สวัสดีค่ะ ยืมไอดีเพื่อนมาตั้งนะคะ กลัวแม่มากดดู
ขออภัยด้วยค่ะไม่แน่ใจว่าต้องแท็กห้องไหน

มาขอความคิดเห็น คำชี้แนะ แนวทาง จากทุกๆ ท่าน ค่ะ

ต้องการวิธีทำให้แม่เลิกคิดว่าเรามีเงินเหลือเฟือ หรือคิดว่าเราเป็นคนไม่มีเงินไปเลย

จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้มาจาก เป็นหนี้บัตรเครดิต 4.6 แสน แต่เงินเดือนประมาณ 75-90k

มีความตั้งใจและพยายามใช้หนี้มาตลอดค่ะ อยากให้ยอดหนี้เป็น 0 ซึ่งตอนแรกใช้มาจนเหลือแสนนิดๆ แล้ว แต่ยังไง๊ยังไง ก็กลับไปใช้จนหนี้งอกขึ้นมาอยู่ที่ 4 แสน อยู่ดีค่ะ ตอนนี้พบว่าตัวเองวนใช้หนี้บัตรเครดิตไม่จบไม่สิ้นค่ะ

ส่วนมากคชจ.ของเราจะมีค่าต่างๆ เช่น สั่งอาหารออนไลน์ เรียกแท็กซี่ออนไลน์ (30kต่อเดือน อันนี้ใช้แล้วโยกเงินสดไปจ่ายเลย) ซื้อเสื้อ2-3เดือนครั้ง (20k ต่อครั้ง หารเฉลี่ยเดือนละหมื่น โยกเงินสดมาจ่ายเลย) ค่าหอ 20k ต่อเดือน ค่าหาหมอรักษาผิวหน้า 10k ต่อเดือน และเงินเก็บ 10k ต่อเดือน
พอเรามาดูคชจ.ของเรา มันพอกับเงินเดือนพอดิบพอดี เร้นอยู่ที่ 75-80k แล้วเราเป็นหนี้ได้ยังไง

พอดูรายการที่ใช้บัตรเครดิตดูไปดูไป
มีแต่ของที่ซื้อให้แม่เป็นส่วนมากนี่นา
แม่ชอบให้ซื้อของแพงๆ ตอนแรกเราไม่คิดว่าจะเป็นของแม่ทั้งหมดจริงๆ หรอ คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง
ซึ่งอันนี้เราประมาทไปค่ะ การซื้อของให้แม่ไม่มีตายตัว มันทำให้เรามีหนี้พอกขึ้นเรื่อยๆ พอเราแสดงท่าทีว่าไม่อยากซื้อให้ แม่ก็จะพูดด่าแบบรุนแรง หรือบ้างก็พูดแบบมีท่าทีน้อยใจ ยกเอาลูกบ้านอื่นมาพูดบ้าง ยกเอาเรื่องการดูแลพ่อแม่มาพูดบ้าง พอเราบอกแม่ว่าเป็นหนี้บัตรเครดิต(ณ เดือนที่แล้ว) 3แสน ไปตรงๆ แม่ก็ดูเหมือนจะเข้าใจนะคะ แต่เดือนนี้ก็จะให้เราพาไปเที่ยวให้ได้เหมือนเดิม

จุดนี้แหละที่ทำให้เราใช้หนี้ไม่จบไม่สิ้นสักที ยกตัวอย่างนะคะ ซื้อเครื่องสำอางให้แม่แต่ละครั้งไม่ต่ำกว่า 15k ซื้อเสื้อผ้าแต่ละครั้งไม่ต่ำกว่า 15k อันนี้อย่างต่ำนะคะ บางบิลซื้อไป 30-40k ค่ะ รวมๆกัน หลายๆ เดือน บวกกับไปเที่ยวแต่ละครั้งไม่ต่ำกว่า 50k มันเป็นแบบนี้วนไปซ้ำๆ ซึ่งเงินเดือนเราแค่ 7-8หมื่นนิดๆ ตรงนี้แม่ก็รู้ แต่แม่ทำเหมือนเราเงินเดือนสองแสน จากลิสค่าใช้จ่ายที่เราลิสไปด้านบน เห็นๆ อยู่ว่ามันไม่พอจะใช้หนี้ในแต่ละเดือนแล้วจริงๆ

ตอนนี้ลำบากในการบริหารเงิน คือแม่เราเค้าจะอารมประมาณว่ามีเท่าไหร่ต้องให้ชั้น ชั้นเป็นแม่เธอทำงานหาเงินมาได้ต้องเอาเงินทุกบาททุกสตางมาให้ชั้น (จริงๆ ค่ะ แบบจะเอาเงินลูกแบบจริงจัง คิดและเข้าใจอย่างจริงจังฝังหัวอย่างแน่วแน่ว่าสิ่งที่ลูกหามาได้สมควรเป็นของแม่) แล้วสมัยเราเพิ่งเริ่มทำงานเราจะให้เงินแม่ครึ่งนึง งานตอนจบใหม่เงินเดือนสองหมื่นกว่า แต่ถึงขนาดให้ครึ่งนึงแล้วแม่ก็ยังไม่พอใจ อยากให้เราให้มากกว่านั้น เงินเดือนเราก็ไต่มาเรื่อยๆ ซึ่งก็จะให้แม่ประมาณ 1-3 หมื่นทุกเดือน ถ้าไม่ให้แม่จะพูดจาอย่างรุนแรง พอเราลองถามว่าเวลาให้เงินเอาไปทำอะไรบ้าง แม่จะชอบพูดว่าเก็บให้เรา แต่จริงๆ แล้วแม่ไม่เคยเก็บเงินให้เรา เราให้เงินไปมีแต่เอาไปช้อปปิ้ง แบบช้อปปิ้งจริงๆ ไม่มีกั๊ก มีเพดานถึงไหนจะใช้ให้เต็ม แล้วบวกกับทัศนคติป่วยๆ ว่าชั้นคือแม่ผู้ให้กำเนิด ชั้นต้องได้ทุกอย่าง ไม่ได้ดั่งใจอะไรจะอ้างคำนี้

จนถึงจุดนึง เรามาตระหนักได้ว่าทำงานมา 5 ปี ไม่มีเงินเก็บแม้แต่ 1 บาท แต่ก็ไม่มีหนี้ เราเริ่มอยากเก็บเงิน ก็เริ่มมาตั้งแต่ปีที่แล้ว พอเริ่มเก็บเงินแน่นอนว่าเราไม่มีเงินให้แม่แล้ว ไม่ได้ให้เงินแม่เลย แม่ดูเหมือนจะเข้าใจนะคะ ไม่ถามหาค่าตัวของตัวเองแล้ว แต่จะให้เราซื้อเป็นของให้แทนตามที่เราได้พูดถึงไปก่อนหน้า

ซึ่งตัวแม่ก็มีรายได้ของตัวเองและค่าใช้จ่ายที่จำเป็นจริงๆ น้อยมากไม่ถึง 25% ของรายได้แม่เลยด้วยซ้ำแต่แม่ก็ใช้ไม่เคยเหลือเก็บและตอนนี้มาลามที่เรา

เราพยายามพูดกับแม่ก็แล้วอะไรก็แล้วมาตลอด 2 ปี (ตั้งแต่เงินเดือนเราแตะ7-8หมื่นแบบมั่นคง แต่ก่อนหน้านี้ก็มีขึ้นๆ ลงๆ แถมต้องแบ่งเงินให้แม่ครึ่งนึง) แต่ทุกครั้งที่ไม่ทำให้แม่จะไม่พอใจมากค่ะ บางทีมีพูดพาดไปถึงบาปกรรมบ้างอะไรบ้าง พอเราพูดก็ทะเลาะกันบ้านแตกด่ากันก็มีค่ะ เราไม่อยากทะเลาะกับแม่บ่อยๆ แต่ก็ไม่ต้องการให้มันกระทบการเงินของเราไปหมดเลยแบบนี้

ส่วนเรื่องการเงิน เราจะลดค่าอาหาร+แท็กซี่+ค่ารักษาผิวหน้า และตัดค่าเสื้อผ้าออกไปเลย

ขอให้ทุกท่านเมตตาชี้แนะเราด้วยนะคะ ไม่อย่างนั้นอนาคตทางการเงินของเรามีภัยใหญ่หลวงแน่นอนค่ะ