ต้องเกริ่นก่อนนะคะ ว่า ก่อนหน้านี้เราเป็นคนที่จะพะว้า พะวง หน้า (อนาคต ตลอดเวลา เช่นว่าต่อไปจะทำอะไรดี ) หรือ นึกถึง ( อดีต ) เลยทำให้ใจเราว้าวุ่น ไม่อยุ่กับปัจจุบันเลย  รู้สึกแน่นๆที่หน้าอกตลอดเวลา  ทำอะไรก็จะแคร์คนอื่นไปหมด ทำตัวเป็นคนดี อยู่ในกรอบ

ต่อมา มีช่วงหนึ่งที่เราว่างๆ ได้อ่านหนังสือธรรมะบ้าง เริ่มสังเกตุ ตัวเอง ได้มากขึ้น เริ่มสังเกตุจิตตัวเองได้มากขึ้น ( ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เคยทำมาก่อน)

ทำให้ เรามองเห็นตนเองได้มากขึ้น เห็นการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป เห็นการเกิด แก่ เจ็บ ตายเป็นเรื่องธรรมดา  

หยิบ จับ เดิน อะไรก็รู้สึกตัวไปหมด  รู้ว่าหยิบ จับ เดิน  อยู่กับปัจจุบันได้ ไม่คิดถึง พะว้าพะวง อนาคต อดีตแล้ว  ความรู้สึกแน่นหน้าอกก็แทบไม่มีแล้ว รู้สึกว่าเบาสบาย  เคยรู้สึกถึงแม้กระทั่งว่า ตัวเรานี้ไม่ใช่ตัวเรา เป็นเพียงร่างกายหนึ่ง  แบบนี้เรียกว่าเป็นจิตว่างหรือเปล่าค่ะ ?

แต่ เรากับรู้สึกว่าบางครั้งเราก็เป็นทุกข์ กับความรู้สึกที่ว่า ทำอะไรก็รู้สึกตัวไปหมด  ความรู้สึก โกรธ เสียใจ มีความสุข กับกลายเป็นเรื่องธรรมดา                 ตอนนี้รู้สึกเฉยๆ ไปหมด ( เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป)   เช่น เห็นคนหน้าตาดี เราก็เฉยๆรุ้สึกว่าเดี๋ยวก็เหี่ยวก็แก่

แบบนี้เรียกว่าอาการ "จิตว่าง" หรือเปล่าคะ ?

เราไม่อยากให้ตัวเองทำอะไรก็รู้สึกตัวไปซะหมด  อยากให้มีการคิดถึงอนาคตบ้าง โกรธ เสียใจบ้าง ให้มีความรู้สึกอยากนู่นอยากนี่บ้าง  อยากให้ตัวเองมีกิเลสเยอะๆ จะได้ทำให้กลับมามีความสุขบ้าง เพราะบางครั้งการรู้สึกตัวทุกอย่างทำให้เรากลายเป็น ทุกข์  ทำให้เราขาดบันดาลใจ  เป้าหมายในชีวิต มองอะไรก็เฉยๆไปซะหมด  เช่นบางครั้งเราตั้งสมาะิจะอ่านหนังสือ แต่พอตั้งสมาธิได้ มันก็กลับมองว่าการอ่านหนังสือเฉยๆเป็นเรื่องะรรมดาทำให้เราขาดแรงบันดาลใจนะค่ะ

เราอายุ 21  เอง เราอยากมีแรงบันดาลใจ มีเป้าหมาย มีความสุขในชีวิต มีความรู้สึกตื่นเต้นบ้าง ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไป มีความรัก ยิ้มแย้มกับเพื่อนๆ  อยากจะได้จะมีบ้าง
หรือเป็นเพราะวัยนี้ เป็นวัยที่อ่อนไหว ว้าวุ่น เปลี่ยนจากวัยรุ่นเข้าสู่ วัยผู้ใหญ่คะ เลยทำให้มีความคิดแบบนี้ ?


สรุป เลยละกันค่ะ 555

คือเราอยากให้ ตัวเองกลับมามีความสุขนะค่ะ  ไม่อยากทำอะไรก็รู้สึกตัวตลอดเวลานะค่ะ บ้างครั้งมันทำให้เรารู้สึก "กลัว" และ " เหนื่อย "เช่น คิดว่า คนที่เรารัก ครอบครัว สักวันก็ต้องจากเราไป มันทำให้เรารู้สึกกลัว นะค่ะ ( แบบนี้เรียกว่าอาการคิดมากหรือเปล่าคะ ? )คือจริงๆบางครั้งเราก็รู้สึกสับสนตัวเองอยู่ เคยคิดถึงขนาดว่า ทำไมมนุษย์ต้องเกิดมารูปร่างหน้าตาแบบนี้ ทำไมโลกต้องถูกสร้างมาเป็นแบบนี้ มองอะไรก็สงสัย หาเหตุzล หาคำตอบอยู่เสมอ บางครั้งทำให้เรารู้สึกเหนื่อยนะค่ะ อยากให้ตัวเองมีความอยากบ้าง มีกิเลสบ้าง เพื่อสร้างเป้าหมายในการดำรงชีวิต สร้างแรงบันดาลใจ คือก็ดีนะคะทำให้เรามีสมาธิมากขึ้น  แต่บางครั้งมันเหมือนเป้นการเพ่งมากเกินไป  ว่างปุ๊ปเราจะรู้สึกตัวเลย ว่าเรากำลัง เดิน นั่ง นอน กิน แต่ก่อนเช่นเวลาสอบเราจะเครียดมากนะค่ะ แต่เดี๋ยวนี้เรากลับรู้สึกเฉยๆ คิดว่าทำเต็มที่ ได้แค่ไหนก็แค่นั้น มองว่าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ไม่ได้โฟกัสแบบเดิม

ขอคำแนะนำว่า จะต้องปรับตัวยังไงคะ แบบนี้เรียกว่าจิตว่าง หรือเพ่งจิตมากไปหรือเปล่าค่ะ

ช่วยให้คำแนะนำด้วยนะคะว่าต้องปรับตัวยังไง ให้กลับมาร่าเริงสดใสได้เหมือนเดิมนะคะ  
แต่เราก็คิดอยู่เสมอว่า " เราคือคนที่โชคดีที่สุดในโลกค่ะ " ^____^

ขอบคุณทุกคนมากนะคะ (อาจจะยาวไปนิด )