~ฝนหลงฤดู~
สายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ฤดูกาลที่มันควรจะตกเลยสักนิด ทำให้อารมณ์ของหญิงสาวและชายหนุ่มที่แย่อยู่แล้ว...ยิ่งแย่เข้าไปอีก
“เราบอกแล้วไง..ว่า..เรา...เราไม่รู้” เสียงสั่น ๆ และท่าทางสับสนปนเหวี่ยงของเธอ ทำให้ชายหนุ่มที่ยืนประจันหน้าอยู่กัดฟันกรอด จนเผลอลืมตัวไปจับร่างบางเขย่า
“ถ้าอย่างนั้น...แสดงว่าที่ชมกับเรา...ทุกคำพูด ทุกการกระทำ ทุกความรู้สึก ที่ชมแสดงออกมา ชม...ชมไม่รู้สึกอะไรเลยอย่างนั้นเหรอ” เขาเลิกเขย่าร่างบางตรงหน้า แล้วยืนนิ่งอย่างเก็บความรู้สึก
“ชม...ชมขอโทษ...ชม...” ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบประโยค ชายหนุ่มก็แทรกขึ้นมาก่อน
“ไม่ต้องขอโทษหรอกชม” เสียงของเขาดูอ่อนลง มือที่กำแน่นที่ต้นแขนของหญิงสาวคลายออกอย่างแผ่วเบา “ไม่ใช่ความผิดของชมหรอก...แต่ภูรู้ว่า ชม...ชมกำลังอาจจะสับสนหรือไม่แน่ใจ แต่ภู คิดว่าภูแน่ใจว่าชมรู้สึกอย่างนั้นกับภูจริง ๆ”
ชมชนกนิ่งเงียบ เธอรู้สึกสับสนและลนไปหมด เธอก็ยังไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าอยู่ดี เธอลำดับความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าอาการต่าง ๆ ที่เธอคิดว่าคงจะเป็นเรื่องธรรมดานั้น อาจเกิดขึ้นกับใคร ๆ ก็ได้ ไม่ใช่เพียง เขา คนเดียว อีกอย่างหนึ่งคือ เธอกลัว หญิงสาวกลัวอะไรบางอย่าง กลัวความสัมพันธ์ที่อาจเกิดขึ้นไปในทางที่ไม่เป็นด้านดี และกลัวในสิ่งที่เธอไม่รู้แน่ ว่ามันคืออะไร
“ภู...คือ...” ชมชนกพยายามลำดับคำพูด
“โอเค...ชม เราจะรอ รอจนกว่าชมจะแน่ใจ” ภูพยัคฆ์มองร่างบางตรงหน้าอย่างยอมแพ้ แต่หากเจ้าตัวยังมองดวงหน้าได้รูปของคนตรงหน้า พร้อมพูดด้วยแววตามุ่งมั่น
“แต่ระหว่างที่เรารอ เราก็จะพิสูจน์ให้ชมรู้ ว่าชมรู้สึกอย่างนั้นกับเรา คนเดียวจริง ๆ !!!”
ชายหนุ่มเดินจากไปทิ้งให้หญิงสาวยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น...แล้วฝนที่ไม่ควรตกในฤดูร้อนอย่างนี้ ก็หยุดตก...พร้อมกับแสงแดดอ่อน ๆ ที่โผล่ออกมาจากก้อนเมฆ ชมชนกหลับตาลง...และคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ติชมกันได้นะคะเพื่อนๆ
ขอบคุณสำหรับทุกการอ่านและคำแนะนำคะ
:: ฟุลิม
ฝนหลงฤดู
สายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ฤดูกาลที่มันควรจะตกเลยสักนิด ทำให้อารมณ์ของหญิงสาวและชายหนุ่มที่แย่อยู่แล้ว...ยิ่งแย่เข้าไปอีก
“เราบอกแล้วไง..ว่า..เรา...เราไม่รู้” เสียงสั่น ๆ และท่าทางสับสนปนเหวี่ยงของเธอ ทำให้ชายหนุ่มที่ยืนประจันหน้าอยู่กัดฟันกรอด จนเผลอลืมตัวไปจับร่างบางเขย่า
“ถ้าอย่างนั้น...แสดงว่าที่ชมกับเรา...ทุกคำพูด ทุกการกระทำ ทุกความรู้สึก ที่ชมแสดงออกมา ชม...ชมไม่รู้สึกอะไรเลยอย่างนั้นเหรอ” เขาเลิกเขย่าร่างบางตรงหน้า แล้วยืนนิ่งอย่างเก็บความรู้สึก
“ชม...ชมขอโทษ...ชม...” ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบประโยค ชายหนุ่มก็แทรกขึ้นมาก่อน
“ไม่ต้องขอโทษหรอกชม” เสียงของเขาดูอ่อนลง มือที่กำแน่นที่ต้นแขนของหญิงสาวคลายออกอย่างแผ่วเบา “ไม่ใช่ความผิดของชมหรอก...แต่ภูรู้ว่า ชม...ชมกำลังอาจจะสับสนหรือไม่แน่ใจ แต่ภู คิดว่าภูแน่ใจว่าชมรู้สึกอย่างนั้นกับภูจริง ๆ”
ชมชนกนิ่งเงียบ เธอรู้สึกสับสนและลนไปหมด เธอก็ยังไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าอยู่ดี เธอลำดับความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าอาการต่าง ๆ ที่เธอคิดว่าคงจะเป็นเรื่องธรรมดานั้น อาจเกิดขึ้นกับใคร ๆ ก็ได้ ไม่ใช่เพียง เขา คนเดียว อีกอย่างหนึ่งคือ เธอกลัว หญิงสาวกลัวอะไรบางอย่าง กลัวความสัมพันธ์ที่อาจเกิดขึ้นไปในทางที่ไม่เป็นด้านดี และกลัวในสิ่งที่เธอไม่รู้แน่ ว่ามันคืออะไร
“ภู...คือ...” ชมชนกพยายามลำดับคำพูด
“โอเค...ชม เราจะรอ รอจนกว่าชมจะแน่ใจ” ภูพยัคฆ์มองร่างบางตรงหน้าอย่างยอมแพ้ แต่หากเจ้าตัวยังมองดวงหน้าได้รูปของคนตรงหน้า พร้อมพูดด้วยแววตามุ่งมั่น
“แต่ระหว่างที่เรารอ เราก็จะพิสูจน์ให้ชมรู้ ว่าชมรู้สึกอย่างนั้นกับเรา คนเดียวจริง ๆ !!!”
ชายหนุ่มเดินจากไปทิ้งให้หญิงสาวยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น...แล้วฝนที่ไม่ควรตกในฤดูร้อนอย่างนี้ ก็หยุดตก...พร้อมกับแสงแดดอ่อน ๆ ที่โผล่ออกมาจากก้อนเมฆ ชมชนกหลับตาลง...และคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ติชมกันได้นะคะเพื่อนๆ
ขอบคุณสำหรับทุกการอ่านและคำแนะนำคะ