มันจะเป็นการบ่นของเราล้วน ๆ ไม่รู้ว่าสะท้อนถึงอะไรมั้ย แต่น่าจะสะท้อนนะ
(ยาวมาก นี่พูดเลย กุพิมพ์ลงไปได้ไงวะ)

คือรูปร่างหน้าตาเรา ถามว่าดูดีมั้ย ? ตอบได้เลยว่าไม่
เราอ้วน ผิวสีแทน ผมหยิก บุคลิคภาพไม่ดี คือแทบไม่มีอะไรดีเลย
เพราะเราเป็นแบบนี้แหละ ถึงได้รู้ถึงอะไรหลาย ๆ อย่าง

ในด้านการให้บริการ

ไม่รู้ว่าพวกหัวหน้าเขามีอบรมลูกน้องกันมั้ย ว่าให้บริการลูกค้าอย่างเท่าเทียม
ไม่ว่าลูกค้าจะแต่งตัวเป็นยังไง หน้าตาเป็นยังไง

ขอเล่าประสบการณ์ที่เล่าเคยเจอมานะคะ
เราไปกินข้าวกับที่บ้าน ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งใน จ.นครปฐม เป็นร้านอาหารบนเรือนแพ ริมแม่น้ำ (open air)
พอเข้าไปนั่ง ไปกัน 4 คนค่ะ มีน้าเรา คุณยาย พี่สาวเรา และเรา
พี่สาวเรา พูดได้เลยนะว่าน่ารัก คือ ขาว หมวย หุ่นดี ตัวสูง (มีแฟนแล้วเฟร่ย)
และมีพนักงานนั่งอยู่เยื้อง ๆ กับโต๊ะเรา ไม่รู้อบรมมายังไง ให้พนักงานนั่งเฉย ๆ แล้วมองหน้าลูกค้าเนี่ย -_-;
น้าเลยบอกให้เราเรียกพนักงานให้หน่อย เพื่อที่จะสั่งอาหาร
เราเรียก โบกมือ ยกมือ ฮีไม่หันค่ะ ฮีนั่งชิล กินลมชมวิว

พอพี่สาวเราหันไปดูเท่านั้นแหละ แม่มเดินมาเลย
คือแบบ หะ อะไรนะ ? ตอนนั้นยังไม่คิดมากอะไร เพราะปกติเราเป็นพวกที่มีคนสนใจเยอะอยู่แล้ว T_T
ก้สั่งไปเรื่อย ๆ ไม่มีอะไร อาหารก็มาปกติ

แต่ที่ทำให้เราหงุดหงิดมากมาก คือ การกระทำของพนักงาน
ทั้งเราทั้งพี่สาวเป็นคนดื่มน้ำเยอะค่ะ และต้องเติมตลอด ๆ บางทีพนักงานก็เดินมาเติมให้
แต่เติมให้แต่แก้วพี่สาวเราทั้งโต๊ะ..

คือบางทีพี่สาวเรายังดื่มไม่หมดเลย เหลือครึ่งแก้ว เติมให้ละ เรานี่แห้งขอดจนน้ำแข็งละลายจนกลายเป็นน้ำร้อนแล้ว ม่างก็ยังไม่เติมให้
จนน้าเราสั่งน้ำขวดใหม่นั่นแหละ ถึงจะเติมให้ทั้งโต๊ะ
แล้วทุกครั้งที่มาบริการ ตาจะเหล่อยู่แค่พี่สาวเราค่ะ
มีตอนนึง เราเคยบอกไปว่า พี่คะ แก้วหนูด้วยค่ะ ด้วยน้ำเสียงสุภาพนะ มีหางเสียง

ฮีหันมาค้อนใส่ แล้วบริการแบบไม่เต็มใจ
ก็แล้วแต่....

