ตอนนี้ลูกชาย 3.3 ขวบ นิสัยคือดื้อ เอาแต่ใจ ชอบเอาชนะ...
จะมีรูปแบบเดิม ๆ อยู่ตลอดเวลาแต่เหตุการณ์แปรเปลี่ยนไป เช่น
1. วันก่อน ผมกลับจากทำงาน ปกติพอขับรถเข้าบ้านจะชะลอรถเพราะว่าเจ้าตัวเล็กอยากจะขึ้นนั่งรถไปเก็บที่ด้านหลังบ้านด้วย แต่บังเอิญวันนั้นมองไม่เห็นนึกว่าไม่อยู่เลยขับเข้าไปเก็บ พอเดินไปหน้าบ้านเจ้าลูกชายร้องไห้ฟูมฟายบอกจะขึ้นรถ เราก็ได้แต่บอกว่ารถมันเก็บไปแล้วปิดประตูรั้วแล้วด้วย ไว้พรุ่งนี้นะลูก ตอนนี้มาขี่จักรยานหรือมาวิ่งเล่นกับพ่อก่อน แต่ลูกก็ไม่ยอมร้องไห้แบบใหญ่โตแถมมีอาละวาดแผดเสียงอีกต่างหาก จนผู้พิทักษ์(พวกปู่,ย่า,ลุง,ป้า) มาโอ๋และกดดันให้เราไปขับรถออกมาใหม่เพื่อที่จะได้ให้เจ้าตัวเล็กขึ้นรถ เราก็ยืนกรานว่าจะไม่ไปขับออกมา เพื่ออยากจะให้ลูกรู้ว่าอะไรที่มันผ่านไปแล้ว มันไม่ได้แล้วก็ต้องรู้จักยอมรับมัน เค้าก็บ่นว่ามาว่าเรื่องแค่นี้ก็เอามาเป็นปัญหา เด็กตัวแค่นี้ไม่รู้เรื่องหรอก ไว้โตอีกหน่อยค่อยสอน อะไรยอมได้ก็ยอมไปก่อน
2. ล่าสุดเมื่อวาน เล่นกันอยู่ดี ๆ เหมือนเค้าจะหมั่นเขี้ยว เข้ามากัดที่ไหล่เราจนเจ็บ ก็ถามไปว่าทำไมหนูทำแบบนี้ หนูเผลอหรือเปล่า มากัดพ่อทำไม ถ้าเผลอไม่ตั้งใจก็มาขอโทษพ่อนะ ทำแบบนี้มันไม่ดี เค้าก็บอกว่าตั้งใจทำ (อารมณ์ประมาณว่าไม่ยอมรับผิด) ก็เลยบอกว่าถ้าตั้งใจทำ ยิ่งต้องขอโทษเพราะมันเป็นการทำร้ายให้คนอื่นเจ็บ เค้าก็บอกไม่ขอโทษ เลยบอกว่าถ้างั้นพ่อจะตีนะเพื่อเป็นการลงโทษ พอฟังแค่นั้นเจ้าตัวน้อยก็ร้องไห้ใหญ่โต วิ่งไปหยิบไม้บรรทัดตรงเข้ามาจะตีพ่อ เลยจัดการตีสั่งสอนไป แต่ทั้งตีทั้งสอนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมขอโทษ แถมผู้พิทักษ์ทั้งหลายก็เหมือนเดิมคือมาว่าว่าเราทำเกินไปหรือเปล่า เด็กตัวแค่นี้เอง
3. คืนก่อนตื่นมาตี 3 ร้องจะกินขนมปูไทย ซึ่งเค้ากินหมดไปตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว ก็เลยบอกว่าหนูกินหมดไปแล้วนะตั้งแต่เย็นและอีกอย่างนี่มันก็ไม่ใช่เวลาตื่นมาร้องกินขนมด้วยมันเป็นเวลานอน แต่เค้าก็ไม่ยอมฟังเอาแต่ร้องไห้เสียงดังและบอกว่ายังมี