รู้จักกับเพื่อนคนหนึ่ง คบกันมา2ปี รู้จักกันผ่านกิจกรรมวาดรูป สนิทกันเพราะสนใจเรื่องเดียวกันและชอบวาดรูป
และได้ืทะเลาะกันหนักเมื่อเดือนมีนาที่ผ่านมาค่ะ
เราร้องไห้ทุกวันตั้งแต่วันที่มีเรื่อง พอถึงช่วงเวลาประมาณตีสองตีสามมันก็ร้องของมันเอง ทะเลาะตั้งแต่เดือนมีนาที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้เขาใช้คำว่าเกลียดเราเลย รู้สึกอยากหลับไปแล้วไม่ตื่นมาอีก คิดแบบนี้ทุกวัน เพื่อนเราบอกให้ตัดใจ เราก็โง่ไปส่องเฟสบุ้คเขาที่เขาด่าเราทุกวัน อ่านแล้วก็เจ็บ อ่านแล้วก็หดหู่จนอยากตาย เราก็แค่อยากรู้ว่าเขาอยู่ยังไงบ้าง ยังเป็นห่วงเขา
แม้ที่บ้านจะพาไปเที่ยว กลับมาเราก็เป็นแบบเดิม ขอสารภาพอย่างเด็กโง่คนหนึ่งเลยว่าในหัวเราคิดแต่ จะตายยังไงไม่ให้เดือดร้อนคนอื่น ทุกครั้งที่รู้สึกอยากตาย ก็เอากรรไกรกรีดๆแขนแบบไม่กลัวเจ็บ ตั้งคำถามกับตัวเอง ไม่นึกถึงเลือดเนื้อพ่อแม่ที่ให้เรามาเหรอ ไม่นึกถึงหัวพ่อแม่เหรอ คือเรารักพ่อนะ เราคิดว่าเราโชคดีจังที่ครอบครัวเราดีคอยอยู่ข้างๆ แต่ทำไมตัวเราเป็นแบบนี้ ได้แต่พิมพ์ขอโทษพ่อในคอมให้ตัวเองอ่านคนเดียว แต่แล้วก็ทำมันอยู่ดี ถ้ามีคนถามเราก็บอกว่ารอยกระต่ายข่วน ไม่ก็ใส่เสื้อแขนยาว ปัญหาเราครั้งนี้หนักถึงขั้นที่คนในครอบครัวมาคุยด้วยเลย ทั้งพ่อและแม่เลี้ยง (แม่เลี้ยงก็เป็นคนดีมากค่ะ)
เราไม่ทำอะไร นอนตื่นเย็น (ช่วงปิดเทอมพอดี) จะมีอยู่ครั้งสองครั้งที่ไม่ลงไปกินข้าว ล็อคห้อง น้องก็ไปเรียกพ่อ เขาก็จะขึ้นมาคุย ส่วนใหญ่ที่พ่อกับแม่เลี้ยงเราคุยคือหาเพื่อนใหม่ ตัดใจ เขาไม่กลับมาแล้ว แคร์ตัวเองบ้าง ร้องไห้มากี่วันแล้ว ขอโทษจนเหนื่อยหรือยัง เราก็พยายาม แต่ก็ทำไม่เคยจะได้เลย คือไม่สนใจอยู่ไม่กี่วัน ก็กลับมานึกถึงอีก
เหมือนว่าเขาอยู่กับเราตลอดเวลา เราก็ยังคงร้องไห้ทุกวัน เราเป็นคนซีเรียสเรื่องเพื่อนมากกว่าแฟนด้วยค่ะ เขาเคยชอบรูปที่เราวาด ตอนนี้เราก็ยังวาดรูปส่งให้เขาอยู่เรื่อยๆ แม้เขาจะไม่สนใจแล้วก็ตาม
เราก็ได้แต่คิดว่าทำไม ที่ผ่านมามันไม่เคยมีค่าสำหรับเขาเลยหรอ ที่มองว่าเราเรียกร้องความสนใจเราก็คิดไปว่าถ้าเราตายจริงๆจะเชื่อหรือเปล่าว่าเราเสียใจจริงๆ
