“ตอบได้ไหม?”

ล่วงเลยวันผันเวียนเปลี่ยน พ.ศ.
ฉันยังรอคำรักสลักฝัน
จากใครหนึ่งซึ่งเคยเอ่ยบอกกัน
เผยสัมพันธ์นานเนามีเราครอง

แต่ไฉนไยพี่มาหนีหน้า
มกราฯเยี่ยมกรายพาใจหมอง
ไม่เห็นเงาพี่ยาน้ำตานอง
ทั้งกานท์กรองล่องหายไม่เขียนมา

เริ่มต้นเดือนมกราฯของห้าเจ็ด
ดังถูกเด็ดดวงใจทิ้งไกลหนา
พี่ไม่เยือนเหมือนคำพร่ำสัญญา
ลืมสิ้นแล้ววาจาครารักเคียง

ส่งลำนำถามไถ่ในอักษร
เป็นบทกลอนวอนร้อยแทนถ้อยเสียง
“ตอบได้ไหม”ใจพี่มีใครเคียง
จึงหลบเลี่ยงเบี่ยงเบน...ไม่เห็นใจ....

“สุนันยา”