เลยบอกว่างั้นเดี๋ยวพ่อไปดูที่ครัวว่ามันไม่มีแล้ว ก็อุ้มไปร้องไห้ไปเพื่อให้เห็นว่ามันไม่มีจริง ๆ แต่เจ้าลูกชายก็ไม่สนใจเอาแต่ร้องบอกว่ามี จะเอาให้ได้ พอเสนอขนมอันอื่นให้ก็ไม่เอาจะเอาแต่ขนมนี้ ก็อธิบายให้ฟังอีกว่าแค่ขนมห่อเดียว พ่อซื้อให้ได้ แต่นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะออกไปซื้อต้องรอให้เช้าก่อน ถ้าไปซื้อให้ได้ทำไมพ่อถึงจะไม่ซื้อให้หล่ะ ตอนนี้กินขนมอื่นไปก่อนหรือนอนไปก่อนแล้วพอเช้าพ่อจะพาหนูไปซื้อตอนไปส่งแม่ที่ทำงาน แต่ก็ไม่ฟังบอกแต่ว่าจะเอา รอตอนเช้าไม่ได้มันนาน สรุปคือพูดเท่าไหร่ก็ไม่เอาอะไรเลย
ลูกผมจะเป็นแบบนี้บ่อยมาก เหตูการณ์เปลี่ยนไปแต่รูปแบบจะเดิม ๆ คือจะเอาอะไรก็จะเอาให้ได้ ไม่ยอมรับฟังเหตุผลอะไรเลย ซึ่งทุกครั้งที่มีปัญหาขึ้นมา ผมจะพูดบอกเหตุผลก่อนทุกครั้งว่าทำไมมันไม่ได้ เอาอย่างอื่นแทนก่อน หรือจูงใจไปทางอื่น แต่ไม่เคยได้ผล สุดท้ายต้องจบลงด้วยการตีแต่ก็ไม่ใช่ว่าทีเดียวจะอยู่ ต้องตีหลายทีถึงจะสงบ พอเงียบแล้วก็ดึงเข้ามากอดเพื่อพูดเพื่อบอกว่าแบบนั้นแบบนี้มันไม่ดี แล้วก็ถามว่าหนูเจ็บไหมที่พ่อตี เค้าก็บอกว่าเจ็บ ก็เลยบอกต่อว่า พ่อก็ไม่อยากตีนะ แต่หนูดื้อ ไม่ฟังพ่อเลย พ่อจึงต้องลงโทษ อะไรที่มันไม่ได้ก็คือไม่ได้ เราจะมาได้ทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้ ลองดูสิว่าที่ผ่านมาที่หนูร้องไม่สนใจอะไรแล้วมันได้อะไรอย่างที่หนูต้องการไหม มันได้แต่ความเจ็บที่ถูกพ่อตี ได้แต่น้ำตา ถ้าหยุดตั้งแต่พ่อบอกก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ ซึ่งก็ดูเหมือนจะเข้าใจแต่พอผ่านไปไม่นานก็เป็นแบบนี้อีก จนบางครั้งยังรู้สึกว่าการทำแบบนี้มันถูกต้องไหม เราทำเกินไปกับลูกหรือเปล่า เราควรจะปล่อย ๆ ไปบ้างเหมือนที่เค้าบอกกันไหมเพราะว่าเด็กยังเล็กอยู่
เลยอยากขอคำแนะนำหน่อยครับ บอกตรง ๆ ว่าไม่ไหว ตีทุกครั้งคนที่เจ็บที่สุดก็คือตัวผมเอง ทุกครั้งที่ตีมักจะได้ยินเค้าบอก ไม่รักพ่อแล้ว ไปไกล ๆ ฯลฯ และที่กลัวที่สุดคือความทรงจำของเค้ากับพ่อมันจะเป็นความทรงจำที่ไม่ดีหรือเปล่า
