การปฏิบัติธรรม คือการใช้ชีวิตอย่างถูกต้องตามหลักอริยมรรค

อริยมรรค ก็สรุปอยู่ที่ การมีสติระลึกถึงปัญญาอยู่อย่างแน่วแน่ตลอดเวลา ในขณะที่กำลังใช้ชีวิตประจำวันอยู่ ซึ่งผลของการปฏิบัติธรรมนี้ก็คือ ความไม่มีทุกข์ หรือความสงบเย็นของจิตใจ แม้ร่างกายจะอยู่ในสภาพใดก็ตาม

ปัญญาก็คือ ความรอบรู้อย่างแจ่มชัดว่า "แท้จริงมันไม่มีตัวเราและตัวตนของใครๆรวมทั้งของสิ่งใดๆจริง" มีแต่ตัวตนมายาหรือตัวตนชั่วคราวเท่านั้น ซึ่งปัญญานี้จะต้องพิจารณาร่างกายและจิตใจของเราเองด้วยเหตุด้วยผลจนพบความจริงเรื่องความเป็นอนัตตาอย่างถูกต้อง จึงจะเกิดปัญญาที่แท้จริงได้

ส่วนการระลึกถึงปัญญาอย่างแน่วแน่ตลอดเวลานี้ก็คือการมีสมาธิ โดยก็ต้องมีศีล(จิตที่ปกติที่เกิดขึ้นมาจากการรักษากายและวาลาให้ถูกต้อง) เป็นพื้นฐานอยู่ก่อนแล้ว

การปฎิบัติธรรมนี้ แม้ผู้ครองเรือนก็ปฎิบัติได้ (ถ้ามีปัญญาแล้วอย่างแท้จริง) เพียงแต่อาจยังไม่สมบูรณ์ถึงที่สุดเท่านั้น เพราะการครองเรือนจะมีอุปสรรคมาก  แต่ถ้ายังไม่มีปัญญาแม้จะปฏิบัติศีลและสมาธิอย่างเคร่งครัดและจริงจังเพียงใด (อย่างเช่นนักบวชหรือนักปฏิบัติที่เคร่งครัด) ก็ยังไม่ชื่อว่าเป็นการปฏิบัติธรรมอย่างแท้จริง ส่วนการบวชนั้นเป็นแค่การหลีกเร้นเพื่อให้การปฏิบัติสมบูรณ์ถึงที่สุดเท่านั้น