จิตเดิมแท้นั้นบริสุทธิ์จากความยึดถือว่ามีตัวตน

เมื่อกิเลสเกิดขึ้นแก่จิต จิตนี้ก็จะเกิดความยึดถือว่ามีตนเอง แล้วก็เกิดตัวตนสมมติที่แตกต่างกันขึ้น

เมื่อเกิดความยึดถือว่ามีตัวตน ก็จะเกิดความเห็นแก่ตัว แล้วความรักและชังเพื่อตัวเองก็เกิดขึ้นพร้อมความทุกข์

การจะทำให้จิตกลับมาบริสุทธิ์ดังเดิมนั้นยากมาก เพราะกิเลสมันได้ฝังลงในจิตใต้สำนึกของจิตโง่ทั้งหลายแล้ว

ต้องใช้ปัญญาระดับสูงอันเป็นความรู้แจ้งว่า "แท้จริงมันไม่มีตัวเรา" มาเพ่งพิจารณาอย่างจริงจังด้วยสมาธิ จึงจะทำให้จิตกลับคืนมาบริสุทธิ์ได้ดังเดิมแม้เพียงชั่วคราว

แม้จิตว่างหรือบริสุทธิ์เพียงชั่วคราวก็นับว่ามีคุณค่าอย่างยิ่ง เพราะทำให้จิตได้พบความเป็นหนึ่งเดียวของทุกชีวิตพร้อมนิพพาน(ความสงบเย็น)

หนึ่งเดียวนั้นก็คือจิตที่บริสุทธิ์ ที่ซ่อนอยู่ในทุกจิตที่แม้จะยังมีความยึดถือว่ามีตนเองอยู่ก็ตาม