จบไปเรื่องนั้นละ นั่นถือเป็นเรื่องใหญ่ ๆ เลยเพราะว่าอาการเขาออกเยอะมาก
มาเรื่องที่เราเพิ่งโดนดีกว่าค่ะ

คือเวลาเราไปโรงเรียน มันก็ต้องเป๊ะปะ 555 แบบ ผมก็ต้องเป๊ะ มัดสวย ๆ หน่อย หน้าก็อย่าให้มันเชียวววนะแกรรร
แล้วยิ่งชุด ม.ปลาย มันเห็นสัดส่วนเยอะกว่า เราเป็นคนเอวเล็กด้วยค่ะ เลยใส่แล้วดูดีหน่อย (ดูดีอยู่ชุดเดียว.. T___T)
ปกติ เรานั่งมอเตอร์ไซค์กลับเวลารีบ ๆ ค่ะ ส่วนใหญ่จะนั่งกับคนคนนึง แต่นั่งไม่ค่อยบ่อยมาก คือวินจำหน้าเราไม่ได้
จากโรงเรียนมาบ้าน ถ้าเราแต่งตัวดี ๆ หน่อย จะเป็น 20 บาทค่ะ

แต่มีวันนึง ...
เพื่อนโทรมาตอน 11.50 ว่า ให้รีบไปส่งงานกับอาจารย์ท่านนึง เวลา 12.00 ...
ไอบ้าาาาาาาาาาา !! ใครจะไปทัน !! เราเลยตัดสินใจไม่อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า สาดน้ำหอมใส่ตัวแล้วเบิ่งไปเบยค่ะ
สภาพตอนนั้นคือแย่ที่สุดในโลกหล้า แย่กว่าตอนอยู่บ้านไม่อาบน้ำ 8 วันอีก (ยี๋ โสมม)
คือ เสื้อยืดเน่า ๆ กางเกงวอร์มไซส์ใหญ่กว่าตัว 2 ไซส์ เท้าแตะ ผมไม่สระ เลยมัดขึ้น
อยากที่พูดไปว่า เราผมหยิก แล้วไม่ได้สระผม พอมัดขึ้น มันจะเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก แถมหน้าม้าเราเพิ่งยาวอีกตะหาก มันเลยย้อย ๆ

หน้าเบลอ ๆ ด้วยค่ะ เข้าใจปะเพิ่งตื่นนนนนนนนอ้ะ 5555
พอจะกลับบ้าน เราเบลอมาก เลยตัดสินใจเรียกมอไซแทนแท็กซี่ เพราะลมจะได้ตีหน้า แดดแรง ๆ ส่อง กุจะได้ตื่นบ้าง
ก็เป็นวินคนเดิมกะที่คิด 20 บาท
พอเราเรียก เขาหันมามอง ทำหน้าแบบ  มองด้วยหางตา แล้วขึ้นรถเลย ทั้ง ๆ ที่ปกติ ฮีจะถามว่าไปไหนก่อน แล้วยิ้มให้ แล้วค่อยขึ้น

เราก็ ไม่ได้คิดอัลไล.. เพราะตอนนั้นสมองยังไม่รัน..
ขับไปเรื่อย ๆ รู้สึกพี่แกแค้นใครมาไม่รู้ ขับแบบแรงมาก กระชาก ๆๆๆ แต่ไม่ได้เบรคนะ กระชากเร่งอะ แทบตกรถ
ถามว่าฮีอาจจะหงุดหงิดใครมา.. ก็ไม่นะ ก่อนขึ้นยังเห็นแซวกับแม่ค้าแถวนั้น..

พอถึง ตอนนั้นผมเราไปสู่สุขคติแล้วค่ะ จะกลายเป็นเอฟโฟร่แล้ว หน้างี้ดำหมด เพราะนั่งตอนเที่ยง
เราก็ถามว่าเท่าไหร่ พี่เขาก็ถาม น้องเคยมาเท่าไหร่ล่ะ ?
เราก็บอกไปตามจริงว่า 20 ค่ะ
พี่เขาบอก โฮ้ยยย ไม่ได้หรอกกก ปกติถ้าเข้าซอยมาก็ 30 อัพทั้งนั้นแล้ววว

เราก็แบบ.. เอ่อ.. หลอขร๊.. ชั่ยแนร่หลอขร๊เพร่.. T___T
ตอนนั้นไม่อยากอะไร เลยจ่ายไป 30 แล้วเดินเข้าบ้างด้วยจิตใจหงุดหงิดมาก

