ไม่มีชื่อเรื่องนะคะ
แต่งมานานแล้ว อยากลองให้มีคนมาอ่าน ติชมได้เลยนะคะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นคะ

#นามปากกา ฟุลิม#


-รีบมานะ ที่รักของฉันอยากเจอแกจะแย่ละ-
ร่างบางกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์แล้วหย่อนลงกระเป๋าใบโตของตัวเอง พลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากรถไฟฟ้า ด้วยความไม่ทันระวังทำให้ไปชนคนที่อยู่ตรงบริเวณใกล้ประตูอย่างจัง
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ” ไวกว่าความคิด หญิงสาวรีบโพล่งแล้วก้มหัวขอโทษแบบรวดเร็วพร้อมวิ่งออกไป โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองตามอย่างสนใจ

“อ่าวแก มาแล้วเหรอ มาๆมานั่งนี่ก่อน” เสียงจ้อยแจ้วทำให้ฉันหันไปมองแล้วส่งรอยยิ้มนำไปทันที ฤทัยหรือยัยฮาร์ท เพื่อนสนิทคนหนึ่งของฉัน วันนี้ฮาร์ทนัดฉันออกมาเจอเพราะอยากจะพามารู้จักกับว่าทีสามีในอนาคตของมัน
“โอเค ๆ แล้วไหนละแฟนแก” ไม่เห็นมีใครรอที่โต๊ะเลย แล้วยัยฮาร์ทก็ส่งข้อความเร่งให้ฉัน รีบมา --;
“แหม แกก็...พี่เค้าก็ต้องมีมาสายบ้าง รถติดบ้างสิ รอแปปนะแก” พูดไม่ทันขาดคำ เสียงโทรศัพท์ยัยฮาร์ทเลยขอตัวออกไปคุย เมื่อไม่มีอะไรทำฉันก็ได้แต่นั่งเฉย ๆ  แล้วมองไปรอบ ๆ ร้านอาหารที่ฉันนั่งอยู่เป็นร้านแนวร่มรื่น ตกแต่งด้วยต้นไม้เป็นส่วนใหญ่ ทำให้ไม่ร้อนแม้จะนั่งอยู่ตรงระเบียงร้าน โทนสีแต่งร้านส่วนใหญ่เป็นสีแนวอบอุ่นแบบที่ฉันชอบ ถ้าได้เป็นเจ้าของร้านก็ดีสิเนอะ ฮ่า ฮ่า
ความคิดของฉันต้องสะดุดเพราะยัยฮาร์ทมาสะกิดแล้วทำเสียงเครียด
“เดี๋ยวฉันมานะแก สั่งอะไรกินไปก่อนเลย”  ฉันจึงรับคำอือ ๆ ออๆ แล้วขอเมนูมาสั่งอาหารมากินเล่นสองสามอย่าง เพื่อรอยัยฮาร์ทและพ่อสุดสวาทขาดใจของมัน
20 นาทีผ่านไป
ยัยฮาร์ทยะยัยฮาร์ท ทะเลาะกับแฟนแล้วก็ชิ่งฉันไปเลย มีแต่ข้อความที่ส่งมาบอกว่า ‘ไม่มีอารมณ์แล้วว่ะแก ขอโทษนะ เอาไว้เม้าท์กันนะแก’ ฉันเลยสิ่งของมากินด้วยความโมโห (หิว) แบบสั่งมาแรก ๆ คิดว่าจะกินหมดนะ แต่พอนานเข้าเริ่มรู้สึกว่าจะกินไม่หมดแล้วละสิ
“พี่ฮะ กินข้าวไม่หมดระวังแม่โพสพตีนะ” เสียงเด็กน้อยมาสะกิดแขนแล้วยิ้มให้อย่างสดใส ทำให้ฉันหันไปมอง ก็พบกับเจ้าของเสียงร่างอ้วนท้วนน่ารัก ยืนยิ้มให้อย่างน่ารัก
“ก็พี่กินอยู่คนเดียวนิครับ กินไม่หมดหรอก”
“ให้น้องม่อนช่วยมั๊ยครับ อิอิ” แล้วพอได้เกี่ยวก้อยสัญญากันสักพักฉันก็ได้ผู้ช่วยมาจัดการกับอาหารกองโต โดยที่ไม่ต้องยัดเข้าท้องคนเดียวแล้ว


เดี๋ยวมีตอนต่อไปนะคะ
)