ตอนนี้เหมือนคนบ้า เวลาออกนอกบ้านเราก็จะเอาสมุดวาดรูปติดตัวไปด้วย เผื่อเกิดอุบัติเหตุจะได้ตายโดยที่ยังมีของรักอยู่ด้วย แล้วก็คิดโง่ๆตลอดว่าจะเดินให้รถชนตอนไหน แต่ก็คิดอีกว่าไปทำคนอื่นเดือดร้อนอีก อีกเรื่องคือสัตว์เลี้ยงที่เราห่วง มันต้องผ่าตัดในอนาคต ถ้ามันตายเราก็คิดอีกว่าคงหมดห่วง และเราจะตายตามมัน ยังไงพ่อกับแม่เลี้ยงและน้องเราคงดูแลตัวเองได้ แต่ก็ไม่อยากให้มาเสียใจถ้าเราตาย เราก็คิดหนักอีก
มีเพื่อนอยู่รอบกาย แต่เขาก็เป็นเพื่อนเราคนเดียวที่เป็นคนๆนี้ เราลืมไม่ได้เลย บางทีก็คิดว่าเราอาจจะเป็นบ้าแบบเสียสติเข้าสักวันแล้วไปอยู่รพ.บ้า ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ เป็นครั้งที่สี่ที่พยายามคิดจะฆ่าตัวตาย แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้แล้วกรีดแขนซ้ำๆ พอแผลหายก็ทำอีก จากที่ไม่ห่วงว่าใครจะเห็นตอนนี้มันชัดขึ้นจนระแวงต้องแอบๆแขน
รู้สึกเหนื่อยและอึดอัดอยากจะตายให้พ้นๆจะได้ไม่ต้องมาคิดอะไรอีก รู้สึกทรมาณที่อยากตายแต่ตายไม่ได้เพราะเป็นห่วงคนในบ้าน กลัวเขาเสียใจ แต่ที่เราอยู่ตอนนี้ก็ทุกข์เหลือเกิน วันๆได้แต่คิดว่าจะตายยังไงไม่ให้คนอื่นเดือดร้อน หาทางออกไม่ได้เลยค่ะ ตอนนี้คิดแต่จะตายยังไง เสียใจที่ทำให้เพื่อนคนสำคัญจากไป มันเป็นความผิดเรา แต่เขาไม่ให้อภัยแล้ว ทั้งที่เราแคร์เขามากแท้ๆ ทุ่มให้เพื่อนคนนี้มากกว่าใครแท้ๆ
ทะเลาะกับเพื่อน เครียดทำใจไม่ได้มาหลายเดือน หาทางออกไม่ได้
และได้ืทะเลาะกันหนักเมื่อเดือนมีนาที่ผ่านมาค่ะ
เราร้องไห้ทุกวันตั้งแต่วันที่มีเรื่อง พอถึงช่วงเวลาประมาณตีสองตีสามมันก็ร้องของมันเอง ทะเลาะตั้งแต่เดือนมีนาที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้เขาใช้คำว่าเกลียดเราเลย รู้สึกอยากหลับไปแล้วไม่ตื่นมาอีก คิดแบบนี้ทุกวัน เพื่อนเราบอกให้ตัดใจ เราก็โง่ไปส่องเฟสบุ้คเขาที่เขาด่าเราทุกวัน อ่านแล้วก็เจ็บ อ่านแล้วก็หดหู่จนอยากตาย เราก็แค่อยากรู้ว่าเขาอยู่ยังไงบ้าง ยังเป็นห่วงเขา
แม้ที่บ้านจะพาไปเที่ยว กลับมาเราก็เป็นแบบเดิม ขอสารภาพอย่างเด็กโง่คนหนึ่งเลยว่าในหัวเราคิดแต่ จะตายยังไงไม่ให้เดือดร้อนคนอื่น ทุกครั้งที่รู้สึกอยากตาย ก็เอากรรไกรกรีดๆแขนแบบไม่กลัวเจ็บ ตั้งคำถามกับตัวเอง ไม่นึกถึงเลือดเนื้อพ่อแม่ที่ให้เรามาเหรอ ไม่นึกถึงหัวพ่อแม่เหรอ คือเรารักพ่อนะ เราคิดว่าเราโชคดีจังที่ครอบครัวเราดีคอยอยู่ข้างๆ แต่ทำไมตัวเราเป็นแบบนี้ ได้แต่พิมพ์ขอโทษพ่อในคอมให้ตัวเองอ่านคนเดียว แต่แล้วก็ทำมันอยู่ดี ถ้ามีคนถามเราก็บอกว่ารอยกระต่ายข่วน ไม่ก็ใส่เสื้อแขนยาว ปัญหาเราครั้งนี้หนักถึงขั้นที่คนในครอบครัวมาคุยด้วยเลย ทั้งพ่อและแม่เลี้ยง (แม่เลี้ยงก็เป็นคนดีมากค่ะ)
