นิทานณัศญา การเดินทางของใบไม้
กาลครั้งหนึ่ง... ไม่น่าจะนานเท่าไร.. คือ.. จะว่าไปแล้วก็อาจจะเป็นเมื่อเร็วๆนี้ก็ได้ มีใบไม้ใบหนึ่งที่ดูๆไปก็เหมือนกับใบไม้ธรรมดาทั่วๆไป แต่จริงๆแล้วมันก็เป็นแค่ใบไม้ธรรมดานั่นล่ะ ไม่มีชื่อเรียกขานเป็นของตัวเอง ไม่มีจุดเด่นอะไรที่จะทำให้มันดูแตกต่างจากใบไม้ใบอื่นๆ เป็นเพียงส่วนประกอบเล็กๆในพุ่มใหญ่ๆของต้นใหญ่ๆเท่านั้น แต่สำหรับใบไม้แล้วนั่นคงไม่เป็นปัญหาอะไรเพราะใบไม้ไม่ได้มีนิสัยชอบทำตัวเด่นกว่าเพื่อนอยู่แล้ว กลับชอบที่จะเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มแล้วทำหน้าที่ของมันไปเท่านั้น
ถ้าไม่นับเรื่องงานที่ต้องสังเคราะห์แสงทำหน้าที่เหมือนพ่อครัวคอยปรุงอาหารให้ลำต้นที่ต้องทำอยู่ทุกวันแล้วล่ะก็ นานๆครั้งก็จะมีโอกาสได้ดี๊ด๊าสนุกตื่นเต้นกันเล็กน้อยบ้างกับการสั่นไหวเมื่อมีสายลมพัดมาเยี่ยมเยือน ถ้าเป็นตอนกลางวันนี่ก็คงเหมือนกำลังเต้นรำในเวลาทำงานเลยล่ะ ถ้านึกภาพเปรียบเทียบกับมนุษย์ก็คงจะเป็นภาพพ่อครัวถือกระทะที่กำลังปรุงอาหารไปพร้อมๆกับเต้นโยกย้ายไปด้วย ก็อย่างที่รู้ๆ การทำงานเดิมๆซ้ำๆอาจจะน่าเบื่อแต่ถ้ามันจำเป็นสำหรับการดำเนินชีวิตมันก็คงไม่ได้เลวร้ายอะไร แล้วนานๆครั้งได้สนุกสักนิดหน่อยก็เป็นอะไรที่เยี่ยมเลย เพราะไม่มีใครรู้ว่าเราจะได้ทำหน้าที่ของเราไปอีกนานแค่ไหน
แต่ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว “เวลา” ก็ยังคงเป็นอะไรที่มีจำกัดสำหรับทุกอย่าง ถึงแม้ว่าเวลาจะคอยมากำหนดให้เราหยุดทำโน่นนี่แต่เวลาก็ไม่ใช่ศัตรูใจร้ายนิสัยไม่ดี...ทั้งที่บางทีจะดูคล้ายๆก็เถอะ แต่เวลาก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองหยุดบางสิ่งเพื่อเริ่มต้นบางสิ่งเสมอๆ เพื่อให้ทุกอย่างหมุนเวียนต่อไป เรื่อยๆ.... ถ้ายังนึกภาพไม่ออกให้มองนาฬิกา อ้อ! แบบเข็มด้วยนะ และด้วยเหตุนี้ทุกสิ่งอย่างจึงต้องมีวาระแห่งการเปลี่ยนแปลงของตัวเอง แน่ล่ะ.. ใบไม้ก็ไม่ได้รับการยกเว้น
วันนี้พ่อครัวเก่าใบน้อยได้เวลาที่ต้องวางกระทะแล้วออกเดินทางเพื่อเว้นที่ว่างให้กับพ่อครัวใบจิ๋วรุ่นใหม่ๆที่จะเกิดขึ้นมาบนกิ่งก้าน นี่เป็นการออกเดินทางครั้งแรกและจะเป็นการเดินทางเพียงครั้งเดียว ใบไม้นี้ยังโชคดีกว่าใบไม้อื่นๆอีกหลายใบที่ถูกสิ่งอื่นๆทำให้ต้องหลุดออกจากกิ่งก้านก่อนเวลาอันควร