ดิฉันใช้รถมาเลย์ยี่ห้อหนึ่งในภูเก็ต ยี่ห้อนี้มีศูนย์เดียวค่ะ ไม่มีสาขา  รถมีอาการเข็มรอบตีไปขวาสุด เครื่องเร่งไม่ขึ้น เอาเข้าข้างทางแทบไม่ทัน จอดรถทิ้งไว้หนึ่งคืน รุ่งขึ้นตอนเช้าฝากกุญแจเข้าศูนย์ให้มารับรถ

10 โมงกว่า

พนง. : พี่ครับ รถพี่ลากไม่ได้ ต้องยกครับ เสียค่าบริการประมาณ 1500 ครับ
ดิฉัน : ทำไมลากไม่ได้ รถพี่แมนนวลนะไม่ใช่ออโต้
พนง : (อึ้งไปพักนึง) ครับ ๆ เดี๋ยวผมถามช่างอีกทีแล้วโทรกลับครับ

....................................

ผ่านไปเกือบ 2 ชม. ใกล้บ่าย 2 แล้ว

พนง. : พี่ครับ ลากไม่ได้จริง ๆ มันต้องถอดกันชน ยุ่งยากครับ ยกขึ้นรถง่ายกว่า
ดิฉัน : ง่ายกว่าสำหรับใครค้ะ สำหรับช่างที่ศูนย์ใช่มั้ย แล้วผลักภาระให้ลูกค้าจ่ายเหรอค้ะ
พนง : (อึ้งอีกรอบ) พี่ครับมันอันตรายด้วยครับ
ดิฉัน : อันตรายอะไรค้ะ (ลากอิท่าไหนอันตราย นึกไม่ออก)
พนง : รถมันเยอะครับแถวนั้น เดี๋ยวรถพี่เป็นอะไร ใครจะรับผิดชอบ (ก็ยังไม่เห็นว่าศูนย์จะรับผิดชอบอะไร)
ดิฉัน : (อึ้งมั่ง คิดให้ตายก็ไม่ออกว่าอันตรายได้งัย) น้องค้ะ รถลากไม่มีประสบการณ์เหรอค้ะ แล้วเป็นรถลากได้งัย อีกอย่างถ้ารถลากมันอันตรายป่านนี้คงไม่มีใครลากรถกันแล้วมั้งค้ะ
พนง : มันไกลด้วยครับพี่  (ถ้าดิฉันพยากรณ์ได้ว่ารถจะเสีย ดิฉันคงขับไปจอดหน้าศูนย์เลยค่ะ)
ดิฉัน : ศูนย์ลากรัศมีกี่กิโลค้ะ แค่ไหนเรียกว่าไกล
พนง : 4-5 ก.ม.ครับ (แม่เจ้า ดิฉันคงต้องย้ายบ้านให้เห็นหลังคาศูนย์เลยนะนั่น)

ต่างคนต่างเงียบ.....

ดิฉัน : น้องค้ะ รถพี่เข้าศูนย์ไม่ถึงเดือน แล้วก็มาเสียแบบนี้ พี่ให้คะแนนศูนย์ใหม่ดีกว่ามั้ยค้ะ (เคยให้ว่าดี เพราะยังไม่เจอแจ๊คพ็อต)
พนง : ตอนเข้าศูนย์มันยังไม่มีอาการครับ ช่างก็ทดลองวิ่งแล้ว ...(อืม...คงไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้นสินะ) สักพักก็เหมือนจะส่งสายให้อีกคนพูด

*** : รถต้องยกนะครับ มันอันตราย (น้ำเสียงรำคาญนิดนึง) ตกลงจะให้ยกหรือไม่ยกครับ
ดิฉัน : ทำไมถึงลากไม่ได้ค้ะ
*** : ไม่มีคนครับ ที่ศูนย์งานเยอะ ไม่มีใครไป (เหตุผลเปลี่ยนไปซะงั้น) แล้วก็อันตราย (กลับมาที่เรื่องเดิม)
ดิฉัน : (เริ่มสติแตกและเสียงแข็ง) อันตรายอะไร ไม่เข้าใจ (่ใครเข้าใจบอกดิฉันด้วยว่าอันตรายยังงัย ถ้าขอโทษกันดี ๆ ว่าไม่มีคนคงไม่เดือดขนาดนี้)
*** : (ข่มเสียงแข็งกว่า) ถ้าพูดด้วยอารมณ์ ไม่ฟังเหตุผลก็ทิ้งรถไว้นั่นแล้วกัน!!!!! (อ่อ..ดิฉันไม่มีสิทธิ์โกรธ ต้องกราบขอร้องให้ซ่อมให้ด้วยมั้ยค้ะ เหตุผลที่ให้ก็ฟังขึ้นมากเลยนะ)
ดิฉัน : งั้นคงพูดกันไม่รู้เรื่องตอนนี้ (โกรธมาก) เดี๋ยวค่อยโทรไปใหม่แล้วกัน

.... นับหนึ่งถึงพันโทรใหม่ (ต่อไปจะไม่ซื้อรถที่ไม่มีศูนย์อื่นให้เลือกอีกแล้ว เข็ด) ...พนง.คนแรกรับสาย

ดิฉัน : น้องค้ะ รถยกบริษัทนอก มีใบเสร็จ แล้วก็รับประกันความเสียหายใช่มั้ยค้ะ
พนง : (อึ้ง...) สักครู่ครับ (เสียงตะโกนถามกัน....ไปเรียกรถยกเถื่อนที่ไหนมาเนี่ยไม่มีข้อมูลเลย ไม่เคยใช้รถยกกันใช่มั้ย ดิฉันคงเป็นเหยื่อรายแรกสินะ)
         ....มีครับ...
ดิฉัน : มีแน่นะ พี่ขอใบเสร็จด้วย (ทวนซ้ำอีกรอบ ตบท้ายถามชื่อคนรับเรื่อง) ฝากตามเรื่องนี้แทนพี่ด้วยนะ


วางสาย
.............................................

ยังข้องใจพนง.ไร้มารยาทคนนั้น....โทรใหม่

ดิฉัน : ขอสายชัยสิทธิ์ (ชื่อพนง.คนแรกที่คุยกัน) ค่ะ
พนง.2 : ตอนนี้ไม่อยู่ครับ
ดิฉัน : (ไม่แน่ใจ) น้องเป็นคนที่คุยกับพี่ต่อจากชัยสิทธิ์เมื่อกี๊หรือเปล่า (สืบชื่อพนง.ที่มาขึ้นเสียงใส่ลูกค้า)

พนง.2 : อ๋อ ไม่ใช่ครับ คนนั้น ****ผู้จัดการครับ***** !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


พระเจ้าช่วย...ผจก.ที่ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของลูกน้อง กลายเป็นคนที่ทำให้ลูกค้าโมโห เป็นผู้จัดการที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ เป็นผู้จัดการที่ไม่ใส่ใจลูกค้า


นิสัยผจก.เป็นอย่างนี้  พอกันทีค่ะ ซ่อมเสร็จบอกขาย ลาขาดกันไปเลยดีกว่า ไม่น่าไปอุดหนุนคนแบบนี้เลย มีแพลนจะเปลี่ยนรถก็เลิกเลยค่ะ