เจ้าแมวตัวเล็กของเรา เพิ่งจากไปวันนี้ค่ะ
ความรู้สึกตอนนี้ ทรมานมาก มองไปทางไหน
ก็เห็นเค้านอน เห็นเค้าวิ่งเล่นเต็มไปหมด
ทำงานทำการอะไรไม่ได้ ข้าวปลาอาหารไม่อยากกิน
ไม่อยากออกไปไหน หมกตัวอยู่แต่ห้อง
ร้องไห้ติดๆ กัน 4-5 ชม. ร้องๆหยุดๆ ทั้งวัน จนปวดหัว ปวดตา
รู้สึกเคว้งคว้าง หดหู่ โทษตัวเองต่างๆ นานา
ต้องใช้เวลาแค่ไหน ถึงจะกลับมาปกติคะ

ขอเล่า
เราอยู่หอพักบริษัทกับแฟนค่ะ แต่ปกติเราจะอยู่ห้องตลอด เพราะขายของออนไลน์
ไม่ออกไปไหน ส่วนนึงเพราะห่วงแมวด้วย
แถวหอพักเรา แมวเยอะมากค่ะ ทั้งมีเจ้าของและไม่มีเจ้าของ
ปกติ เราจะเทอาหารเม็ด + น้ำ ไว้หลังห้อง ให้แมวจรแวะเวียนมากิน

จนวันนึง มันมีเจ้าตัวเล็กโผล่มา เพิ่งลืมตา เดินได้เตาะแตะ
มากับแม่มัน เข้าใจว่าเป็นลูกโทน
แต่แม่มันไม่เคยให้ถูกเนื้อต้องตัวนะคะ ดุมาก ถึงจะให้อาหารมาเป็นปีแล้วก็เถอะ

เจ้าตัวเล็กนี้ เราตั้งชื่อให้ว่าเจ้า ขนมตาล..
ด้วยความที่เป็นแมวเด็กมาก เราเลยเฝ้าประคบประหงม
เปิดประตูไว้ตลอด เพื่อให้เจ้าขนมตาลกับแม่มัน มานอนในห้องข้างหลัง จะเดินเข้าเดินออกก็ตามสบาย
ผ่านไป 1 เดือน เจ้าขนมตาลติดเราแจ ติดเรามากกว่าติดแม่มันอีก
เริ่มยึดครองห้อง มาปลุกทุกเช้า ทั้งวันก็อยู่ด้วยกัน
วันๆ เจ้าขนมตาลไม่ออกไหน ยกเว้นไปฉี่ไปอึข้างนอก
ผ่านไป 3 เดือน ตัวมันไม่โตขึ้นเลย ตัวเล็กเหมือน 1 เดือน...
แต่เราก็คิดว่า เดี๋ยวมันก็คงโตนั่นแหละ
จนช่วงหลังๆ แม่มันเป็นหวัด จามบ่อย เราก็เริ่มเห็นมันจาม
เวลานอนตัก จามออกมาเป็นน้ำมูกใส่เราตลอด
มีกลิ่นเน่าออกมาจากหน้า แต่เราคิดว่ากลิ่นขี้มูกขี้ตา
ไม่ได้เอะใจอะไรเลย
เราคิดว่า หน้าฝนแหละ เดี๋ยวก็หาย
เพราะมัน วิ่งเล่น กิน อ้อน ปกติมาก

จนวันนึง มันนอนทั้งวัน อ้อนทั้งวัน นอนตักไม่ยอมไปไหน
ไม่ไปกินข้าว ไม่ไปกินน้ำ..
ผิดสังเกตแล้วหล่ะ
พรุ่งนี้จะพาไปหาหมอนะ
พอวันรุ่งขึ้น ตื่นขึ้นมา... ทำไมวันนี้มันเงียบแปลกๆ
เจ้าขนมตาลไปไหน
เราเดินไปหลังห้อง มันนอนอยู่ที่ข้างหลังห้อง
โล่งใจขึ้นมานิด เราก็เลยเดินไปสะกิดมัน จะให้มันมานอนเบาะของมัน
แต่มันไม่ลุก มันลืมตา แต่ไม่ลุก สะกิดเท่าไหร่ก็ไม่ลุก
พออุ้มมันขึ้นมา ใจหายวาบ ตัวอ่อนปวกเปียก แข้งขาเกร็ง เหมือนเป็นอัมพาต
โทรหาแฟนด่วน มารับแมวไปหาหมอ
ช่วงที่รอแฟน มันพยายามตะเกียกตะกาย พยายามดิ้น แต่ลุกไม่ได้

ไปถึงคลินิค หมอบอกว่าแย่นะ แมวไม่ปกติแต่เกิด ตัวเล็กเกินไป
แต่โอกาสรอดพอมี ต้องนอนให้น้ำเกลือ
เรารู้สึกว่าถึงมือหมอแล้ว ต้องรอดนะ เราไปเยี่ยมทุกวัน กลางวัน เย็น
วันที่ 1 ผ่านไป...
วันที่ 2 ดีขึ้น   ใจชื้น เตรียมรอรับกลับบ้าน
วันที่ 3 ทรุดฮวบจนใจหาย ปล่อยโฮกลางคลินิคเลย
น้ำมูกที่เราเคยเห็นมันจาม มันคือน้ำหนอง
กลิ่นเน่าที่เราเคยคิดว่าเป็นกลิ่นขี้มูก ขี้ตา
มันไม่ใช่ มันคือน้ำหนอง  
หนองมันไหลออกจากปาก

เรากอดเค้าไว้กับอก เค้าตอบสนองเรา พยายามดิ้น พยายามตะเกียกตะกายมองหน้าเรา
สายตานั้นจำได้ดี เหมือนอยากกลับบ้าน เราบอกเค้าว่าหายนะลูก เราจะได้กลับบ้านกัน พรุ่งนี้พี่มารับกลับบ้านนะ
วันที่ 4 ไปถึงคลินิค หมอบอกว่า น้องเสียแล้วนะ เมื่อสักครู่
เราไม่ร้องไห้นะ รู้สึกช็อค..ลอย...

พอกลับมาห้องเท่านั้นแหละ ภาพทุกอย่างเหมือนเอ็มวีเลย มองไปทางไหนก็เห็นแต่เค้าอยู่
กอดศพไว้ เหมือนคนบ้าทั้งวัน
บอกเค้าว่า หนูไม่ใช่แมวจรนะลูก หนูมีเจ้าของคือพี่นะ หนูไม่โดดเดี่ยวนะลูก
เอาเค้าไว้ในกระถางปลุกต้นไม้หลังห้อง ไม่อยากไว้ไหนไกล เพราะเค้าไม่เคยไปไหน ไม่อยากให้เค้าต้องอยู่ตัวเดียว

เรารู้สึกผิด... ถ้าเราดูแลเค้าดีกว่านี้ ถ้าเราเอะใจสักนิด เราคงช่วยเค้าไว้ได้...
รู้สึกผิดที่ไปไม่ทันลมหายใจสุดท้าย
รู้สึกผิดที่ถ้าเรารู้ว่าเค้าไม่ไหว เราคงเอาเค้ากลับมาบ้าน มาหาแม่ เอามาคอยดูแลได้ตลอดว่าเค้าจะไปตอนไหน
รู้สึกแย่มาก ที่ไม่มีโอกาสร่ำลา
พี่ขอโทษนะลูก...ขนมตาล