ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายร้อยปี พวกเราชาวพุทธเข้าใจพระธรรมคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าคลาดเคลื่อนมาตลอด คำว่า “สติปัญญา” ในพระธรรมคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในพระไตรปิฎกก็เช่นกัน จะเห็นว่าการปฏิบัติธรรมของชาวพุทธในประเทศไทยได้มีการอบรมสั่งสอนกันมานาน ให้ชาวพุทธเจริญสติและปัญญาตามคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่พระพุทธองค์ตรัสไว้ แต่ไปปฏิบัติผิด คือเอาคำว่าสติไปเจริญ โดยไปฝึกให้เกิดสติรู้เท่าทันอิริยาบถตลอดเวลาที่มีการเคลื่อนไหวหรืออื่นๆ เช่น เดินหนอ ยกหนอ นั่งหนอ ฯลฯ เป็นต้น การเอาสติไปฝึกอย่างนี้เป็นการปฏิบัติธรรมผิดธรรม มีผลออกมาเป็นสมาธิเท่านั้น ไม่มีปัญญาเกิดขึ้น เพราะไม่เข้าใจพระธรรมคำสอนของพระองค์ท่าน และไม่รู้ความหมายของคำว่า สติ หรือไม่รู้ธรรมชาติของคำว่า สติ  สติ หมายถึง การระลึกได้ แปลเป็นภาษาคนต่อได้ความว่า ลากมาหรือดึงมา สติเป็นธรรมชาติอันหนึ่งมีเฉพาะในตัวคนเท่านั้น มีมากไม่ต้องเจริญหรือไม่ต้องสร้างมันขึ้นมาอีกใดๆ ทั้งสิ้น คนทุกคนมีสติอยู่แล้ว มันทำหน้าที่ของมันตลอดเวลาตั้งแต่เราตื่นขึ้นมาไปจนถึงหลับไป คือทำหน้าที่ระลึก หรือลาก หรือดึงความจำ(สัญญา)ที่เก็บอยู่ในใจแล้วแต่ว่าในใจของผู้ใดจะเก็บบวก เก็บลบ หรือเก็บกุศล หรืออกุศล ไว้ในใจมากกว่ากัน อันไหนที่มีมากกว่า สติจะดึง หรือระลึก หรือลากเอาอันนั้นออกมารับการกระทบสัมผัสจากภายนอก ถ้ามีลบมากก็ดึงลบออกมารับ ถ้ามีบวกมากมันก็ดึงเอาบวกออกมารับ แล้วก็จะมีการคิดปรุงแต่งต่อไป จากนั้นก็จะไปสู่การกระทำ ผลจะออกมาตามเหตุที่ทำไว้ เช่น มีเสียงด่ากระทบหู ถ้าใจเราเก็บเอาอกุศล(ลบ)ไว้มาก สติก็จะระลึกหรือลากเอาออกุศลออกมารับเสียงด่า ทำให้เกิดความไม่พอใจแสดงออกมา อาจจะไปทำร้ายคนด่าได้ แต่ถ้าในใจเก็บข้อมูลที่เป็นกุศล(บวก)ไว้มาก สติก็จะระลึกหรือลากเอากุศลนั้นออกมารับกระทบเสียงด่า แล้วมองเห็นเสียงด่านั้นเป็นคำตักเตือนทันที มองเห็นคุณค่าของเสียงด่านั้นได้ นี่คือหน้าที่ของสติ มันทำหน้าที่อย่างนี้ การเจริญสติที่ปฏิบัติกันนั้นจึงไม่ถูกต้อง ที่ถูกต้องจะต้องเจริญความรู้ที่ดับทุกข์ได้ หรือสะสมปัญญา เพื่อให้สติระลึกหรือลากออกมาตอบรับการกระทบสัมผัส เพื่อใช้แก้ไขปัญหาหรือใช้ดับทุกข์ตั้งแต่ที่ถูกกระทบสัมผัส หรือดับที่มันเกิด ซึ่งตรงกับคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ตรัสไว้ว่า ทุกข์เกิดที่ไหนดับที่นั่น