หะ ... ฝ่ากระทู้แนะนำกันเยี่ยงนี้ทีเดียว  

ปกติไม่แตะเรื่องการแสดงของใครนะ อธิบายเรื่องการแสดงไม่เก่ง ชอบวิเคราะห์จิตตัวละครมากกว่ารู้สึกถนัดกว่า แต่ในบท "เขมชาติ" ขอซักหน่อย รู้สึกว่าพี่ติ๊กมาเหนือความคาดหมายของเรามาก (ก.ไก่หลายตัว)  ปกติแล้วในสายตาเราพี่ติ๊กเป็นนักแสดงที่เล่นละครโอเคคนนึงทีเดียวเพียงแต่ไม่ใช่นักแสดงเจ้าบทบาทอะไรยังงี้ คือหล่อ คือ มีเสน่ห์ ไม่แข็งทื่อ แต่ก็ไม่ใช่ว่า โอ้ววววว อิน เริ่ด ทะลุทะลวง สุดติ่งกระดิ่งแมว คือ จะไม่ค่อยมีอารมณ์แนวนั้นกับละครที่พี่ติ๊กเล่น แต่วันนี้มันเปลี่ยนไป สังเกตง่าย ๆ จากพฤติกรรมของเราเอง

ปกติเราดูละครจะดูเฉย ๆ เมื่อไหร่มีอารมณ์ร่วมกลอนจะมา เมื่อไหร่งานอินเนอร์แรงถึงขั้นสะกิดต่อมเรา งานวิเคราะห์จะมาทันที ซึ่งวันนี้ "เขมชาติ" ณ อย่าลืมฉันยึดพื้นที่การวิเคราะห์ของเราได้ทุกพุธพฤหัสเลยทีเดียว ตั้งกระทู้อย่าลืมฉันติดกันเป็นพรืด ... บทของเขมชาติไม่ใช่บทง่าย ตอนที่อ่านจะรู้สึกว่าเขมมีลุคหนุ่มหล่อร้ายและมีความเกรียนและกร้านชีวิตอยู่ในตัว ซึ่งมองคุณติ๊กเขมในฉากสนามบินตอนแรกก็รู้สึกแบบนั้นแหละ ทีนี้งานต่อมาคืองานอารมณ์ ... อันนี้ชักไม่แน่ใจว่าจะเป็นยังไงเพราะเขมเป็นมนุษย์ซับซ้อนมีความคลุมเครืออยู่ในตัว เฮ้ย มันจะออกมาเป็นยังไง คือ ความรู้สึกที่ถ่ายทอดมันน่าจะต้องแรง ไหวไหมนี่ ?

พออ่านบทละครล่วงหน้าไป ... ขอชมคุณณัฐิยาด้วย ว่าสร้างปูมหลังและขยายรายละเอียดคาแร็คเตอร์ของเขมชาติออกมาให้คนเข้าใจง่ายยิ่งขึ้น ทำไมต้องแค้น ทำไมต้องแผน ทำไมต้องทำแบบนี้ ซึ่งคุณติ๊กเล่นถึงอารมณ์มาก เห็นภาพผู้ชายคนนึงที่สะสมอารมณ์ความรู้สึกไว้หลากหลาย ไม่ใช่แค่รักหรือเกลียด แต่มันเป็นความเสียใจ น้อยใจ ไร้ค่า ที่สั่งสมจนกลายเป็นแค้น ดังนั้นเขมชาติจึงไม่สามารถจะมีการแสดงอารมณ์พาร์ทใดให้ออกไปสุด ๆ ได้เลย อยากทำแรงให้สุด ๆ แต่ก็ยังรัก อยากจะเสียใจสุด ๆ แต่ก็ต้องไว้ศักดิ์ศรีตัวเอง อยากจะถามว่าทำไมทิ้งแต่ก็โกรธ ฉาก ๆ นึงเขมชาติจึงต้องมีหลายหน้ามาก แทบจะเปลี่ยนกันทุกวินาที ซึ่ง .. พี่ติ๊กทำได้ แต่สิ่งนี้ยังไม่ยากพอ เพราะคาแร็คเตอร์นี้มีพัฒนาการ

อีกเลเวลคืองาน "แผน" ของพี่เขม อารมณ์ข้างต้นแค่น้ำจิ้มระหว่างเขมชาติและสุริยง แต่พอเป็น "แผนล้างแค้นสิบปีไม่สาย" ของคุณเขม ตัวละครอื่นจะต้องมาร่วมวงไพบูลย์ด้วย งานอินเนอร์จึงยิ่งหนักกว่าเก่า กับเกนหลงก็อย่างหนึ่ง ขั้นแรกแค่ใจลอยเวลาอยู่ด้วยกัน แต่ขั้นหลังนี่งานแผนมาล่ะ ต้องหวานเชี้ยบ แต่เชี้ยบแบบเฟค ๆ ดวงตาว่างเปล่า กับพี่เอื้อนาทีนึงคือศัตรูอีกนาทีนึงคือฉันไม่ยี่หระแกนะ ชั้นไม่ได้สนใจหนูเล็กของเธอนะ แต่จริง ๆ ร้อนในอก ถัดไปอีกวินาทีนึงโปรยเสน่ห์ใส่สุริยงหวานดวงตาแพรวพรายแต่เสี้ยววินาทีถัดมา ชั้นรังเกียจผู้หญิงคนนี้ ... เช่นเดียวกันพี่ติ๊กมาหมด

ยิ่งกว่านั้น ... บทนี้อย่างที่บอกว่า ขุด และ ยกแบ็คกราวน์ของเขมชาติขึ้นมาเยอะ ดังนั้นส่วนสำคัญที่ละเลยไม่ได้ คือ นอกจากคนจะเกลียดหมอนี่แล้วคนต้องเห็นใจด้วย ซึ่งเราคิดว่าพาร์ท "ปาดน้ำตาคาออฟฟิศ" น่าจะยังอยู่ในอยู่ในความทรงจำของใครหลาย ๆ คน ซึ่งฉากนี้ถ้าเล่นไม่ถึงมันจะลดทอนความเข้าใจในงาน "แผนล้างแค้นฯ" ของเขมชาติไปจนหมด คนก็จะเกลียดพระเอกกันอย่างเดียวเลย จุดนี้ แต่อันนี้คนดูจะแบบ เฮ้ย มันชั่วว่ะ มันโหดสลัด แต่นึกอีกที .... ก็สงสารมันว่ะ ซึ่งปรากฎการณ์ที่เป็นอยู่ก็คือแนวนี้ คนทั้งรักทั้งเกลียดเขมชาติ




ดังนั้นเราจึงบอกว่างานอินเนอร์ในเรื่องอย่าลืมฉันของพี่ติ๊ก คือ เต็มจริง ๆ แบบเป็นงานโบว์แดงในฐานะนักแสดงของพี่ติ๊กเลย แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีข้อเสียนะ จังหวะการพูดมันไม่สมูธฟังขัด ๆ  พอดีคุณเขมแกเป็นพวกช่างจิกช่างพูดด้วย พี่ติ๊กพอพูดเร็วแล้วรัวได้เรื่อง ถ้าแก้ได้ก็แก้นะพี่อันนี้บอกไว้ แต่ถ้าพูดช้า ๆ แนวท่านชายพจน์อันนั้นโอเคอยู่ แต่ทีนี้งานอินเนอร์พี่ติ๊กมาดีมากจริง ๆ มันเลยกลบได้ทุกอย่างจ้ะ รอดูละครพี่ติ๊กเรื่องต่อ ๆ ไปอยู่นะครัส ^ ^