ขอบคุณครับ
เลี้ยงลูกแบบนี้มันตึงเกินไปไหม
จะมีรูปแบบเดิม ๆ อยู่ตลอดเวลาแต่เหตุการณ์แปรเปลี่ยนไป เช่น
1. วันก่อน ผมกลับจากทำงาน ปกติพอขับรถเข้าบ้านจะชะลอรถเพราะว่าเจ้าตัวเล็กอยากจะขึ้นนั่งรถไปเก็บที่ด้านหลังบ้านด้วย แต่บังเอิญวันนั้นมองไม่เห็นนึกว่าไม่อยู่เลยขับเข้าไปเก็บ พอเดินไปหน้าบ้านเจ้าลูกชายร้องไห้ฟูมฟายบอกจะขึ้นรถ เราก็ได้แต่บอกว่ารถมันเก็บไปแล้วปิดประตูรั้วแล้วด้วย ไว้พรุ่งนี้นะลูก ตอนนี้มาขี่จักรยานหรือมาวิ่งเล่นกับพ่อก่อน แต่ลูกก็ไม่ยอมร้องไห้แบบใหญ่โตแถมมีอาละวาดแผดเสียงอีกต่างหาก จนผู้พิทักษ์(พวกปู่,ย่า,ลุง,ป้า) มาโอ๋และกดดันให้เราไปขับรถออกมาใหม่เพื่อที่จะได้ให้เจ้าตัวเล็กขึ้นรถ เราก็ยืนกรานว่าจะไม่ไปขับออกมา เพื่ออยากจะให้ลูกรู้ว่าอะไรที่มันผ่านไปแล้ว มันไม่ได้แล้วก็ต้องรู้จักยอมรับมัน เค้าก็บ่นว่ามาว่าเรื่องแค่นี้ก็เอามาเป็นปัญหา เด็กตัวแค่นี้ไม่รู้เรื่องหรอก ไว้โตอีกหน่อยค่อยสอน อะไรยอมได้ก็ยอมไปก่อน
2. ล่าสุดเมื่อวาน เล่นกันอยู่ดี ๆ เหมือนเค้าจะหมั่นเขี้ยว เข้ามากัดที่ไหล่เราจนเจ็บ ก็ถามไปว่าทำไมหนูทำแบบนี้ หนูเผลอหรือเปล่า มากัดพ่อทำไม ถ้าเผลอไม่ตั้งใจก็มาขอโทษพ่อนะ ทำแบบนี้มันไม่ดี เค้าก็บอกว่าตั้งใจทำ (อารมณ์ประมาณว่าไม่ยอมรับผิด) ก็เลยบอกว่าถ้าตั้งใจทำ ยิ่งต้องขอโทษเพราะมันเป็นการทำร้ายให้คนอื่นเจ็บ เค้าก็บอกไม่ขอโทษ เลยบอกว่าถ้างั้นพ่อจะตีนะเพื่อเป็นการลงโทษ พอฟังแค่นั้นเจ้าตัวน้อยก็ร้องไห้ใหญ่โต วิ่งไปหยิบไม้บรรทัดตรงเข้ามาจะตีพ่อ เลยจัดการตีสั่งสอนไป แต่ทั้งตีทั้งสอนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมขอโทษ แถมผู้พิทักษ์ทั้งหลายก็เหมือนเดิมคือมาว่าว่าเราทำเกินไปหรือเปล่า เด็กตัวแค่นี้เอง
3. คืนก่อนตื่นมาตี 3 ร้องจะกินขนมปูไทย ซึ่งเค้ากินหมดไปตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว ก็เลยบอกว่าหนูกินหมดไปแล้วนะตั้งแต่เย็นและอีกอย่างนี่มันก็ไม่ใช่เวลาตื่นมาร้องกินขนมด้วยมันเป็นเวลานอน แต่เค้าก็ไม่ยอมฟังเอาแต่ร้องไห้เสียงดังและบอกว่ายังมี