เรารู้สึกอย่างนี้มาสักพักได้แล้วค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการพูดคุยกับคนอื่นเราก็รู้สึกเหนื่อย
ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ฝืนใจคุยแต่อย่างใด แต่กลับรู้สึกเหนื่อยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
รู้สึกว่าสิ่งรอบๆตัววิ่งช้าไปหมด เสียงรอบๆตัวมันดังจนน่ารำคาญ บางครั้งถึงขั้นแสบแก้วหู
เดี๋ยวนี้เราไม่สามารถทนต่อคนที่มีเสียงดังๆได้เลยค่ะ  
รู้สึกรำคาญคนที่มีความรักด้วย แต่เรามั่นใจว่ามันไม่ใช่ความอิจฉาค่ะ
เพราะพูดตรงๆนะคะ เราเป็นคนที่มองความรักออกค่ะ ว่าใครรักจริงหรือไม่
เรามองเพื่อนเราแล้วแบบ เฮ้อ เหนื่อยจังนะ จะไปรักเขาทำอะไร ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแท้ๆ อะไรแบบนี้ล่ะค่ะ
หรือแบบคนที่วิ่งตามความรักงี้ เราก็รู้สึกว่ามันน่ารำคาญมากมาย
ตัวเราเองก็เบื่อความรักค่ะ คุยไปก็รู้สึกเหมือนว่า สังคมสมัยนี้จะมีสักกี่คนที่รักจริง
กับครอบครัว ครอบครัวเราเป็นคนที่เสียงดังมากค่ะ แล้วชอบทะเลาะกันประจำ เราชอบอยู่เงียบๆแต่เป็นไปไม่ได้เลย
เพราะบ้านเรานอนรวมกันค่ะ เราหงุดหงิดบ่อยมาก แต่ก็ไม่ค่อยได้ไปลงกับใคร นอกจากทนไม่ไหวจริงๆ
กับเพื่อน เราไม่ชอบให้ใครมาแหย่เรา เวลาเราโมโห แต่ก็ชอบมีคนมาแหย่เสมอ จนรู้สึกเหนื่อยไปหมด
ถามว่าอยากจะระบายความโกรธไหม ก็ไม่ค่อยนะ เราว่ามันก็ไม่ได้หนักหนาอะไร
เราไม่เข้าใจตัวเองเลยค่ะว่า เหนื่อยอะไร ทำยังไงถึงจะหาย ไม่รู้สึกกระตือรือร้นเลย
หัวใจเราเต้นเป็นจังหวะเดียว แม้แต่เวลาเจอแมลงสาปที่เราเกลียดก็ตาม (ตกใจยังไม่รู้สึกเลย)
เหมือนว่าหัวใจเราหายไปหมดแล้ว ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย
กับการเรียนเราก็รู้สึกสนุกอยู่บ้าน หัวเราะได้บ้างเวลาที่รู้สึกดี แต่ก็ยังเหนื่อยอยู่ดีค่ะ
ไม่ทราบว่า เราควรจะทำยังไงดีคะ เป็นเพราะอากาศร้อนเหรอ คงไม่ใช่ค่ะ มันเริ่มเป็นช่วงปลายกุมภาได้ค่ะ
หรือเราควรไปปรึกษาจิตแพทย์ดีคะ เราไม่ได้เบื่อนะคะ แค่รู้สึกทำอะไรก็เหนื่อยไปหมด
แค่ฟังคนพูดยังเหนื่อยเลย ที่พิมพ์ตอนนี้ก็รู้สึกเหนื่อยๆเหมือนกันค่ะ
ยังไงก็ขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ กลุ้มใจจริงๆค่ะ อยากกลับมามีชีวิตชีวาเหมือนเดิมค่ะ
ปล.ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบนะคะ