นั่งมองหมู่ใบไม้ที่ร่วงหล่น
จากกิ่งก้านลอยจนหล่นถึงพื้น
บางครั้งมีสายลมพัดย้อนคืน
ใบสีเขียวคล้ายกับฝืนกลับที่เดิม
แต่แล้วใบก็ร่วงหล่นลงอีกครั้ง
เมื่อกำลังลมหยุดคอยส่งเสริม
ไร้พลังใดใดมาต่อเติม
ใบไม้เริ่มถดถอยตามเวลา
ใบไม้เก่าที่เปราะบางคือตัวฉัน
ที่ผ่านวันผ่านชีวิตที่เสาะหา
ที่ผ่านทุกข์ผ่านสุขต่างนานา
ที่อ่อนล้าตามเวลาที่ล่วงเลย
เมื่อครั้งก่อนฉันค้นหาในความหมาย
สิ่งมากมายฉันสัมผัสในเฉลย
ความรู้สึกแกร่งกล้าฉันคุ้นเคย
สรรพสิ่งไม่มีเลยที่ฉันกลัว
แล้ววันหนึ่งเวลาไม่บอกฉัน
จากคืนวันที่สดใสกลับสลัว
เรี่ยวแรงฉันหดหายไปในตัว
ความหวาดกลัวเข้ากัดกินในจิตใจ
วันนี้ฉันเพียงแค่นั่งอยู่ที่นี่
ที่ที่มีตัวฉันกับใบไม้
ที่ที่มีความเปราะบางอยู่ข้างใน
ที่ที่ใจฉันอ่อนล้าเหลือเกิน
..........ยามใบไม้ร่วง........
จากกิ่งก้านลอยจนหล่นถึงพื้น
บางครั้งมีสายลมพัดย้อนคืน
ใบสีเขียวคล้ายกับฝืนกลับที่เดิม
แต่แล้วใบก็ร่วงหล่นลงอีกครั้ง
เมื่อกำลังลมหยุดคอยส่งเสริม
ไร้พลังใดใดมาต่อเติม
ใบไม้เริ่มถดถอยตามเวลา
ใบไม้เก่าที่เปราะบางคือตัวฉัน
ที่ผ่านวันผ่านชีวิตที่เสาะหา
ที่ผ่านทุกข์ผ่านสุขต่างนานา
ที่อ่อนล้าตามเวลาที่ล่วงเลย
เมื่อครั้งก่อนฉันค้นหาในความหมาย
สิ่งมากมายฉันสัมผัสในเฉลย
ความรู้สึกแกร่งกล้าฉันคุ้นเคย
สรรพสิ่งไม่มีเลยที่ฉันกลัว
แล้ววันหนึ่งเวลาไม่บอกฉัน
จากคืนวันที่สดใสกลับสลัว
เรี่ยวแรงฉันหดหายไปในตัว
ความหวาดกลัวเข้ากัดกินในจิตใจ
วันนี้ฉันเพียงแค่นั่งอยู่ที่นี่
ที่ที่มีตัวฉันกับใบไม้
ที่ที่มีความเปราะบางอยู่ข้างใน
ที่ที่ใจฉันอ่อนล้าเหลือเกิน