ช่วงชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง
ต่อจาก ---> http://ppantip.com/topic/31930592

ขอบคุณทุกคำแนะนำครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความเสียใจ            
            
    น้ำตาไหล ใจสั่น ความรู้สึกเจ็บแปลกๆ กลัว  ทำไงดีทำไงดีคำถามวิ่งงวนอยู่ในหัว "ฉันควรทำไง"         
กลับภาพที่เห็น เธอกับเขา นี่ใช่ไหมที่ทำให้เธอหายไป เหตุผลคือเขาใช่ไหม             
    "เป็นอะไร" เสียงปลายสายถามด้วยความเป็นห่วง         
    "ต้น..ฉันเจอเขากับผู้หญิงอีกคน" เสียงสั่นเคลือ ของฉันพูดออกไปพร้อมๆกับหยดน้ำตา ฉันรู้ดี        
ว่าฉันไม่ไหวแล้ว ที่จะเล่าเรื่องที่พบเจอให้เพื่อนชายสนิทฟัง ต้นเป็นอีกคนที่รับรู้เรื่องของฉันมาตลอด             
และยังเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกับเขาด้วย ตอนนี้ฉันไม่ได้ต้องการจะเล่าเรื่องราว หากต้องการเพียงเพื่อนที่เข้าใจ            
นั่งเป็นเพื่อนให้ฉันร้องไห้             
    "เดี๋ยวเราออกไปเจอเดียร์นะ รอเราก่อนอย่าเพิ่งร้องไห้ละ" ฉันวางสายโดยไม่ได้พูดอะไรออกไป         
            
    ร้องซะ..        
    "ร้องให้พอ  แล้วก็กลับบ้านไปนอนซะ" ต้นพูดกับฉันเมื่อมาถึง ฉันยังอยุ่ที่เก่าไม่ได้ไปไหน มันไม่มีแรง        
    "เราไม่ไหวแล้ว" ว่าได้แค่นั้นฉันก็ปล่อยโฮ น้ำหู น้ำตามาหมด มันเป็นความเสียใจครั้งแรก         
ที่ทำให้รู้สึกถึงคำว่ารัก ซะจริงๆ อ่อนหัดเหลือเกิน            
            
เมื่อเวลาผ่าน            
            
    เราก็เริ่มห่างกันเรื่อยๆ โทรไปเขาก็ไม่รับ รึถ้ารับก็ไม่คุยคือแบบว่ารับเฉยๆนะ ไม่รู้เหมือนกันนะว่าจะรับทำไม        
พอเริ่มไม่ได้คุยบ่อยขึ้น ฉันก็เริ่มทำใจและชีวิตก็เริ่มเข้าสู่ช่วงสอบเข้ามหาลัย             
    ฉันเลือกที่จะไปเรียนที่กรุงเทพ แม้ที่บ้านจะไม่มีใครเห็นด้วย ฉันคิดเพียงว่า อยากไปไกลๆเจอประสบการณ์        
ใหม่ๆบ้าง และถือโอกาสไปลืมเขาด้วย แต่ฉันก็เพิ่งจะรู้ว่าฉันคิดผิด เพราะฉันกับเขายังไม่หมดเวรต่อกัน คนที่ยังมีเวรต่อกันอยู่            
ต่อให้ไปไกลแค่ไหน ก็หนีไม่พ้นหรอก             
    แล้วเจ้ากรรมนายเวรก็เริ่ม พิธีจองเวร เมื่อฉันไปเรียนที่กรุงเทพได้สักพัก ประมาณ 3 เดือนได้ วันที่ฉันกลับมาบ้าน        
ซึ่งต้องไปลงรถที่ตัวอำเภอ กำลังเดินลงจากรถเลย อารมณ์ประมาณว่าเหงาๆ แล้วฉันก็ต้องตกใจเมื่อ            
    เขายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน "เดียร์" เสียงเรียกที่คุ้นหู ดูเหมือนเต็มไปด้วยความยินดี         
    ฉันหันไปมอง อดที่จะยิ้มไม่ได้ เออนะ ความรู้สึกที่เคยเสียใจมันหายไปไหนหมด ลืมไปแล้วเหรอว่าเขาเคยทิ้งให้        
เราร้องไห้ อยู่คนเดียวนานแค่ไหน แล้วจะยิ้มทำไม สมองอีกส่วนสั่งงาน แต่ไม่ทันแล้ว  ปากมันยิ้มไปแล้ว ขามันก้าวไปแล้ว            
    "มารับ" เขากล่าวพร้อมกลับเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าในมือฉัน ใจฉันเต้นแรงไม่มีการตอบโต้ใดๆ รู้สึกตัวลอยๆงงๆ        
เวรแล้วไหมละ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------