คู่ผมมีปัญหารักๆเลิกๆกันมานานเเล้ว เเละตั้งเเต่เลิกกันครั้งสุดท้ายผมก็สัมผัสได้ว่าระยะห่างของเรามันช่างไกลห่างออกไปจริงๆ ผมยังคงนั่งคิดน้อยใจ หงุดหงิด โมโห โกรธทั้งตัวเองโกรธทั้งตัวเค้าที่บอกว่ายังรักกันเเต่ทำไมเราไม่ทำให้ดี ทำไมไม่ทำให้ความสัมพันธ์เดินหน้าไป ทำไมต้องคุยกันไม่รุ้เรื่องสื่อถึงกันไม่ได้ ทำไมทุกอย่างถึงต้องเป้นแบบนี้กัน คิดมากทุกวัน มากถึงขนาดที่ผมนอนตอน7โมงเช้าทุกวันมาตลอดหลายเดือน คิดไปคิดมาจนคลื่นไส้ บางวันก็นั่งคิดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา เค้าเปรียบเสมือนแฟนคนเเรกของผมเลยครับทั้งที่ผมก็เคยมีแฟนมาก่อนหน้านี้เเต่สำหรับความรู้สึกที่ผมมีให้เค้ามันมากกว่าคนอื่นจริงๆ ผมไม่เคยต้องเสียน้ำตาให้ผู้หญิงคนไหนไม่ว่าจะชอบมากมายหรือจะคบกันมานานขนาดไหนเเต่กับเค้า ทั้งที่เราคบกันไม่กี่เดือนเเถมช่วงหลังอยู่ห่างกันเกือบครึ่งปี น้ำตาเเห่งความเสียใจมันกลับไหลออกมามากมายขนาดนี้ ตอนนี้รู้สึกว่าโลกนี้มืดมิดจริงๆทำอะไรก็เหมือนไม่มีเเรงจะทำเลย เมื่อไหร่ความทรมาน ความเศร้า ความคิดถึง ความต้องการเค้ามันจะจบซักทีครับ