วันก่อนผมได้รับโปสการ์ดอีกใบจาก
น้องที่คุ้นเคยกันเธอส่งมาให้
จากเมืองท่องเที่ยวชายทะเลชื่อดัง
เป็นรูปสถานีรถไฟ ที่เป็นอีกตัวตนของผม

ผมหยิบมันมาพลิกอ่านหลายเที่ยว
ตัวผมเองก็เป็นคนชอบส่งการ์ดให้เพื่อน
ในโทรศัพท์ผม มีบ้านเลขที่ของคนคุ้นเคย
ในกระเป๋าสะพายมีสมุดโน๊ตและแสตมป์เป็นแผง
เตรียมไว้เวลาออกเดินทางไกล...



การ์ดมีเนื้อที่สำหรับเขียนข้อความไม่มากนัก
ผมรู้ดีว่าต้องใช้จินตนาการขนาดไหน
ให้ผู้รับได้รู้สึกถึงความสุขและบรรยากาศของอีกที่หนึ่ง
ที่มันเดินทางจากมา ผ่านตัวหนังสือของเขาและเธอ

บางคนเขียนสองสามประโยคเท่านั้น
บางคนพยายามเขียนตัวเล็กบีบแน่น
บอกเล่าเรื่องสนุกสนานมากมายเรียกรอยยิ้ม
แต่จะมากน้อยบรรทัด หรือ ถ้อยความ

วันเวลาผ่าน หมุนไปเท่าใด
ความรู้สึกของการได้รับการคิดถึงจากใครสักคน
มันก็ยังดูอิ่มเอม ตื้นตัน อยู่ไม่เปลี่ยนแปลง
ผมว่าความรู้สึกของการได้รับมันช่างมีความสุข

ท่ามกลางความรวดเร็ว แทบจะเรียลไทม์
ของเครื่องมือสื่อสารทันสมัย ไม่ต้องคอยนาน
แบบนี้ ผมรู้สึกสุขแบบจับต้องไม่ได้
ทั้งที่รับรู้ได้ ครบครัน ทั้งภาพ ทั้งเสียง

แต่มันก็เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง
บางอย่างที่ต้องใช้เวลา
บางครั้งไม่รู้ล่วงหน้า
แต่สัมพัส จับต้องได้... เมื่อไหร่ก็รู้สึกดี