ติ๊ดๆๆๆๆ  เสียงนาฬิกาที่ข้อมือเตือนบอกเวลา  21.00  เวลาที่ใครหลายๆคนกำลังเดินทางกลับบ้าน
ช่วงเวลาที่เหนื่อยจากงาน  เหนื่อยจากหัวหน้า  เหนื่อยจากเพื่อนร่วมงานที่พยายามชวนไปเที่ยวต่อ
ผมนั่ง bts  จากสยาม  จุดหมายปลายทางอยู่ที่สถานีอ่อนนุช  แปลกนะ..ที่คนค่อนข้างบางตา
จากที่เคยยืนเบียดกันแทบไม่มีพื้นที่ให้หายใจ  วันนี้ยังพอมีที่ว่างให้นั่งได้บ้าง  ผมเอนหลังเข้ากับพนักพิง
หลับตาลง  ปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ  ที่ดูเหมือนวันนี้จะยาวนานกว่าทุกวัน  นานา >> อโสก >> พร้อมพงษ์
ปี๊ๆๆๆๆ  เสียงประตู  bts   เปิดออก  เธอคนนั้นก็ก้าวเข้ามา  ผู้หญิงตัวเล็กๆ  สูงไม่น่าจะถึงไหล่ผมด้วยซ้ำ
ผมสีดำยาวมัดจุกสองข้าง  ตัดกับผิวขาวของเธอ  ชุดเดรสสั้นสีชมพูอ่อนเข้าชุด  กับรองเท้าบู๊ตสีน้ำตาลครึ่งแข้ง
ภาพของมิกะในการ์ตูนเรื่องเดธโน๊ตลอยเข้ามาในหัวผมเลย  นานกว่า  5  วินาทีที่ผมจ้องเธออยู่แบบนั้น
ถ้าภาษาเกมส์เมอร์  ก็คงต้องเรียกว่าโดนสตั้น  แบบนี้ตายยกทีม  เธอสบตากับผม  นั่นแหล่ะผมถึงรู้สึกตัว
ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับแววตาแบบนั้นนะ  เธอเดินตรงมาที่ผม  ชิบละ  เธอจะคิดว่าผมโรคจิตมั้ยเนี่ย
ผมหลบตาเธอ  มองนู่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย  ในนี้มีโฆษณาหลายๆอย่างให้เลือกมองซะด้วยสิ  หึหึ
"มีใครนั่งรึเปล่าคะ"  "ก็ไม่มีนี่ครับ"  เฮ้ยยยย  ทำไมผมพูดออกไปแบบนั้น  เธอมานั่งข้างๆผมทั้งที่ตรงอื่นก็ว่าง
ทุกอย่างเงียบ..  เธอคงรู้สึกอึดอัด  เพราะผมเห็นเธอหยิบหูฟังมาเสียบกับไอโฟนของเธอ  ล็อกหน้าจอของเธอ
เป็นรูปแมว  (แอบเผือก)  "ชอบแมวเหมือนกันเลย"  ผมมั่นใจนะว่าแค่อยากคิดในใจ  แต่ทำไมถึงพูดออกไปล่ะเนี่ย
"ค่ะ"  แล้วความเงียบก็เข้ามาแทนที่อีกครั้ง  เงียบซะจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น  เต้นหนักมากซะด้วย
ทำยังไงมันถึงจะหยุดนะ  ถ้ามากกว่านี้ผมกลัวมันจะระเบิด  ถึงตอนนั้นผมคงกลายเป็นอาชญากรแน่ๆ
"แค่อยากตื่น
และฟื้นขึ้นมองเธอได้
และอยากให้อยู่ใกล้ใกล้
ในฝันนั้นมีดวงดาว
ที่อยู่ไม่ห่างจากฉัน"
เสียงเพลงดังลอดออกมาจากหูฟังของเธอ  นานแล้วที่ผมไม่ได้ฟังเพลงนี้  ครั้งสุดท้ายคือที่ผมร้องให้ใครคนนึงฟัง
ตอนที่ผมไปส่งเธอที่สนามบิน  เพราะเธอได้งานใหม่ที่มิวนิค  เรื่องของเราจบลงตรงกลางทาง
เพราะเส้นทางที่เราเดิน  จุดหมายปลายทางของเรามันต่างกัน..
