คือเรากับพี่ชายอยู่บ้านกะพ่อแม่ทั้งคู่  และยังโสด  ที่บ้านก้อมีมรดกแต่ไม่ได้เอามาขาย จึงขาดสภาพคล่องทางการเงิน พี่เราเรียนสูง หน้าที่การงานดีกว่าเรา ได้เงินเดือน 50000 ขึ้นทุกเดือน แต่จะชอบเก็บเอาไว้ไม่จ่ายอะไร ค่อนข้างประหยัด  เวลาไปกินข้าวข้างนอก ก้อเลี้ยง แต่ชอบพูดประชดเราว่า เงินเดือนเหมือนกันไม่ออกมั่ง บางมื้อเราก้อช่วยออก บางมื้อเราก้อเลี้ยงเลยนะ แกก้ออารมณ์ดีไป เราเงินเดือน 25000 - 30000 ก้อจะช่วยจ่ายค่าจิปาถะในบ้าน และผ่อนรถ ให้เงินพ่อ แม่ ทุกเดือน รวมแล้วที่ต้องจ่ายเกือบ 20000 เหลือเก็บนิดหน่อยและซื้อของใช้สวนตัว  แต่พี่ชายจะจ่าย ประมาณ 15000 ทุกเดือนให้แม่ซื้อกับข้าว บางทีเงินเดือนออกแล้ว แม่ทวง ก้ออิดออด เปลี่ยนเรื่องคุย ทำให้แม่ลืม เป็นอย่างนี่บ่อยมาก จนคนที่บ้านเบื่อกับพฤติกรรมพี่ ตอนแรกเราก้อเฉยๆ เพราะเป็นนิสัยแก และคนละกระเป๋า เงินพี่เราไม่เคยก้าวก่าย และไม่เคยอ้อนให้ซื้ออะไรให้ พ่อ แม่ นี่รายได้น้อย เพราะต้องใช้หนี้ที่ส่งลูกๆเรียน แล้วไม่อยากขายมรดก ที่ทาง ของบรรพบุรุษ มาใช้หนี้ ก้ออดทนไป แต่พี่เคยบอกว่าจะใช้หนี้ให้พ่อ แม่ เลยพยายามเก็บเงิน จนกระทั่งที่บ้านจะลงทุนธุรกิจที่ได้กำไรจิงๆ แต่ต้องมีเงินต้นไปก่อน แม่เราขอพี่ 200000 เพราะแม่เราจะรู้ว่าพี่มีเงินอยู่เท่าไหรในบัญชี เพราะที่ผ่านมาพี่เราก้อให้บ้างไม่ให้บ้าง  แต่คราวนี้จำเป็น พี่เราบอกขอออกแค่ 100000  แล้วที่เหลือให้เราออกอีกแสน พ่อ แม่ ก้อรู้ว่าเราไม่มี
บอก ตรงๆ เราก้อพึ่งทำงานหลังแกเป็นปี เงินเดือนก้อน้อยกว่าอีก เราก้อบอกไม่มีหรอกพี่ แต่แกก้ออารมณ์เสีย  แต่ไม่ได้ว่าอะไรพ่อแม่นะ บอกว่าเราต้องรู้จักขวนขวาย หามา เงินแค่นี่ไม่มีปัญญาเหรอ  เราน้อยใจมาก แต่พ่อ แม่ บอกว่าไม่ต้องน้อยใจ และไม่ต้องไปกู้นะ ไม่ต้องออก
เงินส่วนนี้ จะพูดกับพี่เขาให้ หรืออาจไม่ทำธุรกิจนี้แล้ว บอกตรงๆ เราไม่เชื่อเลยว่าพี่เราจะช่วยแม่ใช้หนี้อ่ะ เพราะ แค่นี้ยังหาเรื่องทะเลาะ พอพูดเรื่องต้องออกเงินทีไร อารมณ์เสียตลอด ถ้าเรามีเงินเก็บ และมีเงินเดือนเยอะเท่าแก เราจะเลี้ยงดู พ่อ แม่ให้ดีกว่านี้ จะไม่ให้แม่ต้องเอ่ยปากขอเลย
ตอนนี้เรารู้สึกว่าในบ้านเหมือนอยู่กันคนละฐานะ ทุกคนจนหมด ยกเว้นพี่เรารวยอยู่คนเดียว