คนเราจะรู้สึกภูมิใจมาก ถ้าเรานั้นรักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับตัวเอง
(กระทู้นี้อาจจะยาวหน่อยค่ะ แต่ดิฉันหวังว่า คงจะเป็นประโยชน์แก่ผู้อ่านทุกท่าน)
      ย้อนไปเมื่อ5ปีที่แล้ว ดิฉันอายุ 13 ปีกว่าได้ เข้าช่วงวัยรุ่นที่กำลังคึกคะนอง ตามเพื่อน และสิ่งยั่วยุต่างๆมากมาย มันทำให้ดิฉันหลงใหล ทั้งความรัก การคบเพื่อน เหลวไหล พูดง่ายๆว่า ทุกอย่างที่ไม่ดี ดิฉันทำมันมาหมดแล้ว ให้เล่าคงไม่หมด ส่วนเรื่องครอบครัว พ่อแม่ ไม่มีในหัวเลยค่ะ อยู่บ้านเดียวกัน แต่ไม่เคยเห็นหน้ากันเลยค่ะ ดิฉันกลับบ้านบ้างไม่กลับบ้าง ดิฉันมัวแต่หลงระเริงกับความสนุกสนาน เพื่อนและแฟนสำคัญที่สุดแค่นั้น พ่อแม่เสียน้ำตาให้กับดิฉันมากมายจนนับครั้งไม่ได้

       และครั้งนี้ดิฉันจะดูเลวสุดๆค่ะ แม่ป่วยเป็นซีสต์ พอถึงวันผ่าตัด แม่พูดกับยายก่อนเข้าผ่าตัดว่า “ตื่นมาแค่ได้เห็นหน้าลูกก็พอแล้ว” แต่ความจริงเมื่อแม่ลืมตา กลับเห็นแค่พ่อกับยายที่เดินข้างๆเตียงแม่ตอนย้ายไปห้องพักฟื้น ส่วนลูกเลวๆอย่างดิฉันหรอคะ อยู่บ้านแฟนค่ะ แต่แม่ไม่เคยโกรธค่ะ เมื่อดิฉันได้รับรู้ถึงคำพูดที่แม่พูดกับยายก่อนเข้าผ่าตัดผ่าตัด แทนที่ดิฉันจะคิดได้ ไม่เลยค่ะ เหมือนเดิม เอาแต่ใจ ครั้งนึงทะเลาะกับแม่ หนักมาก ดิฉันเดินไปผลักที่ท้องแม่ค่ะ แผลผ่าตัดยังไม่หายดี ทำให้มันปริ เลือดออกที่ช่องคลอดบ่อยๆ  อะไรที่มันดลจิตดลใจให้ดิฉันกลับใจเป็นคนดี อยากขอโทษแม่แต่ไม่กล้าค่ะ แม่ก็ไม่เคยโกรธอีกเช่นเคย ดิฉันดึงตัวเองออกมาจากความเหลวไหลมาทันก่อนที่มันจะแย่ไปมากกว่านี้ และถามกับตัวเองว่า พ่อกับแม่ให้ชีวิตเรามา เรากลับทำกับท่านอย่างนี้หรือ เมื่อดิฉันคิดกลับตัว มันไม่สายไปค่ะ แต่สิ่งที่มันสายไปแล้ว “ดิฉันติดบุหรี่” เพราะการกระทำของดิฉันเอง ดิฉันก็สูบมาเรื่อยๆ ใครห้ามเถียงกลับทันที  และไม่เคยคิดที่จะเลิกมัน คิดแค่ว่ามันเท่ดี (เท่ตรงไหน ปากก็เหม็น ตัวก็เหม็น ผิวแห้ง ฟันก็ผุอีกด้วย) จนดิฉันอายุได้ 17ปีกว่าๆ แม่ป่วยเป็นมะเร็งค่ะ หมอบอกว่า แผลที่เคยผ่าตัดเมื่อ3ปีก่อนไม่แห้ง แล้วกลายเป็นเนื้อร้าย  ดิฉันช็อคค่ะ ทำอะไรไม่ถูก เราเป็นต้นเหตุ ปลอบแม่ไปร้องไห้ไป ขอโทษแม่แทบขาดใจ แม่บอกว่าแม่ไม่เคยโทษลูก ร่างกายแม่ไม่แข็งแรงเอง แม่ขอให้เราเรียนให้จบ ตั้งใจสอบเอ็นเข้ามหาลัยให้ได้ เราก็รับปาก ทุกสิ่งที่มันเกิดขึ้นมันทำให้เรากับแม่เข้าใจกันมากขึ้น