ทะเลาะกับเพื่อนสนิทที่รักกันมากก แค่เรื่องเพียงเล็กน้อย เพื่อนค่อนข้างเอาแต่ใจชอบให้ง้อต้องตามใจตลอดซึ่งเราก็ยินดีนะเพราะเวลาโกรธกันจะได้ไม่ต้องโกรธนานง้อให้ดีกันไปเลยแบบนี้ จนเรื่องที่ทะเลาะไร้สาระขึ้นเรื่อยๆ เช่น จะไปโรงเรียนช้าเพราะพี่ไม่ไปส่งที่โรงเรียนเลยจะให้จองที่แทนให้ไปจองที่นั่งแทน คิดว่าเราประชดใส่ว่าแบบพอพี่ไม่มาส่งมาเช้าเหมือนเดิมไม่ได้หรือไงประมานนี้ เหมือนอิจฉาเราหรือป่าวเพราะพี่เราไปรับส่งตลอด ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็ต้องทำใจและง้อไปตามระเบียบเพราะเรามีเพื่อนคนเดียว คนเดียวจริงๆหาเพื่อนใหม่ไม่ทันแล้วเสียดายเวลาที่คบกันมามาก เรารักเพื่อน แคร์เพื่อนมาก ไม่อยากไปเรียนเลยเวลาทะเลาะกัน เราหยุดเรียนไปเลยบางทีเพราะคิดว่าไปก็ต้องไปนั่งอยู่คนเดียวในขณะที่เพื่อนเราคนนี้มีทางเลือกหลายทางคือเพื่อนคนอื่นๆ ไม่ใช่ว่าเราไม่คบคนอื่นนะแต่สำหรับเพื่อนคนนี้เป็นทั้งกำลังใจ คนให้คำปรึกษาเป็นทุกอย่างอ่ะ พอทะเลาะกันอันไหนที่เราผิดเราก็ยอมรับนะแล้วขอโทษแต่บางทีเรื่องที่ผิดมันอาจจะเดิมๆแต่ไม่ได้ใหญ่โต ที่ใหญ่โตก็จะมีเรื่องโกหกแอบไปคุยกับเพื่อนคนอื่นแต่พอโดนจับได้ก็รู้สึกผิดทั้งๆที่เพื่อนคนนี้ตอนนั้นก็มีแค่เรา เราก็เลยคิด ปลง ละก็ไม่คิดจะโกหกอีก แต่พอไม่โกหกก็มีเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ต้องทำให้ทะเลาะกันอีกซึ่งบางทีเราไม่ผิดก็ไม่มีสิทธิเถียงเหมือนยิ่งเถียงยิ่งอธิบายเหมือนกลายเปนชวนทะเลาะ แต่บางทีเรื่องมันเล็กน้อยเกินไปจริงๆเราเลยโมโหก็ร้องไห้แต่เพื่อนคนนี้ที่เราคิดว่าสนิทกลับไม่ให้อภัยเราทั้งๆที่มันไม่ควรเอามาทะเลาะกันซะด้วยซ้ำ ตอนนี้ จขกท. ก็ไม่เหลือใครเลยซึ่งตอนนี้เปิดเทอมก็หยุดเรียนไป เราเป็นคนไม่ชอบทะเลาะ ทะเลาะกันและมันอึดอัด คิดว่าไปก็เจอเพื่อนไม่คุยด้วย เดี๋ยวก็ร้องไห้และก็ต้องกลับบ้านอยู่ดีเลยไม่ไป รู้ว่าไม่ใช่การแก้ปัญหาแต่แบบจิตใจเราอ่อนแอมากอ่ะ เหมือนโดนเพื่อนหลอก เพื่อนกินอ่ะว่างั้นไม่ใช่เพื่อนแท้ เราพยายามโทรหานะ แต่เขาไม่รับสายมาแนวๆจะเลิกเป็นเพื่อน แต่สิ่งที่ไม่เข้าใจคือ เพื่อนกัน ควรจะรักษาน้ำใจกัน ไม่อิจฉากัน ดูแลกัน ให้อภัยกันไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่พอทะเลาะข้ารู้ว่าเอ็งมีข้าคนเดียวข้าเล่นตัว ข้าไม่ให้อภัย แล้วมันเป็นแบบนี้มา 100 รอบได้ ซึ่งเราก็เหนื่อยใจนึงก็รักเพื่อนแถมไม่มีเพื่อนคนอื่นอีก มันลำบากใจ มองไม่เห็นทางออกเลย ที่เราคิดไว้ทางออกคือ
