สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องอึดอัดอยากมาเล่า + ขอคำปรึกษา คือว่า 2-3 วันที่ผ่านมา เราทะลาะกับเพื่อนสนิท สนิทมาก คุยกันทุกเรื่อง ผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย ฝึกงานที่เดียวกัน ทะเลาะกันก็บ่อย แต่ก็เคลียร์และเปิดอกคุยกันจนเข้าใจ บางเรื่องก็ไม่เข้าใจหรอก แต่พยายามปรับตัวข้าหากัน อะไรที่มองข้ามได้ เราก็พยายามมองข้ามข้อเสียที่ต่างฝ่าย ต่างรับไม่ได้ เพื่อให้เป็นเพื่อนกันได้ต่อไป  มีอะไรก็ช่วยหลือกัน ไม่มีตังค์ก็แบ่งกันใช้ บางครั้งเรา 2 คนมีเงินรวมกันไม่กี่ร้อยบาท แต่เราก็แบ่งกัน เข้าใจกันเหมือนพี่น้องก็ว่าได้    แต่เมื่อ 2-3 วันก่อน เรากับเพื่อนคนนี้มีงานพาททามด้วยกัน และก็เป็นวันที่เพื่อนเรามีงานด่วนจากอาจารย์เข้ามาพอดีด้วย เพื่อนเก็บคะแนนที่เพื่อนขาดเรียน งานนี้มันเป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งเมื่อมีงานที่เป็นภาษาอังกฤษเมื่อไหร่ เพื่อนเราก็ชอบขอให้เราช่วยตลอด ซึ่งเราก็ไม่เคยปฏิเสธ    แต่งานนี้ยอมรับว่ายากมาก เพราะเป็นงานวิจัย นศ ป.โท คำศัพท์ค่อนข้างเฉพาะและเราไม่เคยเจอ  ตอนแรกเราก็รับปากว่าจะช่วยและพยายามจนถึงที่สุดจริง เพื่อนเอางานมาให้เราอ่านตอนประมาณบ่าย 2 กว่าๆเกือบบ่าย 3 ละ โดยที่ตอนนั้นกำลังทำงานอยู่ และเพื่อนต้องเอางานไปอธิบายให้อาจารย์ฟังตอน 4 โมงเย็น ซึ่งเรามีเวลาแค่ชั่วโมงกว่าๆ ปกติเราแปลงานต้องเวลาและสมาธิมาก เพราะไม่ได้เก่งขั้นเทพ เราก็อ่านและพบว่ามันยากมากและต้องใช้เวลาอย่างที่บอก อีกอย่างวันนั้นเรายังไม่ได้นอนเลย เพราะเมทอ่านหนังสือ เปิดไฟในห้องจนถึงเช้า เราเล่าให้เพื่อนฟังและเพื่อนก็รู้แล้ว   วันนั้นต้องตื่นตี 5 ไปทำงาน  อึนและมึนมากก ไม่มีสมาธิจะทำอะไร อยากกลับและนอนให้เร็วที่สุด   แต่เราก็พยายามอ่านและช่วยเพื่อนก่อน แต่เราก็ไม่ไหวจริงๆ เราจึงบอกเพื่อนว่าให้อ่านแบบนี้เราไม่เข้าใจ เวลาก็จำกัด เพื่อนเราจึงบอกว่างั้นเลิกงานแล้ว ( เลิกงานบ่าย 3 ) เพื่อนเราจะส่งงานให้ทางคอมนะ เราบอกว่าตอนนี้เราง่วงมากเลยเนี่ย ตอนนั้นกำลังถือโทรศัพท์อ่านงานของเพื่อนอยู่  พอเราพูดไม่ทันจบ ไม่ทันพูดอะไรอีก เพื่อนก็กระชากโทรศัพท์กลับไปแล้วพูดว่า "งั้นกุแปลเองก็ได้ "  แล้วก็ทำหน้าบึ้งใส่แล้วไม่พูดกับเราอีกเลยตั้งแต่วันนั้น   2-3 วันต่อมาเราเลยส่งข้อความไปถามว่า นี่คือจะไม่คุยกับเราแล้วใช่มั้ย จะเลิกคบกับเราใช่มั้ย แต่ไม่อ่านและไม่มีแม้แต่คำตอบ เวลาเจอกัน เพื่อนเราก็จะหลบ หรือถ้าต้องเจอกันจริงนางก็ะเมินใส่และทำหน้าไม่ดีใส่ตลอด
            เราอยากอธิบายนะ แต่เพื่อนไม่เคยเปิดโอกาสให้เราแบบนี้  เราก็คงปล่อยไป    

  ตอนนี้อยากถามเพื่อนๆว่าเราผิดใช่มั้ย  ความผิดเราไม่น่าให้อภัยใช่มั้ย   เพื่อนๆคิดยังไงกับเรื่องนี้บ้างคะ?