ได้คุยกันมากขึ้น ความรักมันเพิ่มขึ้นมากขึ้นทุกวัน เมื่อเราย้อนเวลาไม่ได้ เราก็จะทำสิ่งที่เราทำได้ให้มากที่สุด เราได้คิดทบทวนว่า ที่ผ่านมา เราเอาเวลาไปทำอะไรอยู่ จนวันนี้แม่ใกล้จะจากเราไป เราเคยดูแลท่านรึยัง คำถามมากมายมันสุมหัวไปหมด เราเอาเงินที่พ่อแม่หามาด้วยความยากลำบากไปซื้อของที่เสพแล้วมันทำร้ายร่างกายเราเองมาเพื่ออะไร เราจึงให้สัญญากับตัวเองว่า จะเลิกบุหรี่ให้พ่อแม่ ทำเพื่อตัวเอง และคนที่รัก แต่ดิฉันก็ทำไม่ได้ค่ะ กลับไปสูบมันอีกได้ปีกว่า ความคิดที่อยากเลิกมันก็กลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนที่ผ่านมาค่ะ เราไม่ต้องการมันอีกแล้ว เพื่อนสูบต่อหน้า เราไม่มีความรู้สึกว่าอยากสูบซักนิด แต่กลับอยากเดินหนีไปเพราะเหม็นมากกว่า และเราก็ทำได้ เราทำสำเร็จ กำลังใจจากตัวเองและคนรัก คิดว่าทำเพื่อใคร มันทำให้เราสู้กับอาการอยากได้ค่ะ เราทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเองได้แล้ว มันรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูกค่ะ ดีใจ อยากจะเดินเข้าไปบอกแม่ว่า แม่หนูเลิกบุหรี่ได้แล้วนะ แต่ก็ทำไม่ได้ น่าตลกดีค่ะ เกือบๆ6ปีที่ผ่านมาพ่อกับแม่ไม่เคยรู้เลยว่าเราสูบบุหรี่ เวลาเรากลับบ้าน เห็นหน้าพ่อกับแม่ก็ได้แต่ยิ้มเดินเข้าไปกอดท่าน แล้วพูดในใจว่า พ่อคะแม่คะ หนูเลิกบุหรี่ได้แล้วนะ มันมีความสุขแบบบอกไม่ถูกค่ะ ทุกวันนี้เรากล้าคุยกล้าอยู่ใกล้ท่านมากขึ้น เพราะเราไม่ต้องกังวลแล้วว่าท่านจะได้กลิ่นบุหรี่จากตัวเราอีกแล้ว(ทั้งบ้านไม่มีใครสูบบุหรี่ค่ะ แถมจมูกดีมากๆ) ทุกอย่างมันดูราบรื่นขึ้น ไม่ต้องกังวล เงินก็เหลือเก็บมากขึ้น  ทุกวันนี้แม่เราหายจากโรคมะเร็งแล้วค่ะ แข็งแรงขึ้นค่ะ กำลังใจจากครอบครัวสำคัญที่สุด ฟ้าหลังฝน สวยงามเสมอค่ะ ขอแค่เราลุกขึ้นสู้ ตั้งใจที่จะทำแบบจิงจัง ตอนนี้เราอายุแค่19ปีเองค่ะ และเราเป็นอีกคนนึงที่พูดได้ว่า บุหรี่เลิกยาก แต่เลิกได้ ฮ่าๆๆๆ

        กระทู้นี้ที่เราตั้งขึ้นเราไม่มีประสงค์ที่จะตั้งขึ้นมาโอ้อวดแต่อย่างใด แต่ดิฉันอยากให้กำลังใจกับผู้ที่กำลังจะเลิก เพียงแค่มีความตั้งใจจริงๆ คิดไว้ว่าทำเพื่อใคร (พ่อแม่ ลูก คนรัก ตัวเอง เยอะแยะค่ะ) นึกถึงโทษมันไว้ให้มากๆค่ะ วิธีการเลิกของเรา ใจต้องแข็ง ก่อนหน้านี้เคยใจอ่อนมาแล้วครั้งนึง ^^ หักดิบค่ะ เราทำแค่นี้ค่ะ ที่สำคัญต้องใจแข็งให้ถึงที่สุด