เราไม่ทำอะไร นอนตื่นเย็น (ช่วงปิดเทอมพอดี) จะมีอยู่ครั้งสองครั้งที่ไม่ลงไปกินข้าว ล็อคห้อง น้องก็ไปเรียกพ่อ เขาก็จะขึ้นมาคุย ส่วนใหญ่ที่พ่อกับแม่เลี้ยงเราคุยคือหาเพื่อนใหม่ ตัดใจ เขาไม่กลับมาแล้ว แคร์ตัวเองบ้าง ร้องไห้มากี่วันแล้ว ขอโทษจนเหนื่อยหรือยัง เราก็พยายาม แต่ก็ทำไม่เคยจะได้เลย คือไม่สนใจอยู่ไม่กี่วัน ก็กลับมานึกถึงอีก
เหมือนว่าเขาอยู่กับเราตลอดเวลา เราก็ยังคงร้องไห้ทุกวัน เราเป็นคนซีเรียสเรื่องเพื่อนมากกว่าแฟนด้วยค่ะ เขาเคยชอบรูปที่เราวาด ตอนนี้เราก็ยังวาดรูปส่งให้เขาอยู่เรื่อยๆ แม้เขาจะไม่สนใจแล้วก็ตาม
เราก็ได้แต่คิดว่าทำไม ที่ผ่านมามันไม่เคยมีค่าสำหรับเขาเลยหรอ ที่มองว่าเราเรียกร้องความสนใจเราก็คิดไปว่าถ้าเราตายจริงๆจะเชื่อหรือเปล่าว่าเราเสียใจจริงๆ
ตอนนี้เหมือนคนบ้า เวลาออกนอกบ้านเราก็จะเอาสมุดวาดรูปติดตัวไปด้วย เผื่อเกิดอุบัติเหตุจะได้ตายโดยที่ยังมีของรักอยู่ด้วย แล้วก็คิดโง่ๆตลอดว่าจะเดินให้รถชนตอนไหน แต่ก็คิดอีกว่าไปทำคนอื่นเดือดร้อนอีก อีกเรื่องคือสัตว์เลี้ยงที่เราห่วง มันต้องผ่าตัดในอนาคต ถ้ามันตายเราก็คิดอีกว่าคงหมดห่วง และเราจะตายตามมัน ยังไงพ่อกับแม่เลี้ยงและน้องเราคงดูแลตัวเองได้ แต่ก็ไม่อยากให้มาเสียใจถ้าเราตาย เราก็คิดหนักอีก
มีเพื่อนอยู่รอบกาย แต่เขาก็เป็นเพื่อนเราคนเดียวที่เป็นคนๆนี้ เราลืมไม่ได้เลย บางทีก็คิดว่าเราอาจจะเป็นบ้าแบบเสียสติเข้าสักวันแล้วไปอยู่รพ.บ้า ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ เป็นครั้งที่สี่ที่พยายามคิดจะฆ่าตัวตาย แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้แล้วกรีดแขนซ้ำๆ พอแผลหายก็ทำอีก จากที่ไม่ห่วงว่าใครจะเห็นตอนนี้มันชัดขึ้นจนระแวงต้องแอบๆแขน
รู้สึกเหนื่อยและอึดอัดอยากจะตายให้พ้นๆจะได้ไม่ต้องมาคิดอะไรอีก รู้สึกทรมาณที่อยากตายแต่ตายไม่ได้เพราะเป็นห่วงคนในบ้าน กลัวเขาเสียใจ แต่ที่เราอยู่ตอนนี้ก็ทุกข์เหลือเกิน วันๆได้แต่คิดว่าจะตายยังไงไม่ให้คนอื่นเดือดร้อน หาทางออกไม่ได้เลยค่ะ ตอนนี้คิดแต่จะตายยังไง เสียใจที่ทำให้เพื่อนคนสำคัญจากไป มันเป็นความผิดเรา แต่เขาไม่ให้อภัยแล้ว ทั้งที่เราแคร์เขามากแท้ๆ ทุ่มให้เพื่อนคนนี้มากกว่าใครแท้ๆ