"ไม่มีใครที่ล้ำค่า ไม่มีใครสำคัญกว่า
คนที่คอยห่วงหา คอยห่วงใยทุกลมหายใจ
เมื่อหลับตาลงในคืนที่อ่อนล้า
ตื่นมามีเธอไม่ห่างหาย
อยู่ข้างเคียงกายตลอดมา"
ผมหลับตาลง  น้ำอุ่นๆไหลลงมาที่แก้ม  ไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้นมาเพื่อสบตาใครๆ  ผมกลัวสายตาแบบนั้น
สายตาที่มาพร้อมกับคำถามว่าเราเป็นอะไร  เคยมั้ย?  ที่รู้สึกอะไรมากๆ  แต่พูดออกมาไม่ได้
"ให้ปิดมั้ยคะ"  เสียงจากคนแปลกหน้าข้างๆ
ผมไม่ได้ตอบอะไร  ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง  แต่ก็รู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป  เธอคงไม่สบาย
เพราะเสียงเธอเหมือนคนเป็นหวัด  เพิ่งรู้สึกว่าแอร์บน  bts  เย็นขนาดนี้  เย็นเข้าไปถึงหัวใจเลยอ่ะ
"สถานีต่อไป  เอกมัย"  ผมคงจะล่องลอยไปที่ไหนสักที่  ถ้าไม่มีมืออุ่นๆคู่นั้น  มาสัมผัสที่แก้มผม
เธอเช็ดน้ำตาให้ผม  แล้วยัดผ้าเช็ดหน้าของเธอใส่มือผม  แล้วเธอก็ลุกไป  ยังไม่ทันที่ผมจะได้ขอบคุณเธอ
ผมอยากจะสัมผัสกับแววตาคู่นั้นอีกสักครั้ง  แต่ไม่มีโอกาสแล้ว  ผมมองตามหลังเธอจนประตูปิด
100  คำถาม  100  ความสงสัย  โหมกระหน่ำเข้ามาในหัว  เธอคือใคร?  เธอต้องการอะไร?
เธอฟังเพลงที่ผมชอบ  เธอชอบแมวเหมือนผม  แล้วทำไมผมถึงคุ้นเคยกับสายตาคู่นั้นเหลือเกิน
มีเพียงสิ่งเดียวที่อยู่ในมือผม  ผ้าเช็ดหน้าของเธอ  ผมหยิบขึ้นมามอง  ที่ปลายผ้าปักคำว่า  "แคท"
นี่เธอชอบแมวมากๆ  หรือเธอชื่อ "แคท"  กันแน่  ผ้าเช็ดหน้าเธอเปียก  นี่น้ำตาผมเยอะขนาดนี้เลยเหรอ
ผมพลิกดูอีกด้าน  ผ้าสีขาวของเธอเลอะไปด้วยอายไลน์เนอร์ที่เธอกรีดมา...
ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ฟังเพลงนี้แล้วร้องไห้  ไม่ใช่ผมคนเดียวที่มีความรู้สึกพิเศษกับเพลงนี้
ความสงสัยหลายๆอย่างเริ่มถาโถมเข้ามา  ความรู้สึกคุ้นเคยเวลาที่อยู่ใกล้  มันทำให้ผมคิดถึงเธอ
"แพท"  คนที่ทิ้งผมไปอยู่มิวนิค  4  ปีแล้ว  ที่ผมคิดว่าลืมเธอได้  นี่ผมต้องกลับไปเริ่มใหม่ใช่มั้ย
มีคนเคยบอกนะ  "ยิ่งเราพยายามจะลืมเท่าไหร่  มันก็ทำให้เรายิ่งจำเท่านั้น"  มันจริงนะ
เพราะผมไม่เคยพยายามจะลืมเธอเลย  ผมแค่เก็บเธอไว้ในความทรงจำ  เก็บไว้ในที่ที่มันควรอยู่
ส่วนที่ลึกที่สุด  ส่วนที่ดีที่สุดในความทรงจำของผม...
"แคท"  "แพท"  นี่แค่เรื่องบังเอิญใช่มั้ย?  หรือเป็นเรื่องที่ผมต้องค้นหา  คุณเชื่อเรื่องความบังเอิญมั้ย?
ผมเชื่อ  และผมจะเริ่มค้นหา  ทุกวันนี้ผมยังขึ้น  bts  เวลาเดิม  เส้นทางเดิมๆ
เพื่อหวังว่าสักวัน  ผมจะเจอเธอ  เธอคนที่เป็นทุกคำตอบของผม  คำถามที่มีแค่เธอคนเดียวที่รู้คำตอบ ^_^