สวัสดีค่ะหลังจากกระทู้สองกระทู้ที่เราตั้งไป เกี่ยวกับความรักที่เปิดเผยไม่ได้ แล้ววันนี้ก็มาถึงค่ะ วันที่เขาบอกเลิกเรา ขอให้เป็นแค่เพื่อนกันได้ไหม
เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง ได้แต่บอกว่าแล้วแต่การตัดสินใจของยูเลย  ทั้งที่เราเจ็บมากจุกมากพูดอะไรไม่ออกเอาแต่ร้องไห้ เขาบอกเราพร้อมน้ำตาว่า เขาไม่มีใครนะ ไม่มีผู้หญิงคนอื่น เขารักเรามาก ขอโทษเป็นเพราะทัศนคติของเขาเอง บางครั้งมันทำให้เราต้องดิ้นรน และเขาเองเป็นคนที่ไม่สนใจเราเองเขารู้ตัว เพราะเขาตั้งใจที่จะไม่สนใจ เขาบอกว่าเรายึดติดกับชีวิตเขามากจนเกินไป เขาบอกเราต้องสตรองนะ  เรากอดกันแล้วร้องไห้เป็นชั่วโมง 
          เรากินไม่ได้นอนไม่หลับหลายวัน เอาแต่ร้องไห้ แต่เขายังคงมาอยู่กับเราด้วยความที่ว่า กลัวเราจะทำอะไรที่ไม่ดีกับตัวเอง (ซึ่งเราไม่ทำแบบนั้นแน่นอน) เขาหาข้าวหาน้ำให้เรากิน ซึ่งตอนที่คบเป็นแฟนเขาไม่เคยทำแบบนี้เลย  หลังเลิกกัน เขามาอยู่กับเราทุกวัน เขาปลอบเรา  กอดเรา หอมเรา นอนกอดเรา ปกติ ปลอบเราไม่เป็นไรนะ ยูต้องสตรองนะ ไอไม่ชอบเห็นยูไม่กินข้าว ไอไม่ชอบเห็นยูร้องไห้  ไอเจ็บ เขาจะไปไหนเขาบอกเรา ทำอะไรบอกเรา ทั้งที่ตอนเป็นแฟนเขาไม่ทำแบบนี้ 
          ด้วยความที่ว่าเราทำงานที่เดียวกันเขาเจอเราทุกวัน เราเจอเขาทุกวัน พักอาพาร์ทเมนเดียวกันคนละห้อง ชีวิตเรายังคงวนเวียนอยู่ด้วยกัน และเราก็ยังคงนอนกอดเขาร้องไห้และหลับไปทุกวัน วันนี้เรายังได้กอดเขาอยู่ ทั้งที่เรารู้อยู่แก่ใจว่าเรากอดเขาได้แค่ตัว หัวใจเขาไม่อยู่แล้ว เขาคงแค่สงสารเรา ถ้าเขาไปจริงๆ เราต้องทำยังไง หรือเป็นเราเองที่ไม่ปล่อยเขาไป