สวัสดีค่ะ ใช้เวลาตัดสินใจอยู่นานค่ะ ว่าจะตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาดีรึเปล่า พิมพ์ๆลบๆอยู่หลายรอบแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจลงกระทู้นี้
ขอเล่าย้อนไปตอนเออยู่ม.ต้นนะคะ เราเรียนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งค่ะ เป็นโรงเรียนไปกลับ แล้วก็เป็นโรงเรียนที่ค่อนข้างจะมีชื่อเสียงในจังหวัด เป็นโรงเรียนที่อบอุ่นมาก ทุกคนในโรงเรียนอยู่กันแบบครอบครัวจริงๆค่ะ รุ่นพี่รุ่นน้องหรือเพื่อนก็ช่วยเหลือกันตลอด คุณครูทุกคนก็สอนกันเต็มที่ค่ะ ทั้งสังคม เพื่อน ความรู้ที่ได้ คือทุกอย่างมันดีมากๆ

     เราเรียนที่นี่ตั้งแต่อนุบาล จนชีวิตก็มาถึงจุดเปลี่ยนตอน ม.3 ก็เป็นตอนที่ต้องเตรียมตัวสอบเข้าเรียนต่อ อารมณ์ตอนนั้นคืออยากมีที่เรียนดีๆให้พ่อกับแม่ได้ภูมิใจ โดยส่วนตัวของเอเอง เรามีความผูกพันกับโรงเรียนที่เออยู่มาก คือทุกอย่างมันโอเคจนเอก็ไม่อยากจะเปลี่ยนที่เรียนไปไหน แต่ความกดดันมันอยู่ที่ ญาติคนนึง อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเลยค่ะ เค้าก็อยู่โรงเรียนวิทยาศาสตร์ชื่อดังแห่งหนึ่ง ที่ปทุมธานี แล้วพ่อของเราก็ดูท่าทางอยากให้เราสอบได้โรงเรียนเครือเดียวกันที่จังหวัดที่เราอยู่ ถึงพ่อจะไม่ได้พูดออกมา แต่เราก็รู้สึกได้อ่ะ ว่าพ่อก็แอบหวัง เราก็เลยพยายามอ่านหนังสือ แล้วก็ทุ่มเทกับการสอบมากๆ เพื่อนที่เรียนห้องเดียวกัน ส่วนมากในตอนนั้นก็มีที่เรียนกันเกือบหมดแล้วค่ะ เรารู้สึกกดดันมากๆ เครียดด้วย แบบกลัวจะสอบไม่ติด เพราะเราสมัครสอบแค่โรงเรียนที่เราเรียนอยู่เดิม กับโรงเรียนวิทย์แห่งนี้

     และนาทีที่เราดีใจมากที่สุด ก็คือตอนที่เรารู้ผลสอบรอบ 2 ค่ะ คือเราสอบได้ อารมณ์แบบดีใจมาก คือวางทุกอย่าง บอกเลยว่าตอนนั้นดีใจมากกกกก พ่อแม่ แล้วก็ญาติๆทุกคนแบบดีใจสุดๆที่เราสอบได้ แต่ตอนที่เราสอบเข้าโรงเรียนเดิมได้ ก็ไม่เห็นจะมีใครดีใจกับเราสักเท่าไหร่
    
        ด้วยความที่เราเองก็อยากทำให้พ่อแม่สมหวัง ถึงพวกเขาจะไม่ได้บอก ไม่ได้บังคับ แต่เราก็รับรู้ได้ ว่าเค้าอยากให้เราเรียนที่โรงเรียนวิทย์แห่งนี้
ตัวเราเองแรกๆก็ไม่อะไรเท่าไหร่ คือบอกพ่อแม่ไปว่า เรายังไงก็ได้ โอเคทั้งนั้น แต่ในใจก็อดใจหายไม่ได้ ที่จะไม่ได้อยู่โรงเรียนเดิมแล้ว คือมันรู้สึกผูกพันจนบอกไม่ถูก

     แล้วเราก็ไม่รู้ด้วย ว่าการตัดสินใจแบบนั้น มันทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไปแค่ไหน--