มันอยู่จนถึงเวลาของมัน... และแล้วมันก็เริ่มการเดินทาง มันหลุดออกจากกิ่งและลอยออกห่างอย่างช้าๆ ใบอื่นๆที่คุ้นเคยกันมาสั่นไหวเบาๆแทนการโบกมือลา เพื่อนเก่าอย่างสายลมเข้ามาสร้างความบันเทิงให้กับมันเป็นครั้งสุดท้าย แต่ครั้งนี้ใบไม้สามารถเต้นรำไปกับสายลมได้อย่างอิสระกว่าทุกๆครั้ง นี่น่าจะเป็นช่วงเวลาที่มีอิสระที่สุด ช่วงเวลานี้เจ้าใบไม้อาจสุข อาจเศร้า หรือไม่มีความรู้สึกใดๆเลย... ไม่มีใครรู้ ไม่เคยมีใครอยากรู้ ที่จริงไม่เคยมีใครใส่ใจด้วยซ้ำ นี่ไม่ใช่ใบไม้ใบเดียวในโลก นี่ไม่ใช่ใบไม้ใบแรกที่ร่วงหล่นลงมาจากกิ่ง และนี่ก็ไม่ใช่ใบไม่ใบสุดท้ายที่จะร่วงหล่นลงมาจากกิ่งอีกด้วย เป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตลอดและจะเกิดขึ้นตลอดไป... ช่างปกติเสียจนไม่น่าจะมีใครใส่ใจ
และแล้วการเดินทางสั้นๆก็สิ้นสุดลง ในเวลาที่เจ้าใบไม้สัมผัสกับพื้นเบื้องล่าง ไม่ว่าที่ผ่านมาจะเป็นอย่างไร แต่สำหรับใบไม้เล็กๆใบนี้ ทุกอย่างจบลงแล้วเพียงเท่านี้.....
นิทานเรื่องนี้ไม่ได้สอนว่าอะไรเลย... แค่เล่าถึงเรื่องปกติๆ ในจุดเล็ก ที่เกิดขึ้นข้างๆเราอีกเรื่อง... ที่เราชินกับมันจนไม่คิดจะใส่ใจ...
นิทานณัศญา การเดินทางของใบไม้
กาลครั้งหนึ่ง... ไม่น่าจะนานเท่าไร.. คือ.. จะว่าไปแล้วก็อาจจะเป็นเมื่อเร็วๆนี้ก็ได้ มีใบไม้ใบหนึ่งที่ดูๆไปก็เหมือนกับใบไม้ธรรมดาทั่วๆไป แต่จริงๆแล้วมันก็เป็นแค่ใบไม้ธรรมดานั่นล่ะ ไม่มีชื่อเรียกขานเป็นของตัวเอง ไม่มีจุดเด่นอะไรที่จะทำให้มันดูแตกต่างจากใบไม้ใบอื่นๆ เป็นเพียงส่วนประกอบเล็กๆในพุ่มใหญ่ๆของต้นใหญ่ๆเท่านั้น แต่สำหรับใบไม้แล้วนั่นคงไม่เป็นปัญหาอะไรเพราะใบไม้ไม่ได้มีนิสัยชอบทำตัวเด่นกว่าเพื่อนอยู่แล้ว กลับชอบที่จะเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มแล้วทำหน้าที่ของมันไปเท่านั้น
ถ้าไม่นับเรื่องงานที่ต้องสังเคราะห์แสงทำหน้าที่เหมือนพ่อครัวคอยปรุงอาหารให้ลำต้นที่ต้องทำอยู่ทุกวันแล้วล่ะก็ นานๆครั้งก็จะมีโอกาสได้ดี๊ด๊าสนุกตื่นเต้นกันเล็กน้อยบ้างกับการสั่นไหวเมื่อมีสายลมพัดมาเยี่ยมเยือน ถ้าเป็นตอนกลางวันนี่ก็คงเหมือนกำลังเต้นรำในเวลาทำงานเลยล่ะ ถ้านึกภาพเปรียบเทียบกับมนุษย์ก็คงจะเป็นภาพพ่อครัวถือกระทะที่กำลังปรุงอาหารไปพร้อมๆกับเต้นโยกย้ายไปด้วย ก็อย่างที่รู้ๆ การทำงานเดิมๆซ้ำๆอาจจะน่าเบื่อแต่ถ้ามันจำเป็นสำหรับการดำเนินชีวิตมันก็คงไม่ได้เลวร้ายอะไร แล้วนานๆครั้งได้สนุกสักนิดหน่อยก็เป็นอะไรที่เยี่ยมเลย เพราะไม่มีใครรู้ว่าเราจะได้ทำหน้าที่ของเราไปอีกนานแค่ไหน