และอันที่อีพิคที่เราเกลียดมากค่ะ พนักงานประชาสัมพันธ์โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งย่านฝั่งธนค่ะ
ตอนเราอยู่ ม.ต้น มีเพื่อนสนิทเราคนนึงป่วย ต้องนอนโรงพยาบาลค่ะ
เราบอกว่าจะไม่ไปเยี่ยมนะ เพราะไม่มีตัง มันด่ายันพ่อ จนต้องไป (โหดบิงบิงเบย T____T)

เพื่อนนอนพักที่โรงพยาบาลกรุงธนค่ะ แต่เพื่อนอีกคนหลอกให้เราไปโรงพยาบาลธ_บุรี..
โดยเพื่อนคนที่เฝ้าคนที่นอน บอก มันจะรอเราที่ S&P นะ ถ้าหาไม่เจอถามประชาสัมพันธ์
แต่ที่ธ_บุรีไม่มี S&P ค่ะ...

เรานั่งรถสองแถวเล็กไป (กะป๊อ) เนื่องจากลมมันตี แดดก็ร้อน หอบก็หอบ ตอนนั้นไม่รู้จักครีมบำรุงผิวใดใดทั้งสิ้น สภาพจึงเหมือนเพิ่งไปโบกตึกมา
เดินเข้าไปหอบ ๆ เพราะเหนื่อย เดินจนทั่วโรงพยาบาล ไม่เห็นแม้แต่วี่แววร้าน S&P
จึงเดินไปถามเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ว่าอยู่ไหน ?

อิประชาสัมพันธ์นี่ตัวดีเลยค่ะ
ตอนเราเดินเข้าประตูมาตอนแรก พวกชีก็มองเราแล้วหันไปกระซิบกระซาบกับผองเพื่อนและขำกันแต่แรกแล้ว
ตอนเดินเข้าไปถาม พวกชีทำเป็นไม่ได้ยินค่ะ จนพนง. ชายอีกคนเดินเข้ามาบอก เอ้า น้องเขาถามอะ ตอบหน่อยดิ แล้วก็ขำ

ขำอะไรกันคะ ?
ขำไม่ใช่ขำปกตินะ ขำเหมือนดูถูก ดูจากสายตาและการกระทำ
เพราะเราใส่ชุด ม.ต้น คอซอง โรงเรียนรัฐบาลหรอคะ ?
เพราะเราหน้าตาไม่ดี ดูไม่ดีสินะ ?
(มันเริ่มลามไปการแต่งตัวและการมองคนจากภายนอกแล้วเห้ย)

เขาก็บอก ไม่มีค่ะ ตอนนั้นเราหงุดหงิด + เสียเซล์ฟมาก เลยเดินออกไป
พอดีเดินสวนกับ นร ชายโรงเรียนเอกชน กางเกงน้ำเงิน ที่เดินเข้ามาพอดี
เราเลยหันไปมอง
พนง. ยิ้มให้ และโค้งหัวรับเด็ก นร 2 คนนั้น แต่พวกฮีสองคนไม่ได้สนใจอะไร

ทำไม
การกระทำ
มัน
ต่างกันจัง
วะ ?

และเราก็เจออะไรอีกหลาย ๆ อย่างที่ทำให้เราแอบหงุดหงิดและแอบน้อยใจมาจนถึงทุกวันนี้
เช่น เวลาจะลงรถเมล์ คนยืนขวางทางมาก เราเลยพูดขอทาง แต่ไม่มีใครขยับ เราเลยต้องเบียดลงอย่างจำใจ
แต่ก็มีคนด่า และมองจิก

เวลาเข้าร้านอาหาร (เมื่อวานเลยยย) เราเข้าไปนั่ง ปกติพอนั่งแล้วพนักงานก็เอาเมนูมาให้แล้ว
แต่นี่นั่งไป 10 กว่านาที นั่งเล่นเกมรอจนเวลอัพแล้ว พนง ยังไม่เอามาให้
แต่พวก พนง ยืนดูทีวีอยู่...

มันเยอะมาก ที่เราเจอ
อยู่ยากเนอะ ถ้าหน้าตาไม่ดีเนี่ย

แถวเนี้ยแม่มเถื่อน...

//เป็นการพิมพ์ระบายที่เหนื่อยมาก นี่พูดเลย