ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น เป็นความรู้สึกที่ทรมานมาก ฉันสูญเสียน้องสาวคนเดียวไปด้วยโรคไข้เลือดออกเช่นเดียวกับปอ ทฤษฎี ในเดือนสิงหาคม จากวันนั้นมาไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงเขา ไม่มีวันไหมที่ฉันไม่ร้องไห้ ฉันต้องเห็นแม่ร้องไห้ตอนกลางคืน จะปลอบก็พูดไม่ออก เพราะฉันกลัวร้องไห้แล้วแม่จะยิ่งแย่ ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาเรียนต่อที่กรุงเทพกับแม่ ส่วนน้องอยู่ต่างจังหวัดกับตาและยาย เป็น4ปีที่ฉันนึกเสียดายว่าจากน้องมาทำไม ในหัวฉันตอนนี้มีแต่ความทรงจำตอนเด็กๆที่เราเคยอยู่ด้วยกัน มันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด น้องเรารักเรามากยอมเราทุกอย่าง มีแต่เราเองที่ทำให้น้องร้องไห้ มีหลายครั้งที่น้องร้องไห้อยากมาหาเรา เราได้แต่มองแล้วเดินจากไป นึกว่าน้องน่ารำคาญ มีหลายครั้งที่น้องร้องไห้แล้วอยากให้เราปลอบ แต่เรากลับตวาดน้องว่าร้องไห้ทำไม มีครั้งนึ่งที่แม่ซื้อตุ๊กตาให้น้อง แล้วเราไม่ให้น้องเล่นเพราะกลัวน้องทำเปื้อน พอเราบอกน้องก็ไม่กล้าเล่นเลย เราเคยทำน้องร้องไห้หลายต่อหลายครั้ง มีบางครั้งที่ลงไม้ลงมือกับน้อง แต่ทั้งที่น้องมันตัวโตกว่าเรามันจะสู้ก็ย่อมได้ แต่น้องยอมให้เราตี และหลายๆเรื่อง ตอนนี้เราอยากไปหาน้อง เรากลัวน้องร้องไห้แล้วไม่มีคนปลอบ เรากลัวน้องไม่รู้จะไปทางไหน เราอยากไปดูแลน้อง เรากลัวน้องอยู่คนเดียวแล้วจะเคว้ง แต่เราก็ทิ้งแม่ไม่ได้ เรากลัวแม่อยู่ไม่ได้  ไหนจะตากับยายอีก เราอยากตายแต่เราทำไม่ได้แม้กระทั่งฆ่าตัวตายเพราะเป็นความเชื่อทางภาคเราว่าจะวนเวียนอยู่กับที่ เรากลัวหาน้องไม่เจอ เราทรมานมาก ตอนเราอยู่คนเดียวจะเป็นแบบนี้ตลอด ความรู้สึกผิดมันวนเวียนอยู่ในหัวเรา ภาพที่เราเเอามีดปักกลางอกตัวเองวนเวียนอยู่ในหัวเราเป็นร้อยเป็นพันครั้ง เราเหนื่อยจากการทำงาน เราเหนื่อยกับการวนลูปอยู่แบบนี้ เราคิดถึงน้องเราอยากไปอยู่กับน้อง อยากกินยาแล้วหลับไปเลย พอจะมียาแนะนำไหม ขอบคุณที่ร่วมพูดคุย