พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ เล่ม ๓ ภาค ๒ - หน้าที่ 319
                         ๙.  อรณวิภังคสูตร

             [๖๕๔]  พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงได้ตรัสดังนี้ว่า  ไม่พึงประกอบเนือง ๆซึ่งสุขอาศัยกาม  อันเลว เป็นของชาวบ้าน  เป็นของปุถุชน    ไม่ใช่ของพระอริยะ  ไม่ประกอบด้วยประโยชน์   และไม่พึงประกอบเนือง ๆ   ซึ่งความเพียรเครื่องประกอบตนให้ลำบาก  อันเป็นทุกข์   ไม่ใช่ของพระอริยะ    ไม่ประกอบด้วยประโยชน์    ความปฏิบัติปานกลาง    ไม่เข้าใกล้ที่สุด ๒ อย่างนี้นั้น    อันตถาคตรู้พร้อมด้วยปัญญายิ่งแล้ว  เป็นข้อปฏิบัติทำให้มีจักษุ  ทำให้มีญาณ เป็นไปเพื่อความเข้าไปสงบ   เพื่อความรู้ยิ่ง   เพื่อความตรัสรู้  เพื่อนิพพาน.  

             พึงรู้จักการยกย่องและการตำหนิ   ครั้นรู้แล้ว   ไม่พึงยกย่อง  ไม่พึงตำหนิ   พึงแสดงแต่ธรรมเท่านั้น   พึงรู้ตัดสินความสุข   ครั้นรู้แล้ว   พึงประกอบเนือง  ๆ  ซึ่งความสุขภายใน   ไม่พึงกล่าววาทะลับหลัง  ไม่พึงกล่าวคำล่วงเกินต่อหน้า   พึงเป็นผู้ไม่รีบด่วนพูด  อย่าพูดรีบด่วน   ไม่พึงปรักปรำภาษาชนบท    ไม่พึงล่วงเลยคำพูดสามัญเสีย   นี้อุเทศแห่งอรณวิภังค์.