ไม่รู้หรอกนะคะ ว่าการมาตั้งกระทู้แบบนี้ จะดูตลกไปไหม แต่หาที่พึ่งไม่ได้จริงๆ ค่ะ เราพยายามจัดการกับความรู้สึกตัวเองแล้ว แต่ก็ยังเศร้าใจไม่หาย เหมือนว่าความสุขมันมียากมากๆ เลยค่ะช่วงนี้ เราพยายามมองหาความสุขรอบตัวเองแล้ว แต่ตอนนี้เรามองไปทางไหนก็เป็นลบไปหมด บวกกับเรื่องทางบ้าน พ่อเราชอบพูดให้ความหวัง แต่ไม่เคยทำอะไรได้เลยสักอย่าง บอกจะทำตัวดีขึ้น แต่ก็ไม่เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงเลย ส่วนแม่เราก็ชอบพูดประชด ตัดพ้อชีวิตให้เราฟังตลอด บ่นอยากตายบ้าง เราเบื่อจะฟังคำพูดแบบนี้เต็มทนแล้วค่ะ เบื่อมากๆ ได้แต่ภาวนา ถ้าไม่ตายไปก่อน ก็ขอให้แก่ไปแล้วไม่เป็นแบบนี้ เรารู้นะคะ ว่าเรื่องแบบนี้มันค่อนข้างละเอียดอ่อนมากๆ แต่อย่างน้อยๆ ขอเราระบายหน่อยเถอะค่ะ พยายามจัดการความรู้สึกตัวเองอยู่ แต่เรื่องแย่ๆ ก็ชอบมาในเวลาเดียวกัน เป็นอะไร ไม่เข้าใจ

*ไม่อยากเห็นแล้วนะคะ เรื่องการถ้าไม่มีพวกเขาอยู่จะคิดถึง ก็คงจริงค่ะ แต่ถ้าการมีอยู่ของเขาทำให้เรารู้สึกแบบนี้ เราเองก็ตอบยากเหมือนกันค่ะ*