พอดีจขกท. ได้คุยกับเพื่อนท่านนึง ซึ่ง หมอบอกว่าพ่อของเค้าเป็นมะเร็งและจะอยู่ได้เพียงแค่ 3 อาทิตย์
และได้เห็นคนให้กำลังใจกันในแบบสั้นๆจากการพิมข้อความแบบผ่านๆทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องราวจริงๆ
จขกท.เห็นแบบนั้น จึงรู้สึกอยากจะเขียนอะไรเพื่อให้เค้าได้คิดหรืออาจเรียกว่าเป็นกำลังใจรึป่าวไม่แน่ใจ
มันจึงออกมาเป็นลักษณะนี้...

คนเราบางทีถ้ารู้ว่า กำลังจะสูญเสียอะไรบางอย่างไป
มันไม่มีทางหรอกที่จะไม่เสียใจ
ถึงผู้คนจะบอกว่า "เข้มเเข็งนะ,อดทนนะ,เดี๋ยวมันก็ผ่านไป"
เมื่อไม่เจอกับตัวเองหรือจะเคยเจอเรื่องแบบนี้มาแล้ว
มันก็อยากที่จะรู้สึกเพราะเราสูญเสียบางสิ่งที่ต่างกันออกไป
คำพวกนี้เป็นกำลังใจได้แค่เวลาสั้นๆหรือเป็นคำปลอบโยนของ
คนที่อยากให้กำลังใจ
บางทีเรื่องบางเรื่องไม่เรื่องนั้นไม่ได้เกิดกับตัวเองยากที่จะรู้สึกเหมือนกัน

เราก็จะยิ้มขอบคุณต่อคำพูดนั้นแต่ลึกๆจริงๆแล้วนั้นเรายังคงจมอยู่กับความเสียใจอย่างที่สุดแต่ไม่ได้บอกใคร
ภายใต้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มข้างในล้วนจมอยู่ภายใต้คราบน้ำตาและความทุกข์

เวลานั้นยังคงเดือนไปไม่หยุดเวลายังลดลงในในทุกวัน
ก่อนที่เราจะสูญเสียบางสิ่งไป เราควรจะดูแลสิ่งนั้นให้ดีที่สุด
ถึงแม้สักวันสิ่งนั้นจะหายไป
เพื่อจะได้ไม่มาเสียใจทีหลังกับสิ่งที่อยากทำแต่ไม่ได้ทำ..

สุดท้ายเราควรจะใช้ชีวิตต่อไปให้ดีที่สุดเพื่อบางสิ่งที่หายไป..

จะมีแต่เพียงความทรงจำที่จะเก็บเอาไว้ในใจและให้คิดถึงเสมอ..

ด้วยรักและคิดถึง..