรุบตาลงต่ำ กัดริมฝีปากตัวเอง
“เมื่อกี้... มีคนเรียกฉันให้ลงไป เธอหน้าตาเหมือนคุณ น้ำเสียงก็เหมือนกับคุณ” จบประโยคนั้น ไม่เพียงสายแพรที่รู้สึกขนลุกขึ้นมาอีกรอบ หากแต่ฝนทิพย์เองก็เช่นเดียวกัน แต่เธอจะกลัวไม่ได้ ยิ่งเธอกลัว จิตใจเธอก็จะยิ่งอ่อนแอ และอาจหลงกลอาถรรพ์ของป่านี้ได้ง่ายๆ
“อย่าคิดมากเลยค่ะ ฉันอยู่ตรงนี้ จำไว้นะคะว่าเราจะไม่ลงจากห้างจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น” ฝนทิพย์กำชับ ก่อนที่สายแพรจะพยักหน้ารับด้วยสีหน้าจริงจัง