เบื่อการใช้ชีวิต เพราะรู้สึกเหมือนมันเป็นขับเคลื่อนเวลาไปเฉยๆ
เราไม่ได้มีความทุกข์ทรมาน ที่ทำให้เราเหนื่อยกับการใช้ชีวิต หรืออะไรแบบนั้นเลยนะคะ
ไม่ได้แบบมีความตื่นเต้น ความทุกข์ที่สุด ความเจ็บปวดที่สุด ความภูมิใจหรืออะไรแบบนั้นเลย
เป็นมานานแล้วด้วย ตั้งแต่เด็กๆ แต่ไม่ชัดเจน ตกตะกอนจนถึงทุกวันนี้
เข้าใจเหตุผลทุกอย่างดีด้วย นี่คือเหตุผลที่ไม่ได้บอกใคร ในโลกความเป็นจริงว่าคิดแบบนี้ มองโลกแบบนี้
เรายังมีสังคมอยู่นะ มีงานทำ มีพ่อแม่ พี่ชาย หลาน แต่เป็นคนเฉยๆกับเกือบทุกสิ่ง
ความสุขเล็กๆน้อยๆของเราก็เหมือนคนทั่วๆไป คือดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ วาดรูป ปลูกแคคตัส เขียนอะไรไปเรื่อย
ชอบการไปนั่งโง่ๆ ที่สวยๆ ดื่มด่ำบรรยากาศ ชอบการไปทำงานอาสา แต่สองอย่างนี้ก็ไม่ค่อยมีโอกาสที่จะทำมันเท่าไหร่
ยังมีเพื่อนไปกินข้าวด้วยเดือนละครั้งสองครั้ง มีเพื่อนที่นานๆทีจะคุยกันยาวๆสักครั้ง ไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมงานบ้าง
ถึงจะเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว แล้วก็ค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงก็เถอะ
แต่โดยรวมส่วนคือเราไม่ทุกข์ ไม่สุข มีอารมณ์นะ แต่ไม่ค่อยมีความรู้สึกอะไรที่แบบ ทำให้มีแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตต่อ
แต่ก็รู้สึกผิดชอบชั่วดี เข้าใจเหตุผลทุกอย่าง
มันเรื่อยๆไปหมดเลย ไม่ได้อยากตาย แต่มันเกิดคำถามในใจว่าแบบ แบบนี้เค้าเรียกว่ามีชีวิตเหรอ?
เราอยู่กับตัวเองมากไปเหรอ ชีวิตประจำวันเรียบไปหรือยังไง?
สงสัยเรื่องนี้มานานมากค่ะ คือสามปีที่แล้ว มีโอกาส ได้ทำงานใหญ่ๆชิ้นนึง ร่วมกับคนเยอะแยะเลย แล้วมันเป็นแบบ
เราไม่ได้รู้สึก ภูมิใจมีความสุข อินกับบรรยากาศแบบนั้นเลย ก็ทำงานร่วมกัน จบงานก็กลับบ้าน
รับปริญญาก็ไม่ได้รู้สึกภูมิใจ หรือแบบอะไรเลย ไม่ได้จ้างช่างภาพ ชวนแค่เพื่อนในกลุ่ม กับให้พ่อแม่มาถ่ายรูปแล้วก็จบๆกันไปแค่นั้นเอง
คือทำเพื่อพ่อแม่มากกว่า
เราควรต้องปรึกษาจิตแพทย์มั้ย? หรือจริงๆ มันก็เป็นอะไรที่คนทั่วๆไปก็รู้สึกกันลึกๆ
หรือเราควรหาอะไรมาเป็นแรงบันดาลใจ?
ณ ตอนนี้ เราอยู่กับที่บ้านค่ะ แต่ทุกคนมีภารกิจชีวิตของตัวเอง ตัวเราเองก็โสด
รู้สึกสับสนตัวเองเป็นพักๆ ว่าตอนนี้เป็นคนปกติหรือเปล่า? หรือเราควรต้องหาคนคุยด้วย?
ตอนนี้อายุ 27 ปีค่ะ ทำงานไปด้วยเรียนภาษาไปด้วย มีแพลนอนาคตคร่าวๆอยู่ แต่ก็หลวมๆ ไม่ได้เคร่งเครียดมีเป้าหมายอะไรมาก
ช่วงแต่มีความสุข ไม่ค่อยคิดเรื่องเบื่อการใช้ชีวิต ก็น่าจะช่วง 21-23 ที่ตอนนั้นมีแฟน เหนื่อยมาก ทั้งเรียน ทั้งทำงาน และแบ่งเวลาให้แฟน
ไปหาหมอ (เรามีอุบัติเหตุตอนเด็กๆ ทำให้ต้องไปหาหมอเรื่อยๆ ปีละครั้งสองครั้ง) มีอะไรให้รู้สึกว่าต้องทำเยอะแยะไปหมด
เบื่อการมีชีวิตอยู่ แต่ไม่เคยอยากตาย เคยเป็นกันมั้ยคะ?
