.....บทนำ.....
...ฉันเกลียดอากาศหนาวแบบนี้ที่สุด แล้วทำไมฉันต้องมาเรียนต่อในที่ๆมีแต่อากาศหนาวแบบนี้ด้วย พระเจ้าแกล้งกันชัดๆ...
ท่ามกลางหิมะสีขาวที่กำลังตกจากท้องฟ้า หลายๆคนต่างพากันเริงร่าเล่นหิมะกันอย่างสนุกสนาน ตัดภาพมาที่ฉันค่ะ ฉันผู้ซึ่งเกลียดทุกอย่างเกี่ยวกับความเย็น รวมถึงหิมะนี่ด้วย ฉันที่กำลังนั่งคอตกเป็นปลาทูหงอยเศร้าสร้อยอยู่ในหอพัก...
ยังโสด โสด โสดอยู่ตรงนี้ โสด โสด โสดอยู่นั้น....... (เสียงโทรศัพท์ฉันเอง)
"ว่าไงณิริน ?" เสียงทักทายปลายสายจากฉัน
[น้ำหอมนี่แกจะไม่มาเรียนเพียงเพราะหิมะตกแบบนี้ไม่ได้นะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่าต้องให้ถึงกับไปลาก]
"แก......ฉันไม่พร้อม ฉันไม่อยากออกจากห้องตอนนี้"
[ไม่ได้ เพราะอาจารย์บอกว่าจะควิซด้วย]
"พลีสสสสสสสสสสส ทำไมทุกคนถึงไม่เข้าใจฉัน"
[ไม่มีใครเข้าใจคนเพี้ยนๆอย่างแกได้เท่าฉันอีกแล้ว รีบออกมาเดี๋ยวนี้ NOWWWWWW]
ติ๊ด
และฉันก็ต้องแบกร่างอันบอบบางฝ่าลมหนาวไปยังมหาวิทยาลัย
ณ มหาวิทยาลัยคิว
"แกหลอกฉัน อาจารย์ไม่เห็นจะควิซเลย แถมยังบรรยายซะประหนึ่งว่าจะไม่ได้พูดอีกแล้ว" ฉันบ่นหลังจากออกจากห้องเรียน
"ก็ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้แกก็จะขาดเรียน นี่ฉันหวังดีนะ กลัวแกตามไม่ทันเลยต้องลากให้มาเรียนด้วย" ณิรินอธิบายพร้อมส่งยิ้มหวานๆ
"จำไว้เลยนะ ทั้งๆที่รู้ว่าฉันไม่ชอบหิมะ ก็ยังให้ฝ่าดงหิมะมาอีก"
"ที่นี่ ตอนนี้มันหน้าหนาวค่ะ หิมะตกมันก็ปกติค่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ" ณิรินพูดพร้อมดึงมือฉันไปยังโรงอาหาร
ณ โรงอาหาร
โครมมมมมมมมมม
"นี่ตาบ้าเดินยังไงของนายเนี่ยไม่ดูตาม้าตาเรือบ้าง ชนฉันเละเทะหมดแล้วนี่" ฉันบ่นหลังจากที่จานข้าวคว่ำระเนระนาดและบางส่วนก็กระเด็นมาโดนตัวฉัน
"ขอโทษ" เสียงเข้มๆที่พูดคำสั้นๆออกมา ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า ผมสีน้ำผึ้งกับนัยตาสีเดียวกัน ช่างให้ความเย็นชาซะเหลือเกิน
"ขอโทษแล้วข้าวมันจะกลับมาอยู่ในจานรึป่าว"
"จะเอายังไง"
"ไปซื้อข้าวมาให้ฉันใหม่เดี๋ยวนี้"
"คิดว่าไม่จำเป็น"
"นี่นายยยยยยย"
ฉันยังนึกคำด่าไม่ออก หมอนั่นก็เดินจากไป มารยาททางสังคมช่างไม่มีเลยจริงๆ
My Vampire รักสุดท้ายหัวใจนายเย็นชา
...ฉันเกลียดอากาศหนาวแบบนี้ที่สุด แล้วทำไมฉันต้องมาเรียนต่อในที่ๆมีแต่อากาศหนาวแบบนี้ด้วย พระเจ้าแกล้งกันชัดๆ...
