เริ่มรู้สึกรู้สานานาสัมผัส
ในอ้อมลมโอบกระหวัดก็วูบหวาม
หอมไอดินกลิ่นน้ำค้างตอนสางยาม
อุ่นแดดลามโลมผิวริ้วรวี

หมอกยามเช้าก็มิเห็นเช่นคราก่อน
เหมือนซุกซ่อนความนัยไว้เต็มปรี่
พิศวงคีตกานท์ธารนที
ดุจดนตรีเทพคนธรรพ์บรรเลง

ก้านกิ่งพฤกษ์ลมพลิ้วเป็นทิวแถว
กลีบดอกแก้วระริกหวังปลั่งเปล่ง
เฉกนาฏศิลป์ร่ายล้อคลอเพลง
งดงามหากวังเวงความเคว้งคว้าง

ทั้งที่ปรารถนาก็ลาลับ
ใจดับภาพเสียงเพียงหวิวว่าง
สิ้นมรรคสิ้นผลสิ้นหนทาง
กลับกระจ่างสีแสงอย่างแจ้งชัด

ปิดตำราถ้อยธรรมคำสอน
โอนอ่อนในท่ามความสงัด
รับรู้ตามเป็นไปไม่ผูกมัด
ไฉนสัจความจริงจึงเผยตน??