คือช่วงนี้เราสอบปลายภาค แล้วก็หลังจากนี้ก็จะสอบเข้าม.4 มีรอบห้องพิเศษและห้องธรรมดา
ซึ่งตอนนี้เพื่อนเราเริ่มมีที่เรียนกันหมดแล้ว แล้วเราตัดสินใจ ไม่ดิ เหมือนไม่มีทางเลือกแล้วแหละ เลยต้องต่อโรงเรียนเดิม ซึ่งโรงเรียนเดิมเราก็แบบ อืม...........การเรียนการสอนก็เฮ้อ ช่างมันเหอะ อารมณ์แบบเธอต้องเรียนพิเศษกับชั้นชั้นถึงจะให้เกรดสี่ อะไรแบบนี้งี่เง่าแบบนี้ซะส่วนใหญ่ อะเรื่องรร.เราปล่อยไป

เราพอจะปลงได้แล้ว แต่แบบทุกๆวันเงี้ย เราไปโรงเรียน ไปก็แบบ เย่ กูสอบติดแล้วว้อยยยยยยยยย มาอีกวันก็พูดถึงแต่โรงเรียนใหม่ เราห้ามให้ไม่พูดไม่ได้หรอก ตอนที่เพื่อนเราติดโควต้าเตรียม ในกลุ่มเราก็เฮ้ลั่นแบบกริ๊ดๆๆ กัน แต่เราก็คิด ณ จุดนั้นคือวูบอีกแล้ว อันนี้ไม่ได้อะไรนะ เราดีใจกับเพื่อนมันจริงๆ คือเชื่อในสปิริตมันอยู่แล้วว่าต้องติด แต่เราก็ยิ่งแบบ เห้ย เพื่อนเรา ไปทีละคนแล้วนะ ประเด็นคือเราต่อรร.เดิมกับเพื่อนอีกหนึ่งคน เพื่อนเราอีกคนคือพ่อแม่ไม่ให้ไปสอบไหนแล้ว แต่คือเราไปสอบมหิดล วมว. สอบพสวท. สอบสาธิตศิลปากร คือไม่ติดอะ เราก็พอรู้ว่าความสามารถไม่เพียงพอก็เลยอ่า โรงเรียนเดิมก็ได้
เกรดเรา 3.8 เราก็พยายามคิดนะว่า เออเห้ย โอเคแล้วเก่งแล้ว บางคนไม่มีสิทธิ์สอบต่อยังมี พยายามบอกตัวเอง ด้วยความที่ห้องมอสามที่เราอยู้มันคือห้องพิเศษ เพื่อนเราก็เลยไปติดที่อื่นกันเยอะมากกกกกกกกกกกกกก

เรายังทำใจไม่ได้เลยจริงๆนะ แต่คือสุดท้ายมันต้องจากกันอยู่แล้ว เพื่อนเรานี่เก็บอาการได้มากจริงๆนะ บางคนยังไม่มีที่เรียนเหมือนกัน แต่ก็แบบดีใจกริ๊ดเว่อร์ๆๆๆ เรานับถือเลย บางทีเค้าอาจจะไม่ได้คิดอะไรก็ได้เนาะ แต่เราเป็นคนที่ชอบทำตัวแตกต่าง เรารู้เรานิสัยไม่ดีนะแต่คือเราเก็บไว้ไม่ได้จริงๆ ถ้าเฟลก็คือออกจากทางสีหน้าโดยตรง แต่คือสุดท้ายก็ต้องยอมรับความจริง

ที่เราระบายมาทั้งหมดก็คืออยากระบายแล้วก็อยากรู้ว่าใครเป็นแบบเรามั่ง แล้วพอมีวิธีให้เก็บอารมณ์เก่งๆมั้ยอะ เราอะอยากแสดงความยินดีกับเพื่อนมากๆนะ แต่คืออารมณ์มันผสมกัน ดีใจว้อยเพื่อนมีที่เรียน อ้าว แล้วกูละ อารมณ์ประมาณนี้อะ ;_;

ขอบคุณที่อ่านที่เราบ่นนะ ขอบคุณที่ระบายในเด็กดีด้วยค่ะ T__________T