ท่ามกลางหิมะสีขาวที่กำลังตกจากท้องฟ้า หลายๆคนต่างพากันเริงร่าเล่นหิมะกันอย่างสนุกสนาน ตัดภาพมาที่ฉันค่ะ ฉันผู้ซึ่งเกลียดทุกอย่างเกี่ยวกับความเย็น รวมถึงหิมะนี่ด้วย ฉันที่กำลังนั่งคอตกเป็นปลาทูหงอยเศร้าสร้อยอยู่ในหอพัก...
ยังโสด โสด โสดอยู่ตรงนี้ โสด โสด โสดอยู่นั้น....... (เสียงโทรศัพท์ฉันเอง)
"ว่าไงณิริน ?" เสียงทักทายปลายสายจากฉัน
[น้ำหอมนี่แกจะไม่มาเรียนเพียงเพราะหิมะตกแบบนี้ไม่ได้นะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่าต้องให้ถึงกับไปลาก]
"แก......ฉันไม่พร้อม ฉันไม่อยากออกจากห้องตอนนี้"
[ไม่ได้ เพราะอาจารย์บอกว่าจะควิซด้วย]
"พลีสสสสสสสสสสส ทำไมทุกคนถึงไม่เข้าใจฉัน"
[ไม่มีใครเข้าใจคนเพี้ยนๆอย่างแกได้เท่าฉันอีกแล้ว รีบออกมาเดี๋ยวนี้ NOWWWWWW]
ติ๊ด
และฉันก็ต้องแบกร่างอันบอบบางฝ่าลมหนาวไปยังมหาวิทยาลัย
ณ มหาวิทยาลัยคิว
"แกหลอกฉัน อาจารย์ไม่เห็นจะควิซเลย แถมยังบรรยายซะประหนึ่งว่าจะไม่ได้พูดอีกแล้ว" ฉันบ่นหลังจากออกจากห้องเรียน
"ก็ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้แกก็จะขาดเรียน นี่ฉันหวังดีนะ กลัวแกตามไม่ทันเลยต้องลากให้มาเรียนด้วย" ณิรินอธิบายพร้อมส่งยิ้มหวานๆ
"จำไว้เลยนะ ทั้งๆที่รู้ว่าฉันไม่ชอบหิมะ ก็ยังให้ฝ่าดงหิมะมาอีก"
"ที่นี่ ตอนนี้มันหน้าหนาวค่ะ หิมะตกมันก็ปกติค่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ" ณิรินพูดพร้อมดึงมือฉันไปยังโรงอาหาร
ณ โรงอาหาร
โครมมมมมมมมมม
"นี่ตาบ้าเดินยังไงของนายเนี่ยไม่ดูตาม้าตาเรือบ้าง ชนฉันเละเทะหมดแล้วนี่" ฉันบ่นหลังจากที่จานข้าวคว่ำระเนระนาดและบางส่วนก็กระเด็นมาโดนตัวฉัน
"ขอโทษ" เสียงเข้มๆที่พูดคำสั้นๆออกมา ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า ผมสีน้ำผึ้งกับนัยตาสีเดียวกัน ช่างให้ความเย็นชาซะเหลือเกิน
"ขอโทษแล้วข้าวมันจะกลับมาอยู่ในจานรึป่าว"
"จะเอายังไง"
"ไปซื้อข้าวมาให้ฉันใหม่เดี๋ยวนี้"
"คิดว่าไม่จำเป็น"
"นี่นายยยยยยย"
ฉันยังนึกคำด่าไม่ออก หมอนั่นก็เดินจากไป มารยาททางสังคมช่างไม่มีเลยจริงๆ