เลือดสีแดงซึมออกจากบาดแผล  มันช่างแย่เจ็บปวดมากเหลือหลาย
เมื่อหกล้มคร่ำครวญร้องฟูมฟาย ช่างโชคร้ายเหตุใดถึงเจ็บตัว



น้ำสีใสไหลออกจากดวงตา เมื่อเขาพาความพ่ายแพ้มาให้ฉัน
ความตั้งใจทั้งฝึกฝนและมุ่งมั่น  สิ้นสูญพลันความหวังฝันเอาชัย




เมื่อความฝันดับวูบสิ้นสุดลง  ฉันทรุดลงร้องให้เศร้าโศกศัลย์
สิ่งที่ฉันมุมานะหายไปพลัน เพื่อความฝันต้องเท่าใรถึงจะพอ




โตเท่าควายร่ำได้ไม่อายฟ้า เมื่อถึงคราคนรักต้องลาจาก
หัวใจนี้แหลกไปเมื่อถูกพราก ใยจึงจากฉันไปบอกฉันที




น้ำทุกหยดที่เสียไปฉันตระหนัก ได้ประจักษ์ทั้งสีแดงและสีใส
ฉันก้าวผ่านความเจ็บปวดสิ่งใดใด ก้าวต่อไปยังทางที่ฉันมอง







ต้องขอบคุณน้ำตาที่สอนให้จำในบทเรียน
น้ำตาที่ไหลรินในวันที่หัวใจอ่อนล้า
วันนี้เพิ่งรู้คุณค่าในช่วงเวลาได้เคยเจ็บ
เคยหวังและไม่เป็นดั่งใจ





ตะวันที่ดูร้อนแรงมันคงไม่แรงเท่าไร
เมื่อฉันเองยังเดินต่อให้รู้ให้เป็นไป
ในคืนที่ไร้แสงไฟจะก้าวต่อดีไหม
เมื่อฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนหมดทางไป



หากไม่เคยต้องเจ็บไม่เคยรู้สึก
ก็ควรระวังกับทางที่เดิน
ที่ล้มลงคราวก่อนสอนเราให้รู้




หากไม่เคยมาก่อนไม่เคยรู้สึก
ว่าการรักใครก็ควรต้องรอ
เมื่อหัวใจคนเปลี่ยนสอนเราให้รู้




พร้อมจะเดินออกไป พร้อมรอยยิ้ม..
รู้ดีพรุ่งนี้ยังแสนไกล..รอต้องทนให้ไหว
ฉันเคยล้มเคยแพ้..




...

ที่ล้มลงคราวก่อน สอนเราให้รู้