เลยบอกว่างั้นเดี๋ยวพ่อไปดูที่ครัวว่ามันไม่มีแล้ว ก็อุ้มไปร้องไห้ไปเพื่อให้เห็นว่ามันไม่มีจริง ๆ แต่เจ้าลูกชายก็ไม่สนใจเอาแต่ร้องบอกว่ามี จะเอาให้ได้ พอเสนอขนมอันอื่นให้ก็ไม่เอาจะเอาแต่ขนมนี้ ก็อธิบายให้ฟังอีกว่าแค่ขนมห่อเดียว พ่อซื้อให้ได้ แต่นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะออกไปซื้อต้องรอให้เช้าก่อน ถ้าไปซื้อให้ได้ทำไมพ่อถึงจะไม่ซื้อให้หล่ะ ตอนนี้กินขนมอื่นไปก่อนหรือนอนไปก่อนแล้วพอเช้าพ่อจะพาหนูไปซื้อตอนไปส่งแม่ที่ทำงาน แต่ก็ไม่ฟังบอกแต่ว่าจะเอา รอตอนเช้าไม่ได้มันนาน สรุปคือพูดเท่าไหร่ก็ไม่เอาอะไรเลย
ลูกผมจะเป็นแบบนี้บ่อยมาก เหตูการณ์เปลี่ยนไปแต่รูปแบบจะเดิม ๆ คือจะเอาอะไรก็จะเอาให้ได้ ไม่ยอมรับฟังเหตุผลอะไรเลย ซึ่งทุกครั้งที่มีปัญหาขึ้นมา ผมจะพูดบอกเหตุผลก่อนทุกครั้งว่าทำไมมันไม่ได้ เอาอย่างอื่นแทนก่อน หรือจูงใจไปทางอื่น แต่ไม่เคยได้ผล สุดท้ายต้องจบลงด้วยการตีแต่ก็ไม่ใช่ว่าทีเดียวจะอยู่ ต้องตีหลายทีถึงจะสงบ พอเงียบแล้วก็ดึงเข้ามากอดเพื่อพูดเพื่อบอกว่าแบบนั้นแบบนี้มันไม่ดี แล้วก็ถามว่าหนูเจ็บไหมที่พ่อตี เค้าก็บอกว่าเจ็บ ก็เลยบอกต่อว่า พ่อก็ไม่อยากตีนะ แต่หนูดื้อ ไม่ฟังพ่อเลย พ่อจึงต้องลงโทษ อะไรที่มันไม่ได้ก็คือไม่ได้ เราจะมาได้ทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้ ลองดูสิว่าที่ผ่านมาที่หนูร้องไม่สนใจอะไรแล้วมันได้อะไรอย่างที่หนูต้องการไหม มันได้แต่ความเจ็บที่ถูกพ่อตี ได้แต่น้ำตา ถ้าหยุดตั้งแต่พ่อบอกก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ ซึ่งก็ดูเหมือนจะเข้าใจแต่พอผ่านไปไม่นานก็เป็นแบบนี้อีก จนบางครั้งยังรู้สึกว่าการทำแบบนี้มันถูกต้องไหม เราทำเกินไปกับลูกหรือเปล่า เราควรจะปล่อย ๆ ไปบ้างเหมือนที่เค้าบอกกันไหมเพราะว่าเด็กยังเล็กอยู่
เลยอยากขอคำแนะนำหน่อยครับ บอกตรง ๆ ว่าไม่ไหว ตีทุกครั้งคนที่เจ็บที่สุดก็คือตัวผมเอง ทุกครั้งที่ตีมักจะได้ยินเค้าบอก ไม่รักพ่อแล้ว ไปไกล ๆ ฯลฯ และที่กลัวที่สุดคือความทรงจำของเค้ากับพ่อมันจะเป็นความทรงจำที่ไม่ดีหรือเปล่า
ขอบคุณครับ