สวัสดีคะ ก่อนอื่นเราขอเกริ่นก่อนเลยนะคะว่าเราโตมาจากการที่ยายเลี้ยงเราเลยรักยายเรามากกว่าแม่แต่เราก็รักแม่ของเรานะคะแต่ไม่มากเท่ายาย ยายเราเข้าใจเรามากกว่าแม่คะ เราเรียนมหาลัยของรัฐบาล กำลังจะขึ้นปี 5 หลายท่านคงจะคิดว่าเราทำไมได้เรียนปี 5 เราเรียนนิติคะ ไม่จบตามเกณฑ์ เครียดมากคะ ก็มีแต่ตากับยายที่คอยปลอบ เราแทบไม่ได้คุยกับพ่อแม่เลย เรารู้สึกผิดมากคะที่ไม่จบตามเกณฑ์ ท้อมากร้องไห้ทุกคืน พ่อแม่ไม่เข้าใจเราเลย แถมเรามารู้วันนี้แฟนนอกใจเราอีก เหมือนทางมันมือหมนมากคะ ทุกครั้งที่กลับมามหาลัย ยายจะมารอส่งที่หน้าบ้าน ตอนเรากลับมาจากมหาลัยยายจะมารอที่หน้าบ้านคะ เวลาเราร้องไห้ก็มีแต่ตากับยายคอยให้กำลังใจตลอดเราผูกพันกับยายมาก ยายคือครูคนแรกที่หัดเราอ่าน ก ไก่ ข ไข่ ตอนเราสอบติดมหาลัยได้ตากับยายดีใจมากคะ ตากับยายจะโทรมาหาบ่อยกว่าพ่อแม่เราเสียอีก จะคอยถามตลอดเลยกินข้าวรึยัง เรียนเป็นไง ตั้งใจสอบนะลูก เราเคยน้อยใจนะคะว่าทำไมพ่อแม่เราไม่เคยถามแบบนี้บ้าง เราอยู่ไกลบ้านเราเหงาก็มีแต่เพื่อนนี้แหละคะที่มาเล่นด้วยกัน ไปเรียน ที่โน่นนี่นั้น เราเคยโทรไปหาพ่อแม่กับนะคะ แต่เขาถามว่ามีไร เราจะถามว่าพ่อแม่กินข้าวรึยัง อยากคุยแบบพ่อแม่ลูกบ้าง เขามักไปตัดสายไปก่อน เราเหมือนอกตัญญูไหมคะ  เวลาเราน้อยใจตากับย่ายมักบอกเสมอว่าใครไม่รัก ตากับยายยังรักนะ คำนี้แหละเราร้องไห้ออกมาเลย ทุกครั้งที่เราคุยกับแม่จะมีปัญหาทะเลาะกันบ่อยมากเราจะบาปไหมคะ