เหมือนพายุร้ายแรงแกล้งกระหน่ำ
ให้ระกำช้ำหม่นบนวิถี
แต่ใจรักบทร้อยถ้อยวจี
ยังมากมีท่วมท้นหลากล้นทรวง

แม้นโรคร้ายรุมเร้าให้เศร้าหมอง
บางคราวต้องร่ำไห้อย่างใหญ่หลวง
แต่ภาระแบกไว้ในแดดวง
ทั้งห่วงหวงหดหู่ต้องสู้ไป

ปวดตรงนั้นเจ็บตรงนี้เหลือที่กล่าว
ความรวดร้าวหนาวเหน็บยากเก็บไหน
จึงคร่ำครวญหวนหาเมตตาใจ
จากมวลมิตรหวังให้ได้ชี้ทาง   

เมื่อชะตาวางกฎกำหนดให้
ต้องรับในผลกรรมดุจย้ำขวาง
คงได้แต่แพ้พ่ายระบายวาง
สิ่งเคยสร้างปางก่อนกลับย้อนมา

ขอขอบคุณไมตรีที่เกื้อหนุน
ความการุญช่วยเหลือเผื่อแผ่หา
เหมือนน้ำทิพย์ชโลมพร่างพรมมา
ปลอบขวัญ”สุนันท์ยา”คลายล้าตรม

พิศทุกถ้อยร้อยกานท์คำขานฝาก
ออกมาจากดวงใจให้สุขสม
เป็นพลังสร้างจิตคราวติดปม
ขับระทมถมท้อ...ที่ก่อกวน...


"สุนันท์ยา"