1.เคลียร์กันตรงๆ แต่ เพื่อนไม่เคลียร์เพื่อนหนีหายไปเลยไม่คุยไม่รับสายไม่เฟสไม่ไลน์
2.ดรอปเรียน เราทนเพื่อนแบบนี้ไม่ไหว ไม่ได้รักและหวังดีกับเรา แถมเรามีเพื่อนคนเดียว มันยากที่จะทำใจทนอยู่ด้วยกันจริงๆเพราะเวลาเราไปเรียนตอนทะเลาะกันเพื่อนคนนี้คุยข้ามหัวเราเลยอ่ะน้ำตาจะไหล เรียนไม่รู้เรื่อง
มันอธิบายลำบากมาก มันเจ็บและเสียใจมากอ่ะบอกไม่ถูกความรู้สึกที่โดนมามันเจ็บจนเกินบรรยาย แถมมีเราคนเดียวที่เสียใจส่วนเพื่อนก็มีความสุขไปอยู่กับเพื่อนคนอื่น ซึ่งเมื่อก่อนรักโคตรๆเหมือนแฟนเลยว่าได้55 แต่พอทะเลาะกันเราก็ชอบแอบไปร้องไห้กับเพื่อนอีกคน ซึ่งมันทำให้เพื่อนสนิทเราเสียใจว่าแบบเราโกหก แอบไปคุย หลายรอบจนเพื่อนบอกเราว่าไม่อยากอะไรนักหนา คือเราชอบคิดได้ตอนมันสายไป แบบเจ็บเยอะๆก่อนถึงจำ แต่ตอนนี้ก็จำขึ้นใจเลยว่าไม่ควรโกหก เราทำดีทุกอย่างให้เพื่อนเห็นว่าเราเป็นคนดีแล้วไม่โกหกหรือแอบไปคุยอีก แต่มันก็มีเรื่องมาเรื่อยๆจนนั่นละทะเลาะ เลิกคุย ส่วนเราไม่ไปโรงเรียน มันเสียใจอ่ะไม่กล้าสู้หน้า เราควรทำยังไงดี อยากร้องไห้ อยากหนีไปไกลๆ เหมือนจริงๆเพื่อนไม่ได้จริงใจกับเรามีแต่เราให้เกิน100แต่เพื่อนพร้อมจะทิ้งเสมอ แต่ยอมรับมันไม่ได้อ่ะ เราไม่ชอบอะไรที่มันเปลี่ยนไป เราทำเพื่อเพื่อนคนนี้มาก็เยอะ มีอยู่ครั้งนึงเพื่อนเคยพูดว่า ก็เราเป็นคนแบบนี้รับไม่ได้ก็เลิกคบกันไป เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วไม่เปลี่ยนไม่ปรับตัวอะไรทั้งสิ้น มีแต่เราที่ปรับตัวเข้าหา คอยตามใจ คอยรับใช้เลยก็ว่าได้  มันรักอะนะเลยยอม แต่เหมือนเราโดนเอาเปรียบ แต่เวลาที่เพื่อนคนนี้ผิดเราจะไม่มาโกรธนานนะเราให้อภัยเลยอ่ะมันไม่อยากทะเลาะอยากมีความสุขมากกว่าเสียใจคิดแบบนี้นะ แต่พอเราผิดเพื่อนคนนี้ทิ้งเราได้เลย เราควรทำยังไงดีทะเลาะกันบางทีเราไม่ได้เริ่มอ่ะคือเพื่อนโกรธเราเราก็ขอโทษขอโทษแล้วก็ไม่หาย แถมหาว่าเราชวนทะเลาะอีก เห้อออ เราควรทำยังไงดีไม่สบายใจ ลำบากใจ ทุกอย่างอ่ะเสียใจไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น เราอยากดีกับเพื่อนเต็มประดา อยากไป รร มีความสุขกับเพื่อนแต่ในเมื่อไม่มีเพื่อน รร ก็ไม่น่าอยู่สำหรับเราอีกต่อไป