ในวันที่รู้สึกเหนื่อยล้ากับชีวิต
เราอาจเผลอตั้งคำถามแปลกๆกับตัวเองว่า.....
“นี่เราเกิดมาทำไม?”
จะว่าไปแล้ว ก็เหมือนกับชีวิตของคนเรามีแค่สองส่วน
คือส่วนกลางวัน...ที่ต้องตื่นขึ้นมาดิ้นรนต่อสู้
กับส่วนกลางคืน...ที่ต้องหลับลงเพื่อรอการตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
หมุนเปลี่ยนวนเวียนไปมาอยู่อย่างนี้
เหมือนจะเคลื่อนไหว...แต่ก็คล้ายการอยู่กับที่
เป็นวงโคจรที่ทำให้เรารู้สึกเหนื่อยล้า เบื่อระอา
ยิ่งอยู่ไปเราก็ยิ่งตอบคำถามตัวเองไม่ได้ว่า...
นี่เราจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรกันแน่
“Just live until it end”
“ก็แค่อยู่...จนกระทั่งมันถึงเวลาสิ้นสุด”
นี่คือประโยคหนึ่งที่ฉันใช้บอกกับตัวเองเสมอ
ในยามที่หัวใจเกิดความรู้สึกเหนื่อยหน่ายสับสน
จะคิดข้องใจไปทำไม...ว่าเราจะอยู่เพื่ออะไรกัน
รู้ไว้อย่างเดียวก็พอ...ว่าเราเกิดมาแล้ว
เราก็ต้องอยู่และยืนหยัดไปให้ได้
จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...เราก็ต้องคิดต้องจัดการ
ให้ทุกสิ่งมันพ้นผ่านไปตามวาระของมัน
นั่นแหละคือหน้าที่เดียว...ที่เราต้องทำเพื่อตัวเอง
เมื่อมีโอกาสเข้ามาก็ไขว่คว้า
เมื่อมีปัญหาเข้มาก็ต้องสู้ฝ่าฟัน
เมื่อสุข...ก็อยู่ไปอย่างสุข
เมื่อทุกข์...ก็อยู่ไปอย่างทุกข์
มันมีเท่านั้นจริงๆ...สำหรับคำว่า “ชีวิต”
ไม่ยาวนานนักหรอก...
กับวันเวลาที่เราจะได้ยืนอยู่บนโลกนี้
สักวัน...เดี๋ยวมันก็ต้องจบลง
แต่ตอนที่เรายังอยู่นี่สิ...เราควรจะทำอะไร
นั่นแหละ...คือสิ่งที่น่าคิด