หินยังอ่อนกร่อนได้ใกล้น้ำเซาะ
จะจำเพาะใจคนทนแข็งขืน
กระไรนั่นหันห่างร้างจุดยืน
อ่อนจิตชื่นรื่นร่ายคล้ายลับลา

เหมือนหินแกร่งแหว่งเว้าเข้าเป็นซอก
โดนระลอกน้ำฟาดสาดโถมถา
เนิ่นนานวันผันเปลี่ยนเวียนหมุนพา
แปลงหินผาบิ่นร่างพรางรวนเร

ไฉนหนอพอห่างพลางเหหัน
เปลี่ยนจิตผันพลันรวนป่วนหันเห
ยิ่งกว่าหินยินยลจนซวดเซ
หลงลมเล่ห์ลามเรื้อเช่นเชื้อกลาย

ใจแหว่งวิ่นสิ้นไร้สวาทสม
ทุกห้องถมน้ำตามาเป็นสาย
เซาะซ้ำซ้ำย้ำหนทุรนทุราย
ด้วยถูกกรายกล้ำจนป่นธุลี...