ฉันพยายามเข้มแข็ง หลังจากเจ็บช้ำกับคนเดิมๆ
ฉันอยากเก็บช่วงเวลาที่ดีระหว่างเราเอาไว้ สิ่งที่ไม่ดีให้เป็นบทเรียน

แต่แล้ว ฉันก็ได้พบความจริงว่า....

ในอดีตที่ผ่านมามีแต่ความหลอกลวง คำว่ารักไม่มีจริง
ไม่ใช่แค่คบซ้อน แต่คุยกับทุกคนที่เข้ามา และบอกไม่อยากทำให้ใครเสียใจ

ฉันที่เคยคิดว่าตัวเองอยู่ในที่สว่าง กลับกลายเป็นแค่คนที่อยู่ในเงา เป็นเพียงแค่คนรู้จักกัน
ฉันไร้ตัวตนมาโดยตลอดสามปีที่ผ่านมา ในขณะที่คนอื่นๆ ถูกเปิดตัว เพราะฉันไม่สวยเหรอ ไม่ขาวเหรอ

ฉันที่อยู่ห่างจากเขา 100 เมตร บอกไม่มีเวลาให้ ต้องทำงาน แต่มีเวลาให้คนอื่นๆ ซึ่งฉันไม่เคยรู้เลย

นี่ฉันโง่ขนาดนี้เลยเหรอ ที่ฉันให้ความรักบังตามมาตลอดสามปี

วันที่เขาทิ้งไป ฉันฟูมฟาย เจ็บเจียนตาย ส่วนเขาที่บอกเสียใจ รู้สึกผิด ไปคุยหวานกับคนอื่นๆที่เหลือ
วันที่ฉันล้ม งานการหยุด การเรียนไม่คืบ เขาที่บอกฉันว่าทำใจไม่ได้ แต่ก็ไปร่าเริงกับคนอื่น มีความสุขกับการทำงานดี

วันที่ฉันดีขึ้น เขาที่พูดเสียงเศร้า บอกคิดถึงมาก อยากเจอมาก ออกมาเจอกันได้มั้ย เขาทำใจไม่ได้
ฉันมานั่งเสียใจที่ทำร้ายใจตัวเอง และทำตามที่เขาต้องการไม่ได้ เพราะไม่ยอมออกไปเจอ
พอถูกเพื่อนฉันถามเขาบอกว่าแค่อยากเป็นพี่น้องกันตามประสาคนรู้จักกัน จบไปแล้ว ไม่ได้คิดอะไร

ที่ผ่านมามีอะไรบ้างที่จริง ที่ฉันรู้คือ มีแค่ความเจ็บปวดของฉันเอง
ความรักของฉันมันกลายเป็นฝุ่นไปแล้วจริงๆ

After shock ในแต่ละครั้งสร้างความเจ็บปวดตลอด 2 เดือนที่ยืดเยื้อ และอีก 2 เดือนที่เลิกรา
ฉันหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ ที่จะเสียน้ำตากับเขาคนนี้ คนที่ฉันเคยคิดว่าดี คนที่ฉันเคยคิดจะฝากชีวิต และคนที่ฉันจะเคยรัก

ทุกข์ที่โหมเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า คงหวังอยากช่วยให้ฉันฟื้นคืนเร็วๆ
แต่ขอร้องเถอะ ปล่อยให้ฉันได้พักบ้าง ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว ฉันเหนื่อย ไม่ไหวแล้ว

"ขอให้เราหมดเวรหมดกรรมต่อกันนะคะพี่ ขออโหสิกรรมให้"