มีลูกแล้วอย่าเอามาให้...เลี้ยงเลยนะไม่เอานะ ไม่เลี้ยงให้จริงๆนะ เลี้ยงไม่ไหว
นี่คือ คำพูดของพ่อแม่สามีเราเองค่ะ ก็เอาคำพูดนี้กลับมาเล่าให้แม่เราฟัง
เออ.....แม่ก็เหมือนกันนะ แม่ไม่อยากเลี้ยงหลาน

พอตกกลางคืน...เราสองคน สามีภรรยากับลูกในท้อง ก็มานั่งปรึกษากัน
5555+ คิดว่าเราง้อเหรอ ไม่เลี้ยงก็ไม่เลี้ยง เรามีกันแค่สองคนก็สามารถเลี้ยงลูกได้แล้ว คอยดูละกัน
ไม่มีการส่งเนอสแน่นอนค่ะ ไม่ไว้ใจจริงๆ

ข้อสรุปนี้ตกลงภายใต้เวลาอันรวดเร็ว เราบอกกับสามีว่า เธอ...นั่นแหล่ะ ต้องออกจากงาน เพราะว่าเธอเงินเดือนน้อยกว่า
สามีบอกได้เพื่อลูก แต่ฉันไม่อยากเป็นชายง่อยเลี้ยงอยู่กับบ้านอย่างเดียว
งั้นเอาไงดี????????????????
ค่ะ และแล้วเราก็เปิดร้านเล็กๆค่ะ ทำตั้งแต่ถ่ายรูป นามบัตร กฐิน-ผ้าป่า การ์ดงานบวช งานแต่ง งานพิธี ปริ๊นท์ เคลือบ แสกน ถ่ายเอกสาร ฯลฯ
เอาน่า เราต้องทำได้

ปัจจุบันผ่านมา 1.6 ปีแล้วค่ะ ทุกอย่างลงตัว ลูกค้าเข้าร้านมากมาย รายได้มากกว่าตอนที่เค้าทำงานบริษัทเสียอีก
และโชคดีอีกอย่างตรงที่วันหยุดเราเยอะ คือ เราทำงานออฟฟิศแค่ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ วันจันทร์เว้นจันทร์ค่ะ

ทุกวันนี้เอาลูกไปเที่ยวบ้านพ่อแม่สามี แม่สามีงี้จากบอกว่าไม่เลี้ยงๆ โผเข้ากอดหลาน มาหาย่าบ่อยๆนะ
ทางพ่อแม่เรายิ่งกว่า ทำไมไม่เอามาให้แม่ช่วยเลี้ยง

ตอนนี้น่ะเหรอคะ บ้านไหนก็อย่าฝันจะได้เลี้ยงเลยค่ะ พวกเราดูแลกันเองได้

ปล. ไม่ได้ซีเรียสนะคะ แต่อยากบอกว่าทุกปัญหามีทางออกค่ะ แต่ต้องลองหาทางดู บางทีมันอาจจะดีกว่า เหมือนๆครอบครัวของเราก็ได้ค่ะ