แต่ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว “เวลา” ก็ยังคงเป็นอะไรที่มีจำกัดสำหรับทุกอย่าง ถึงแม้ว่าเวลาจะคอยมากำหนดให้เราหยุดทำโน่นนี่แต่เวลาก็ไม่ใช่ศัตรูใจร้ายนิสัยไม่ดี...ทั้งที่บางทีจะดูคล้ายๆก็เถอะ แต่เวลาก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองหยุดบางสิ่งเพื่อเริ่มต้นบางสิ่งเสมอๆ เพื่อให้ทุกอย่างหมุนเวียนต่อไป เรื่อยๆ.... ถ้ายังนึกภาพไม่ออกให้มองนาฬิกา อ้อ! แบบเข็มด้วยนะ และด้วยเหตุนี้ทุกสิ่งอย่างจึงต้องมีวาระแห่งการเปลี่ยนแปลงของตัวเอง แน่ล่ะ.. ใบไม้ก็ไม่ได้รับการยกเว้น
วันนี้พ่อครัวเก่าใบน้อยได้เวลาที่ต้องวางกระทะแล้วออกเดินทางเพื่อเว้นที่ว่างให้กับพ่อครัวใบจิ๋วรุ่นใหม่ๆที่จะเกิดขึ้นมาบนกิ่งก้าน นี่เป็นการออกเดินทางครั้งแรกและจะเป็นการเดินทางเพียงครั้งเดียว ใบไม้นี้ยังโชคดีกว่าใบไม้อื่นๆอีกหลายใบที่ถูกสิ่งอื่นๆทำให้ต้องหลุดออกจากกิ่งก้านก่อนเวลาอันควร มันอยู่จนถึงเวลาของมัน... และแล้วมันก็เริ่มการเดินทาง มันหลุดออกจากกิ่งและลอยออกห่างอย่างช้าๆ ใบอื่นๆที่คุ้นเคยกันมาสั่นไหวเบาๆแทนการโบกมือลา เพื่อนเก่าอย่างสายลมเข้ามาสร้างความบันเทิงให้กับมันเป็นครั้งสุดท้าย แต่ครั้งนี้ใบไม้สามารถเต้นรำไปกับสายลมได้อย่างอิสระกว่าทุกๆครั้ง นี่น่าจะเป็นช่วงเวลาที่มีอิสระที่สุด ช่วงเวลานี้เจ้าใบไม้อาจสุข อาจเศร้า หรือไม่มีความรู้สึกใดๆเลย... ไม่มีใครรู้ ไม่เคยมีใครอยากรู้ ที่จริงไม่เคยมีใครใส่ใจด้วยซ้ำ นี่ไม่ใช่ใบไม้ใบเดียวในโลก นี่ไม่ใช่ใบไม้ใบแรกที่ร่วงหล่นลงมาจากกิ่ง และนี่ก็ไม่ใช่ใบไม่ใบสุดท้ายที่จะร่วงหล่นลงมาจากกิ่งอีกด้วย เป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตลอดและจะเกิดขึ้นตลอดไป... ช่างปกติเสียจนไม่น่าจะมีใครใส่ใจ
และแล้วการเดินทางสั้นๆก็สิ้นสุดลง ในเวลาที่เจ้าใบไม้สัมผัสกับพื้นเบื้องล่าง ไม่ว่าที่ผ่านมาจะเป็นอย่างไร แต่สำหรับใบไม้เล็กๆใบนี้ ทุกอย่างจบลงแล้วเพียงเท่านี้.....
นิทานเรื่องนี้ไม่ได้สอนว่าอะไรเลย... แค่เล่าถึงเรื่องปกติๆ ในจุดเล็ก ที่เกิดขึ้นข้างๆเราอีกเรื่อง... ที่เราชินกับมันจนไม่คิดจะใส่ใจ...