เราไม่ได้มีความทุกข์ทรมาน ที่ทำให้เราเหนื่อยกับการใช้ชีวิต หรืออะไรแบบนั้นเลยนะคะ
ไม่ได้แบบมีความตื่นเต้น ความทุกข์ที่สุด ความเจ็บปวดที่สุด ความภูมิใจหรืออะไรแบบนั้นเลย
เป็นมานานแล้วด้วย ตั้งแต่เด็กๆ แต่ไม่ชัดเจน ตกตะกอนจนถึงทุกวันนี้
เข้าใจเหตุผลทุกอย่างดีด้วย นี่คือเหตุผลที่ไม่ได้บอกใคร ในโลกความเป็นจริงว่าคิดแบบนี้ มองโลกแบบนี้
เรายังมีสังคมอยู่นะ มีงานทำ มีพ่อแม่ พี่ชาย หลาน แต่เป็นคนเฉยๆกับเกือบทุกสิ่ง
ความสุขเล็กๆน้อยๆของเราก็เหมือนคนทั่วๆไป คือดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ วาดรูป ปลูกแคคตัส เขียนอะไรไปเรื่อย
ชอบการไปนั่งโง่ๆ ที่สวยๆ ดื่มด่ำบรรยากาศ ชอบการไปทำงานอาสา แต่สองอย่างนี้ก็ไม่ค่อยมีโอกาสที่จะทำมันเท่าไหร่
ยังมีเพื่อนไปกินข้าวด้วยเดือนละครั้งสองครั้ง มีเพื่อนที่นานๆทีจะคุยกันยาวๆสักครั้ง ไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมงานบ้าง
ถึงจะเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว แล้วก็ค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงก็เถอะ
แต่โดยรวมส่วนคือเราไม่ทุกข์ ไม่สุข มีอารมณ์นะ แต่ไม่ค่อยมีความรู้สึกอะไรที่แบบ ทำให้มีแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตต่อ
แต่ก็รู้สึกผิดชอบชั่วดี เข้าใจเหตุผลทุกอย่าง
มันเรื่อยๆไปหมดเลย ไม่ได้อยากตาย แต่มันเกิดคำถามในใจว่าแบบ แบบนี้เค้าเรียกว่ามีชีวิตเหรอ?
เราอยู่กับตัวเองมากไปเหรอ ชีวิตประจำวันเรียบไปหรือยังไง?
สงสัยเรื่องนี้มานานมากค่ะ คือสามปีที่แล้ว มีโอกาส ได้ทำงานใหญ่ๆชิ้นนึง ร่วมกับคนเยอะแยะเลย แล้วมันเป็นแบบ
เราไม่ได้รู้สึก ภูมิใจมีความสุข อินกับบรรยากาศแบบนั้นเลย ก็ทำงานร่วมกัน จบงานก็กลับบ้าน
รับปริญญาก็ไม่ได้รู้สึกภูมิใจ หรือแบบอะไรเลย ไม่ได้จ้างช่างภาพ ชวนแค่เพื่อนในกลุ่ม กับให้พ่อแม่มาถ่ายรูปแล้วก็จบๆกันไปแค่นั้นเอง
คือทำเพื่อพ่อแม่มากกว่า
เราควรต้องปรึกษาจิตแพทย์มั้ย? หรือจริงๆ มันก็เป็นอะไรที่คนทั่วๆไปก็รู้สึกกันลึกๆ
หรือเราควรหาอะไรมาเป็นแรงบันดาลใจ?
ณ ตอนนี้ เราอยู่กับที่บ้านค่ะ แต่ทุกคนมีภารกิจชีวิตของตัวเอง ตัวเราเองก็โสด
รู้สึกสับสนตัวเองเป็นพักๆ ว่าตอนนี้เป็นคนปกติหรือเปล่า? หรือเราควรต้องหาคนคุยด้วย?
ตอนนี้อายุ 27 ปีค่ะ ทำงานไปด้วยเรียนภาษาไปด้วย มีแพลนอนาคตคร่าวๆอยู่ แต่ก็หลวมๆ ไม่ได้เคร่งเครียดมีเป้าหมายอะไรมาก
ช่วงแต่มีความสุข ไม่ค่อยคิดเรื่องเบื่อการใช้ชีวิต ก็น่าจะช่วง 21-23 ที่ตอนนั้นมีแฟน เหนื่อยมาก ทั้งเรียน ทั้งทำงาน และแบ่งเวลาให้แฟน
ไปหาหมอ (เรามีอุบัติเหตุตอนเด็กๆ ทำให้ต้องไปหาหมอเรื่อยๆ ปีละครั้งสองครั้ง) มีอะไรให้รู้สึกว่าต้องทำเยอะแยะไปหมด