เหตุเกิดเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ที่สนามบิน lcct ที่กัวลาลัมเปอ เนื่องจากเดินทางมาเปลี่ยนเครื่องที่กัวลาลัมเปอ ต้นทางจากเมลเบิร์น พอลงจากเครื่องก็เดินเข้าอาคารตามปกติ วันนั้นคนเยอะมาก แถวยาวจนล้นออกนอกตัวอาคาร พอเดินเข้าไปหนักกว่าอีก คนเบียดเสียดแถวยาวคดเคี้ยวไม่มีความเป็นระเบียบสักนิดเดียว จุดตรวจเอกซเรย์มีเครื่องแค่อันเดียว แต่ผู้โดยสารนี่สี่ห้าร้อยคน ต่อคิวกันยาวเหยียด
ทั้งที่เป็นห้องเล็กๆแคบๆแต่ใช้เวลาเดินเข้าไปในจุดตรวจเป็นชั่วโมง พอผ่านมาได้ก็รับกระเป๋าตามปกติ แต่พ่อดันลืมถืออีกใบนึงมาจากจุดสแกนที่มีเจ้าหน้าที่เป็นสิบช่วยกันตรวจสัมภาระกับตรวจอาวุธตามตัวผู้โดยสาร จนเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าได้ขึ้นเครื่องตามปกติ พอถึงเมืองไทยตอนจะลง นึกขึ้นได้ว่าลืมกระเป๋า ตกใจสุดพลัง บอกแอร์บนเครื่อง แอร์บอกว่าให้ลงไปแจ้งที่แผนก lost and found ของแอร์เอเชียด้านในตัวอาคาร เลยรีบไปแจ้ง ทางแอร์เอเชียก็รับเรื่อง บอกว่าจะเมลล์ไปถามให้ที่สนามบินกัวลาลัมเปอ สุดท้ายก็โทรกลับมาบอกว่าไม่พบ ซึ่งตอนแรกคิดว่าน่าจะเจอเพราะไม่ได้ลืมในเกต ผู้โดยสารคนอื่นคงไม่กล้าหยิบเพราะจุดตรวจนั้นเจ้าหน้าที่เยอะ น่าจะเก็บไว้ให้ แต่ก็ผิดหวัง เลยบอกให้เจ้าหน้าที่ช่วยถามหาให้อีกครั้ง สรุปว่าไม่มีอีก
เสียดายมากๆของในกระเป๋ามากมาย ทั้งเสื้อผ้าของฝาก อาจเพราะว่าไม่มีแทคและชื่อ ต่อให้เก็บได้ก็คงยากที่จะได้คืน ถ้าหายในไทยคิดว่าน่าจะได้คืน แต่ที่มาเลนี่เป็นอะไรที่มั่วมาก สุดท้ายก็ต้องทำใจทั้งที่ยังทำใจไม่ค่อยได้ จะโทรไปสอบถามที่มาเลก็ภาษาไม่แข็งแรง เพราะเบื่อกับการรอเมลล์ที่ส่งกันไปส่งกันมา แล้วเจ้าหน้าที่ทางนั้นดูให้รึเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อออออ
สุดท้ายก็กินแห้วไปตามระเบียบ คิดเสียว่าขนาดเครื่องบินตัวเองลำเบ้อเริ่มยังตามหาไม่เจอเลย นับประสาอะไรกับกระเป๋าเดินทาง T_T
ลืมกระเป๋าเดินทางไว้ที่สนามบิน!!! และแล้วก็ไม่ได้คืน
ทั้งที่เป็นห้องเล็กๆแคบๆแต่ใช้เวลาเดินเข้าไปในจุดตรวจเป็นชั่วโมง พอผ่านมาได้ก็รับกระเป๋าตามปกติ แต่พ่อดันลืมถืออีกใบนึงมาจากจุดสแกนที่มีเจ้าหน้าที่เป็นสิบช่วยกันตรวจสัมภาระกับตรวจอาวุธตามตัวผู้โดยสาร จนเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าได้ขึ้นเครื่องตามปกติ พอถึงเมืองไทยตอนจะลง นึกขึ้นได้ว่าลืมกระเป๋า ตกใจสุดพลัง บอกแอร์บนเครื่อง แอร์บอกว่าให้ลงไปแจ้งที่แผนก lost and found ของแอร์เอเชียด้านในตัวอาคาร เลยรีบไปแจ้ง ทางแอร์เอเชียก็รับเรื่อง บอกว่าจะเมลล์ไปถามให้ที่สนามบินกัวลาลัมเปอ สุดท้ายก็โทรกลับมาบอกว่าไม่พบ ซึ่งตอนแรกคิดว่าน่าจะเจอเพราะไม่ได้ลืมในเกต ผู้โดยสารคนอื่นคงไม่กล้าหยิบเพราะจุดตรวจนั้นเจ้าหน้าที่เยอะ น่าจะเก็บไว้ให้ แต่ก็ผิดหวัง เลยบอกให้เจ้าหน้าที่ช่วยถามหาให้อีกครั้ง สรุปว่าไม่มีอีก
เสียดายมากๆของในกระเป๋ามากมาย ทั้งเสื้อผ้าของฝาก อาจเพราะว่าไม่มีแทคและชื่อ ต่อให้เก็บได้ก็คงยากที่จะได้คืน ถ้าหายในไทยคิดว่าน่าจะได้คืน แต่ที่มาเลนี่เป็นอะไรที่มั่วมาก สุดท้ายก็ต้องทำใจทั้งที่ยังทำใจไม่ค่อยได้ จะโทรไปสอบถามที่มาเลก็ภาษาไม่แข็งแรง เพราะเบื่อกับการรอเมลล์ที่ส่งกันไปส่งกันมา แล้วเจ้าหน้าที่ทางนั้นดูให้รึเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อออออ
สุดท้ายก็กินแห้วไปตามระเบียบ คิดเสียว่าขนาดเครื่องบินตัวเองลำเบ้อเริ่มยังตามหาไม่เจอเลย นับประสาอะไรกับกระเป๋าเดินทาง T_T